Ο Μανώλης Κελαϊδίτης ήταν ξεχωριστό άτομο.
Μεγάλος καλλιτέχνης με πολύ ευαίσθητη καρδιά, πάντα θετικός να προσφέρει δίχως να ενδιαφέρεται για τα υπόλοιπα. Είχα την τύχη να τον γνωρίσω στα Γυμνασιακά μου χρόνια στο “Ζουμπουλάκειο” .
Ήταν αγαπητός σε όλους σχεδόν τους μαθητές των τριών τάξεων, γι’ αυτό και στις εκλογές για το 15μελές ψάχναμε το δεύτερο. Μόνο όταν έφυγε στο Λύκειο… πήρα σειρά εγώ… Συνεργαστήκαμε στο σχολείο – μετά στα “ΣΠΟΡ ΤΗΣ ΚΑΒΑΛΑΣ’ – στην ΠΡΩΪΝΗ – στο περιοδικό “ΜΕΡΑ – ΝΥΧΤΑ”, αυτός πάντα στον τομέα του ως σκιτσογράφος.
Του έλεγα για το παιχνίδι του Α.Ο.ΚΑΒΑΛΑ που παρακολούθησα πριν και αυτός από τα συμφραζόμενα δημιουργούσε σκίτσο στο άψε – σβήσε για να μπει πρώτη σελίδα ή μέσα στο κείμενο. Τα τελευταία χρόνια -πριν φύγει απ’ τη ζωή- καθόμασταν στην ίδια γειτονιά και είχαμε συχνές συναντήσεις και συνομιλίες.
Αγαπούσε την πόλη του, γι’ αυτό και επέστρεψε από την Αθήνα που είχε φύγει για καλύτερη διαβίωση. Η πόλη όμως δεν στήριξε όπως άξιζε αυτόν το ξεχωριστό και ιδιαίτερο καλλιτέχνη της. Καλό παράδεισο φίλε Μανώλη…
Η φωτογραφία σου και μόνο μου έφερε μνήμες του παρελθόντος και έτσι απλά τις κατέθεσα.
Η φωτογραφία του Μανώλη Κελαϊδίτη, είναι από το χρονολόγιο του φίλου μου Νίκου Καραγιαννακίδη, ο οποίος και έγραψε στη μνήμη του: “Αυτό το παλικάρι ήταν σκάρτα 50 χρονών. Μανώλης Κελαϊδίτης λεγότανε. Τον σκέπασε το χώμα μιας γης που την ομόρφυνε με σχέδια και χρώματα. 4 χρόνια κιόλας. Να πάρει!”.
Μπάμπης Παναγιωτίδης
