Γράφει ο Άγγελος Τσανάκας
Σε περιμένω φίλε μου…
Θα σε περιμένω μέχρι το τέλος και του δικού μου ταξιδιού…
Για εκείνο το ραντεβού που είχαμε λίγους μήνες πριν…
Τους μήνες που άλλοτε σε εγκατέλειπε το κουράγιο κι άλλοτε δυνατός, “ναι” έλεγες, “δεν τελειώσαμε με την ζωή”…
Σε περίμενα και έλεγα δεν γίνεται…
Δεν γίνεται να φύγεις έλεγα…
Να φύγεις έτσι….
Δίχως….
Δίχως…
Δίχως…
Σε περίμενα, για να πιούμε και να θυμηθούμε…
Τα όμορφά μας…
Τα ταξίδια μας…
Τα αντίσκηνά μας…
Τις βόλτες μας και τα ταξίδια μας με τις μηχανές μας….
Άλλοτε μόνοι μας κι άλλοτε με τους αγαπημένους μας…
“One place, two tents”, έλεγες ως αγγλομαθής εσύ…
“Zimmer frei, vas kosten;” ρωτούσα εγώ με τα “άψογα” Γερμανικά μου…
Σε περίμενα φίλε και δεν ήρθες ποτέ σε κείνο το ραντεβού που θά ‘μελε το τελευταίο νά ‘ναι..
Σαράντα ένα ολόκληρα χρόνια μαζί…
Και να το ξέρεις πως δεν θα γίνει αλλιώς…
Εγώ θα σε περιμένω…
Να το ξέρεις..
Θα σε περιμένω όπως σε περίμενα κάθε φορά…
Στα ραντεβού μας…
Όπως σε περίμενα στον Αγιόκαμπο της Εύβοιας…
Στο λιμάνι της πόλης μας….
Στα σύνορα για το μεγάλο ταξίδι.…
Για το πρωινό μας στα Gasthause…
Στο λιμανάκι στο Περιγιάλι για τα ψαρέματά μας…
Σε βλέπω από το μπαλκόνι μου στο Περιγιάλι να δίνεις τα προστάγματα της γυμναστικής στους μαθητές μας…
Συνάδελφε, φίλε μου, αδερφέ μου, δεν ήθελες, μα γέμισες θλίψη τη ψυχή μου…
Καλό σου ταξίδι Μιχάλη και να το ξέρεις…
Θα σε περιμένω φίλε μου…
Θα σε περιμένω μέχρι το τέλος και του δικού μου ταξιδιού…
Θα τα πούμε…
Αλλιώς δεν μπορεί να γίνει…
Ο παντοτινός σου φίλος, Άγγελος.
*****
Δεν θα σε ξεχάσω ποτέ Μιχάλη Γκάγκαλη….
Κανείς μας δεν θα σε ξεχάσει…
