«Υπάρχουν ωραιότερα νησιά από τη Θάσο!» μου λένε φίλοι που γυρνάνε από τη Μήλο, Δήλο, Σκύρο, Σαντορίνη ή Κεφαλονιά – και ίσως να υπάρχουν… αλλά ίσως να μην έχουνε δημοσιογράφους που να τα αγαπάνε αυτά τα νησιά τόσο όσο αγαπάω τη Θάσο, εκτός που δεν τα ξέρω ΟΛΑ τα νησιά, και είναι καλύτερα να γράφεις για αυτά που ξέρεις.
Από την άλλη, κάθε χρόνο ανακαλύπτω κάτι καινούργιο (στη Θάσο, αφού εδώ είμαστε θεματικά). Ακόμα και μαγαζιά που μένουν στο ίδιο σημείο, αλλάζουν μενού, διακόσμηση, διάθεση, και φαίνονται διαφορετικά.
Πήγαμε μια μέρα στα Μεταλλεία: είναι μια παραλία έξω από τα Λιμενάρια όπου παλιά υπήρχαν πραγματικά μεταλλεία «των Γερμανών», τα κτίρια-φαντάσματα κρέμονται έρημα και κοκκινωπά πάνω από την αμμουδιά και οι βράχοι στην άκρη της είναι ποτισμένοι με παλιά σκουριά.
Υπάρχει μια σήραγγα στο βράχο που βγάζει σε μια μικρή παραλία, από αυτές που ήτανε πέντε τον παρά στη Θάσο τις δεκαετίες μέχρι το ’90, δηλαδή άδεια, χωρίς ψυχή, με βοτσαλάκια και άσπρη-τυρκουάζ θάλασσα. Το τοπίο στα Μεταλλεία, παρά τις (αραιές) ομπρέλες, τις ξαπλώστρες και την διακριτική καντίνα, το τοπίο είναι εξωπραγματικό.
Επειδή η θάλασσα έχει γλιστερές πλάκες στο βυθό, δεν είναι δημοφιλής τουριστικός προορισμός και γι αυτό είναι τέλειο μέρος, ήρεμο, ξεχνάς το Ελληνικό Καλοκαίρι με την κοσμοπλημμύρα του. Όταν ήταν πέντε χρονών ο μικρότερος γιος μου είχε ξαπλώσει στα βοτσαλάκια και έλεγε πολύ αποφασιστικά, «εγώ θα μείνω εδώ, δεν θα φύγω ποτέ».
Με χίλια ζόρια τον ξεκολλήσαμε, πού να έβλεπε και τα δελφίνια, να χοροπηδούν στα πέντε μέτρα από την αμμουδιά. Οι παραλίες γύρω στο νησί είναι μία και μία: το Νιστέρι, το Λα Σκάλα, ο Γερμανός, το Παχύ, ο Ιταλός (που άνοιξε ένα «φυσικό» μπιτς μπαρ, το Κρούσο, όπως Ροβινσώνας, σε μια ξεχασμένη παραλία: όλα φτιαγμένα με καλάμια και ξύλο), ο πανοραμικός Σαλονικιός, η κάτασπρη Σαλιάρα, οι Μαριές, η Τρυπητή, το Πευκάρι, ο Αρχάγγελος, το Αστρίς, τα Κύνοιρα, η Χρυσή Άμμος, η μία καλύτερη και εντελώς διαφορετική από την άλλη.
Όλες οι «Σκάλες» είναι παραλιακά χωριά με πλαζ και πεντακάθαρες θάλασσες. Μπορείς να σταματήσεις οπουδήποτε στον περιφερειακό δρόμο για μια βουτιά, ειδικά σε σημεία που δεν έχει ψυχή.
Λέμε ότι η Θάσος είναι δύο ξεχωριστά νησιά: το υγρό, δασωμένο βόρειο κομμάτι, και το ξηρό, άγριο νότιο. «Άγριο», μη φανταστεί κανείς φιόρδ, απλώς ακτές με κόκκινα βράχια και βαθιά μπλε θάλασσα. Η Τρυπητή έχει την πιο αμμένια άμμο, όπως λέει μια φίλη, στο πιο σωστό χρώμα άμμου που βγαίνει στη Φύση.
Το Πευκάρι βαθαίνει απότομα λες και σε πετάει στο (βαθύ) Αιγαίο. Στα Μεταλλεία το νερό είναι ζεστό, ίσως από την αντανάκλαση στα βράχια, ίσως επειδή δεν έχει υποβρύχιες πηγές να το παγώνουν, όπως το μικρό, σκιερό Γλυφονέρι.
Βρίσκεις καλό οικονομικό φαγητό σε όλο το νησί – φάγαμε ψητές σαρδέλες και τεράστια μπιφτέκια στο Πυροφάνι στην Τρυπητή, εξαιρετικό ψητό λαβράκι (1.700 γραμμάρια!) στην Σύμη στο Λιμένα – η Σύμη είναι το κλασσικό «καλό» εστιατόριο με νησιώτικη κουζίνα και ωραία μαγειρευτά – τσιμπήσαμε ψητές γαρίδες στον Μπουντή στο Παλιό Λιμανάκι, δοκιμάσαμε γκουρμέ του χαρισματικού Γιάννη Μαρινόπουλου στο Art Hotel.
Ο Μαρινόπουλος είναι executive chef και στο πολυτελές, κομψό Alexandra Golden, στη Χρυσή Άμμο – το ξενοδοχείο είναι πεντάστερο, μόνον για ενήλικες, και στα εστιατόριά του σερβίρονται πιάτα υψηλής γαστρονομίας.
Στην ολοκαίνουργια, χαριτωμένη Seniorita σερβίρονται εγκληματικές αυγόφετες-τσουρέκι και τσαχπίνικα ισπανικά σνακ – το μαγαζί είναι η φετινή επιτυχία, κι είναι πάντα γεμάτο. Ο Λύκος, στο Ραχώνι, έχει μεζέδες με έμφαση στα θαλασσινά όπως και η παραδοσιακή Γκραμβούσα στη Χρυσή Αμμουδιά.
Στο Παλιό Λιμάνι της πρωτεύουσας τα μπιτς μπαρ και ταβερνάκια ξεδιπλώνονται στη σειρά πάνω στη θάλασσα – Γκαραντί, Island, Drift, Aqua, σε μια μικρή άσπρη παραλία με θάλασσα φιλική προς τα πιτσιρίκια (=πάντα ήρεμη).
Σχεδόν όλες οι καντίνες και τα μπιτς μπαρ έχουν προσεγμένα πράγματα, από την περιποιημένη καντίνα του Σαλονικιού μέχρι το ανεβασμένο μενού στο θεαματικό, πολύ ινσταγκραμικό μπαρ Καρνάγιο κι από το υπερ-γραφικό λιμάνι των Λιμεναρίων μέχρι τα ταβερνάκια που είναι διάσπαρτα στην τεράστια παραλία της Χρυσής Άμμου.
Τα ορεινά χωριά –Θεολόγος, Παναγία, Ποταμιά, Κάστρο, Μαριές, Καζαβίτι Μικρό και Μεγάλο– έχουν το καθένα δικό του χρώμα, άρωμα και κουζίνα. Στο χωριό Σωτήρος ο αγιογράφος Μπάμπης Γαμβρέλης έχει στήσει μια κινηματογραφική ταβερνούλα με νόστιμα τοπικά πιάτα. Την λέει Πλατάνα, μια και το πλατάνι πάει σύννεφο στην πλατεία πάνω από την ταβέρνα.
Σίγουρα ξεχνάω τα μισά και περισσότερα. Η Θάσος είναι μεγάλο νησί, ξαπλωμένο στο βόρειο Αιγαίο, εκεί που οι θερμοκρασίες πέφτουν το βράδυ και ψάχνεις ζακετάκι, ακόμα και τον Αύγουστο. Στη διάρκεια του οποίου είναι φουλ όλα, ζωηρά, «τουριστικά» στην κυριολεξία…
Τον Σεπτέμβριο με τις πρώτες βροχές γίνεται ιδανικό μέρος να χαλαρώσεις, όπως είναι τον Μάιο και Ιούνιο. Ίσως όλα τα νησιά να είναι έτσι, και όλα τα νησιά να έχουν αντίστοιχα ή καλύτερα ταβερνάκια, καφέ, μπαρ και μαγαζιά. Αλλά κανένα άλλο νησί δεν έχει τόσο πολλές και τόσο ξεχωριστές θάλασσες, εκτός που, όπως τόνισα, κανένα δεν το αγαπάω όσο τη Θάσο…
πηγή: athensvoice.gr
