Νιώθω την ανάγκη να μιλήσω, στο τέλος της ημέρας, για αυτό που ζήσαμε, όλοι οι Έλληνες σήμερα (χθες). Οι σημερινές συγκεντρώσεις ήταν μεγαλειώδεις, όχι μόνον από πλευράς πλήθους κόσμου, αλλά και λόγω σύνθεσης. Άνθρωποι από όλες τις ηλικίες, οικογένειες με μικρά παιδιά, ηλικιωμένοι, άνθρωποι που πολύ πιθανόν να μην είχαν πάει ποτέ άλλοτε σε κάποια πορεία ή συγκέντρωση διαμαρτυρίας. Αυτό από μόνο του λέει πολλά.
Το δυστύχημα των Τεμπών είναι μια τραγωδία που ακόμη και σήμερα – 2 χρόνια μετά – παραμένει ανοιχτή πληγή. Και παραμένει ανοιχτή πληγή για δύο κυρίως λόγους.
Πρώτον γιατί η κοινωνία δεν είναι ικανοποιημένη από την απόδοση της δικαιοσύνης – δεν είναι ικανοποιημένη από τις προσπάθειες απόδοσης των ευθυνών και τις αστοχίες – θα πω εγώ – όλης της διαχείρισης που ακολούθησε.
Δεύτερον γιατί αισθάνεται ότι ακόμη και σήμερα, δεν έχουν αλλάξει τα πράγματα – δεν έχει βελτιωθεί ο σιδηρόδρομος – δεν υπάρχει πρόνοια για την ασφάλεια των μετακινήσεων και πολύ πιθανόν το ίδιο να ισχύει σε μια σειρά άλλων πεδίων της κρατικής λειτουργίας.
Όταν λοιπόν σκέφτεται κανείς αυτά και ταυτόχρονα ότι σε εκείνο το μοιραίο τρένο ή οπουδήποτε αλλού μπορεί να βρεθεί το παιδί του, το εγγόνι του, η οικογένειά του ή και ο ίδιος, τότε δικαίως αγανακτεί – θυμώνει – απαιτεί.
Και αυτό – θέλω να είμαι ξεκάθαρος στην τοποθέτησή μου – είναι εκτός από δημοκρατικό του δικαίωμα και μία απολύτως θεμιτή στάση και απαίτηση. Το πάνδημο αυτό αίτημα της ελληνικής κοινωνίας, έχει πράγματι πολλές διαστάσεις. Κάθε ένας μας, από την θέση στην οποία βρίσκεται πρέπει και να το ακούσει αλλά και να το κατανοήσει και από εκεί και πέρα να πράξει τα δέοντα.
Προφανώς υπάρχει ένα σαφές μήνυμα προς την κυβέρνηση.
Προφανώς υπάρχει ένα σαφές μήνυμα προς όλα τα κόμματα.
Προς τη Δικαιοσύνη και όλους τους θεσμούς.
Οι σημερινές συγκεντρώσεις είναι και μια κραυγή αγωνίας και απαίτησης για πολλά περισσότερα. Θέλουμε καλύτερα τρένα, πιο ασφαλείς μετακινήσεις, καλύτερες υποδομές, καλύτερο κράτος.
Θέλουμε στοιχειώδη ασφάλεια για το ύψιστο αγαθό της ζωής.
Και θέλουμε και δικαιοσύνη. Η δικαιοσύνη είναι αυτή που κρατά την κοινωνία ενωμένη.
Σήμερα δεν έχει νόημα να μιλήσουμε για τα πορίσματα, για τον επιμερισμό των ευθυνών, για το τι έγινε ή τι δεν έγινε. Αυτά τα συζητήσαμε και χθες – θα τα συζητήσουμε και πρέπει να τα συζητήσουμε και αύριο. Σήμερα πρέπει να ακούσουμε και να καταλάβουμε ΟΛΟΙ – τι είναι αυτό που μας είπαν οι εκατοντάδες χιλιάδες των Ελλήνων από τους δρόμους.
Για το τέλος θα ήθελα επίσης να σημειώσω και κάτι ακόμη γιατί το θεωρώ πολιτικό αλλά και ηθικό χρέος μου. Είναι τραγικό λάθος ή και εκκωφαντική η αδυναμία να προστατευθούν οι σημερινές διαδηλώσεις από ακραία στοιχεία και ”μπαχαλάκηδες”. Κανείς δεν τους κάλεσε – κανείς δεν τους κάλυψε – κανείς δεν τους ήθελε εκεί. Και όμως ήταν εκεί σχεδόν ανενόχλητοι.
Θα έπρεπε αυτές οι εικόνες να αποφευχθούν με κάθε τρόπο. Όχι γιατί αμαυρώσαν τις συγκεντρώσεις – ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΤΟ ΠΕΤΥΧΕΙ ΚΑΝΕΙΣ και ΤΙΠΟΤΕ, αλλά γιατί εμπεδώνουν την αίσθηση ανικανότητας στο πεδίο. Νομίζω ότι όλοι πρέπει να σταθούν στο ύψος της περίστασης – και η Προστασία του Πολίτη να είναι πράγματι Προστασία του Πολίτη.
Θερμά συγχαρητήρια στο ΔΗΣΥΝ Δημοτικό Συμβούλιο Νέων Δήμου Παγγαίου για την εξαιρετική οργάνωση και πρωτοβουλία .
