Γράφει ο Παναγιώτης Φώτου
Με την οικογένεια του Στέλιου Τσιρογιάννη εγκατασταθήκαμε στην ίδια πολυκατοικία συμπτωματικά την ίδια μέρα του Αυγούστου του 1969. Αλληλοβοήθησε ο ένας τον άλλον στη μεταφορά της οικοσκευής μας γιατί η οικοδομή ήταν καινούργια και το ασανσέρ δεν είχε λειτουργήσει ακόμη.
Συνδεθήκαν φιλικά οι οικογένειες μας με τους παλιούς εκείνους δεσμούς της ανταλλαγής του σπίρτου και του αλατιού και του αλληλοσεβασμού και της αγάπης. Ήταν οι δικοί μας άνθρωποι και ήμασταν οι δικοί τους.
Ο Θεολόγης, σαν Άκη μας τον ονομάτισαν υποκοριστικά, ήταν υπό την επίβλεψη μου για πολλά χρόνια για τα θετικά μαθήματα των εγκυκλίων σπουδών του. Ο πατέρας του και ιδιαίτερα ο παππούς του, του οποίου είχε το όνομα, τον ήθελε για Γιατρό.
Τελείωσε της υποχρεώσεις του με την μέση εκπαίδευση και ετοιμάζονταν για ιδιαίτερες σπουδές στις Ανώτατες Σχολές που υπήρχαν τότε στον τόπο μας. Το επάγγελμα του πατέρα του δεν το ήθελε, δεν τον εξέφραζε.
Ο Στέλιος ήταν ιδιοκτήτης και οδηγός Ταξί στο γνωστό τότε 3660 με αγώγια προς την Θεσσαλονίκη κυρίως. Το πρώτο μεγάλο σοκ και ο κλονισμός για τον Θεολόγη ήταν ο απροσδόκητος θάνατος του πατέρα του στα πενήντα του χρόνια.
Μεγάλος ο κλονισμός του νεαρού τότε Θεολόγη και αλλαγή άρδην των σχεδίων για τη ζωή του. Δούλεψε ακόμη και στις οικοδομές για την επιβίωση της οικογένειας τότε. Η μόνιμη θέση εργασίας σα ξενοδοχοϋπάλληλος και Ρεσεψιονίστης του έδινε τη δυνατότητα να βοηθήσει την οικογένειά του που σιγά-σιγά βρήκε τον βηματισμό της.
Αγαπούσε τον αθλητισμό και σε κάποια στιγμή έγινε και διαιτητής στο Βόλεϊ. Απροσδόκητη απόλυση από το ξενοδοχείο και η απασχόληση με τις αγροτικές δουλειές των κτημάτων του παππού και η πίεση να είναι εντάξει με τις υποχρεώσεις του ήταν το τελικό χτύπημα για να ξεφύγει από αυτόν τον κόσμο που δεν τον άντεχε και να φτιάξει τον δικό του.
Δεν άντεχε σ’ αυτόν τον κόσμο του, τις καθημερινές μικρές ανομίες που κάνουμε διαβιώνοντας στη μικρή μας πόλη και τις φώναζε και παρατηρούσε τους παραβάτες από απόσταση.
Δεν είχε επιθετικές τάσεις ούτε ήταν βίαιος, ένα απλό καλόψυχο άτομο ήταν που ήθελε το σωστό και το νόμιμο που του όφειλαν οι άλλοι σαν έννομό του συμφέρον και δικαίωμα.
Ήθελε να προσφέρει στον άλλον και βρήκε τη λύση στις πρωινές αναχωρήσεις και αφίξεις των Λεωφορείων του ΚΤΕΛ. Εκεί βρίσκονταν πριν το χάραμα και βοηθούσε τους οδηγούς των Λεωφορείων να παρκάρουν, ενέργεια που δεν την χρειάζονταν ασφαλώς.
Έδινε πληροφορίες στους επιβάτες πολλές φορές αχρείαστες. Κατά τις δέκα το πρωί έρχονταν στο σπίτι πανευτυχής ότι εκτέλεσε το καθήκον του στην κοινωνία του, όπως αυτός τη φαντάζονταν.
Κύρια αποστολή του η φροντίδα της μητέρας του και η επιστροφή του είχε σαν αίτιο να ετοιμάσει το πρωινό της μητέρας του που υπεραγαπούσε. Αγνός φίλαθλος παλιάς κοπής και παρών στις μεγάλες νίκες αλλά και τις ήττες.
Με εκτιμούσε και με σέβονταν μέχρι την τελευταία του στιγμή και άκουγε με προσοχή τον λόγο μου που στόχο είχε να προσέχει ιδιαίτερα τον εαυτό του. Μεγάλη η απώλεια της μητέρας του πριν από ένα χρόνο.
Τελευταία συνάντησή μας στο μνημόσυνο της μάνας του στις αρχές αυτού του μήνα. Τα είπαμε, και με άκουγε με προσοχή με εκείνο το χαμόγελο της αθωότητας που είχε πάντα καρφωμένο στο πρόσωπό του.
Προχθές τον κηδέψαμε και ήμασταν εκεί και τον ξεπροβοδίσαμε λίγοι αλλά με πολύ αγάπη και σπαραγμό από τα κοντινά του πρόσωπα. Καλό κατευόδιο Άκη μας και μακάρι να υπάρχει το αύριο για τις ψυχές και να συναντήσεις την Ελισάβετ, η μάνα σου θα σε περιμένει.
