Γράφει ο Γιώργος Καλεάδης
Η επαναστατική παιδεία που διέπει τον γαλλικό λαό, η οποία πηγάζει από την Γαλλική Επανάσταση και τον Μάη του ’68, μας προσφέρει αυτές τις ημέρες τις μεγάλες εργατικές, λαϊκές κινητοποιήσεις, εναντίον του αντεργατικού νομοσχεδίου.
Η επικύρωση του νέου νόμου την 12η Μαΐου δεν έγινε από το γαλλικό κοινοβούλιο, αλλά έγινε με την χρήση του άρθρου 49 παράγραφος 3 του γαλλικού συντάγματος, το οποίο το παρακάμπτει.
Προκειμένου τα γαλλικά μονοπώλια να μπορέσουν να ανταγωνιστούν τα γερμανικά και τα βρετανικά, ο νέος νόμος καθορίζει τις επιχειρηματικές συμβάσεις ανώτερες των κλαδικών (άρθρο 2). Τούτο επιφέρει, εφόσον η επιχειρησιακή σύμβαση το επιτρέπει, εβδομαδιαία απασχόληση άνω των 35 ωρών, μείωση μισθών και σε κάθε απόλυση, αποζημίωση 15 μηνών και όχι 24-36, όπως ήταν πριν.
Τα σωματεία που είναι κλαδικά, όπως των εργαζομένων στην χημική βιομηχανία, στην ενέργεια, στα μέσα μαζικής μεταφοράς, στους σιδηρόδρομους, οι φοιτητές και οι μαθητές, αντέδρασαν και αντιδρούν μαζικά. Οι κινητοποιήσεις επέφεραν την βαρβαρότητα του κατασταλτικού μηχανισμού και τις βίαιες συγκρούσεις διαδηλωτών-αστυνομίας.
Το εάν στην πράξη θα εφαρμοστεί ο νέος νόμος, αυτό θα εξαρτηθεί άμεσα από την δυναμική και την μαζικότητα των κινητοποιήσεων.
Σε πρώτη ανάγνωση, διαπιστώνεται ότι εντός της ΕΕ τα εθνικά μονοπώλια, έχουν διαρκή ανταγωνισμό και ότι το μόνο νόημα που έχει πλέον αυτή η ένωση, δεν είναι καμία σύγκλιση των εθνικών οικονομιών, παρά η περαιτέρω απόκλισή τους, σε δυνάστες και δυναστευομένους, σε κυρίαρχους και δούλους, στην εξαφάνιση της μεσαίας τάξης, στην φτωχοποίηση των λαών και στον αφανισμό των λαϊκών κατακτήσεων, που έγιναν με αίμα και αγώνες.
Το έργο στην χώρα μας το ζούμε και το υφιστάμεθα από το 2009, με την ανελέητη εφαρμογή των Μνημονίων.
Η εγχώρια κυβέρνηση, αφού χωρίς διαπραγμάτευση, ενέδωσε στις απαιτήσεις των δανειστών, χαίρει και αγάλλεται για τις δόσεις της μίας δόσης των 10,3 δισ. και εφόσον βεβαίως, το πρόγραμμα εφαρμόζεται, δηλαδή η λαίλαψ των φόρων του ΕΝΦΙΑ, του ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας, αλλά ακόμη και εάν αυτή δεν έχει ικανοποιητικά αποτελέσματα, τότε θα εφαρμοστεί ο “κόφτης”, δηλαδή και άλλες μειώσεις μισθών και συντάξεων.
Η κοροϊδία περί ανάπτυξης καλά κρατεί.
Οι δόσεις της δόσης, όταν δοθούν θα οδεύσουν ολοταχώς για την αποπληρωμή των τόκων και των δανείων.
Η ανάλυση της βιωσιμότητας του χρέους παραπέμπεται στο τέλος του έτους. Εάν σκυμμένα κεφάλια, σημαίνει, που δεν σημαίνει, πολιτική και οικονομική βεβαιότητα, οι όποιοι πανηγυρισμοί, ας εμπεριέχουν τότε και το γεγονός ότι κάποια μέτρα, κατά την δική τους άποψη, είναι εγκληματικά και αντισυνταγματικά.
Ο Ρίτσαρντ Γουλφ, Αμερικάνος οικονομολόγος, ομότιμος καθηγητής στο πανεπιστήμιο της Μασαχουσέτης στο ‘Αμχερστ σε πρόσφατη συνέντευξη του (Εφ. των Συντακτών 28-29/ 5) ανέφερε: “Οι ατελείωτες αναφορές των μεγάλων ΜΜΕ σε μία “ανάκαμψη” που βρίσκεται καθ’ οδόν ή έχει ήδη επιτευχθεί είναι ψευδείς[….] η κατεύθυνση του καπιταλισμού προς μεγαλύτερη ανισότητα, η οποία συνέβαλε στην κατάρρευση του 2008, συνεχίζεται από τότε. Και θα συνεχιστεί εκτός εάν υπάρξουν μαζικές αντικαπιταλιστικές κινητοποιήσεις για να τον σταματήσουν[….]”
Το έχουμε πει και το ξαναλέμε, ο αστάθμητος παράγοντας, ο οποίος ιστορικά έχει αποδείξει, ότι δημιουργεί ιστορία, είναι το λαϊκό, κοινωνικό κίνημα.
Οι αγώνες του Ελληνικού Λαού από το 2009, αλλά και από παλαιότερα, οι οποίοι εντός μίας ασφυκτικής οικονομικής πίεσης, μπορεί να έχουν προδοθεί , μαζί με την προδοσία προσέφεραν και ανεκτίμητη εμπειρία. Η διάκριση μεταξύ των φίλων του Λαού και των πολεμίων του, έχει γίνει ευκρινέστατη .
Είναι πλέον σε θέση αυτός ο αγωνιζόμενος Λαός, να κρίνει εκείνους που μπορεί να εμπιστευτεί και εκείνους οι οποίοι αποδείχθηκαν πολιτικοί νάνοι και θηρευτές των θυρών της εξουσίας.
