Γράφει από το Παρίσι ο Μιχάλης Μαυρόπουλος
Πρόσφατα συνεχόμενες δυσμενείς καταστάσεις εμποδίζουν το ομαλό ξετύλιγμα της συνήθους καθημερινότητος των Γάλλων: το κρύο, οι απόπειρες αφαιρέσεως ζωής των περιπατητών από άτομα με ψυχολογικά προβλήματα, οι συμπλοκές μεταξύ των πολύ νέων, οι προφυλακίσεις ολίγων ωρών «υπόπτων για παρανομίες» και, τέλος, η παρατηρούμενη τελευταίως έλλειψη ενότητος δράσεως των συνδικάτων εν αντιθέσει με την κινητοποίησή τους την παρελθούσα άνοιξη για τις συντάξεις, δημιουργούν ένα αίσθημα εκκρεμότητος και ανασφάλειας.
Οι κατοικούντες στην παρισινή περιοχή δεν ξέρουμε πού την κεφαλήν κλίναι. Ναι μεν,ευτυχώς,ο Νοέμβρης μας αποχαιρέτησε με τις συννεφιές του που μας πλάκωναν την ψυχή, τους δυνατούς αγέρηδες που όταν περπατούσαμε μας κόβανε την αναπνοή, την απειλή του ψιλόβροχου που μας υποχρέωνε να κρατούμε καλού-κακού την ομπρέλα υπό μάλης και, τέλος, να καταφεύγουμε με βιαστικό βάδην για να βρεθούμε στην θαλπωρή της οικογενειακής στέγης.
Όμως και ο Δεκέμβρης που τον διαδέχτηκε δεν είναι καλύτερος. Σε όλα αναφερθέντα κακά προσετέθη και το έντονο συνεχές κρύο (+2 βαθμούς το πρωί, το πολύ +4 ή 5 το αποσήμερο) των τελευταίων ημερών. Αραιά και που βλέπουμε τον ήλιο. Αλλά να ήταν μόνο τα δυσμενή καιρικά φαινόμενα που μας κάνουν κακόκεφους, πάλι καλά, παρηγορούμαστε με την ιδέα ότι χειμώνας είναι κάνει τα καπρίτσια του.
Είναι όμως και η εξεπίτηδες υπερβολικώς δραματικοποίηση παρουσίασης των ρεπορτάζ από τα τηλεοπτικά κανάλια σκηνών βίας και φόβου στους δρόμους, στις πλατείες, στα πολυσύχναστα μέρη με τους ανεξήγητους φόνους από αδέσποτες σφαίρες, τις αλληλοδιαχόμενες συμπλοκές μεταξύ των πολύ νέων, τις απόπειρες αφαιρέσεως της ζωής από τους πιστεύοντες ότι είτε εκδικούνται έτσι την σφαγή των αθώων, (είναι η περίπτωση του Ιρανογάλλου Αρμάν που με μαχαίρι σκότωσε ένα Γερμανό τουρίστα και με σφυρί τραυμάτισε άλλα δυο άτομα, όχι μακράν του πύργου του Άιφελ).
Είναι επίσης και η περίπτωση δυο ατόμων εκ των οποίων το ένα ονομάζεται Ιλυές και το όνομα του άλλου έχει γαλλική απήχηση υποπτευόμενασαν υπεύθυνα της αιματηρής συμπλοκής του αδικοχαμένου Θωμά (Thomas) σε χωριό της νοτιονατολικής Γαλλίας.
Κοινός παρονομαστής και των δυο περιπτώσεων: ο Αρμάν είναι τέκνον γονιών Ιρανών μουσουλμάνων που μετανάστευσαν στη Γαλλία,νέος λίαν προσκεκολλημένος στον μωαμεθανισμό. Όσον αφορά τον φόνο του Θωμά, η λαïκή εφημερίδα ποικίλης ύλης «Ο Παριζιάνος» μας πληροφόρησε προσφάτως ότι η χωροφυλακή καταλήγει στο συμπέρασμα μιας έντονης λογομαχίας, ένα καυγά μεταξύ των ατόμων τα περισσότερα των οποίων συμμετείχαν στον χορό.
Την αλλοδαπότητα των εμπλεκομένων ατόμων σε βίαιες καταστάσεις, όπως εκείνη του φόνου πλησίον του πύργου του Άιφελ του τουρίστα, προσπαθεί να εκμεταλλευθεί,με την ευκαιρία της συζητήσεως του θέματος της μεταναστεύσεως στη Βουλή, ο υπουργός Εσωτερικών υποθέσεων.
Επιδιώκει να πάρει μεγάλες διαστάσεις η διστακτικότητα υποδοχής εκ μέρους των καθαυτών Γάλλων έναντι νέων μεταναστών ή ακόμη, το χείριστον, να διευρυνθεί το χάσμα μεταξύ εγγενών και ξένων εγκαταστημένων στη Γαλλία ώστε να περάσει ο νόμος της απαγορεύσεως παραμονής και απομακρύνσεως από το γαλλικό έδαφος μεταναστών εργατών.
Αλλά εάν έχουν έτσι τα πράγματα,τότε δεν θα υπήρχαν πολλοί βέροι Γάλλοι που θα δέχονταν να γίνουν οδοκαθαριστές, μεταφορείς, χαμάληδες βαριών επίπλων και αντικειμένων σε περίπτωση μετακομίσεως μιας επιχειρήσεως, νυκτοφύλακες, θυρωροί λαïκών θορυβωδών πολυκατοικιών με κατοίκους των οποίων τα παιδιά δεν συμπεριφέρονται κοσμίως.
Όσον αφορά τις γυναίκες είναι κατά το πλείστον ξένες που δέχονται να εργασθούν μέρα-νύχτα σε γηροκομεία ειδικευμένα για υπερηλικιωμένα άτομα που δεν μπορούν να εξυπηρετηθούν από μόνα τους.Τα καθαρίζουν, τα πλένουν, τα ταΐζουν κουταλιά με κουταλιά, τα μετακινούν από το δωμάτιο τους στο μπάνιο.
Λεπτομέρειες θα σκεφθείτε. Αυτές όμως οι λεπτομέρειες αφορούν σήμερα χιλιάδες άτομα που περιμένουν κάθε πρωί πώς και πώς την άφιξη στο δωμάτιό τους της βοηθητικής κυρίας,συνήθους μωαμεθανικού θρησκεύματος, μετανάστριας από την βόρεια Αφρική (Αλγερία, Τυνησία, Μαρόκο χώρες αποικιοκρατούμενες άλλοτε από την Γαλλία) για να ανταλλάξουν δυο-τρείς κουβέντες που θα τις βοηθήσουν να καταπολεμήσουν την ολοήμερη μοναξιά τους.
Τέλος, οι απογοητευμένοι λόγω ελλείψεως σχεδιασμού, κινητοποιήσεως, ενότητος και δράσεως των συνδικάτων παρηγορούνται με την ιδέα του πλησιάσματος των εορτών σύμφωνα με την οποία αυτή η περίοδος συμπίπτει με την γαλλική παράδοση της «εκεχειρίας των ζαχαροπλαστών». Είθε…
