Το σχολείο στο οποίο αναφέρεται ο συμπολίτης γιατρός Θόδωρος Μήτρας είναι το ιστορικό 7ο δημοτικό σχολείο της Παναγίας. Που όπως περιγράφει έχει προβλήματα, τα οποία δεν ταιριάζουν στην εποχή. Λεπτομερής και με χιούμορ η περιγραφή. Δημιουργεί εύλογη απορία: Η κατάσταση είναι για γέλια ή για κλάματα.
Η ανάρτηση του κ. Μήτρα αναφέρει:
«Υπάρχει ένα σχολείο που πηγαίνουν παιδιά. Κανονικά παιδιά. Που οι δάσκαλοί του το αγαπάνε και είναι περήφανοι που υπηρετούν ειδικά σε αυτό το σχολείο και το προσέχουν πολύ.
Υπάρχει ένα σχολείο που έχει έναν διευθυντή που ήταν ο ίδιος μαθητής στο σχολείο αυτό και κάθε μέρα (και Σάββατο και Κυριακή) είναι εκεί για να το ελέγχει. Το προσέχει. Όχι επειδή πρέπει. Επειδή θέλει. Μάλιστα, του έχουν αναθέσει και άλλα καθήκοντα, του έχουν φορέσει και το καπέλο του φαροφύλακα και του έχουν δώσει και τα κλειδιά για να προσέχει το άλλο σύμβολο της γειτονιάς, ένα γεροφάρο. Άσχετα αν κανένας άλλος δεν το κάνει. Μάλιστα, θέλανε να τον πετάξουνε από κει τον φάρο. Να φύγει, να πάει αλλού… Παραλίγο μάλιστα να τον έδιωχναν από εκεί…και μαζί με αυτόν να έδιωχναν και ένα μεγάλο μέρος των παιδικών μας χρόνων. Και ένα μεγάλο μέρος της ιστορίας της πόλης. Αλλά ποιος νοιάζεται…
Υπάρχει ένα σχολείο που μια τάξη του, παιδιά κανονικά, κάνουν μάθημα στην αποθήκη. Έξω από το σχολείο, δίπλα στο κτήριο του σχολείου για την ακρίβεια, αλλά στην αποθήκη. Μια αποθήκη που μπάζει νερά από το ταβάνι, που δεν είναι κανονικό ταβάνι. Μάλιστα όταν βρέχει πολύ, τα νερά στάζουν πάνω στα παιδιά. Το ταβάνι-που δεν είναι κανονικό ταβάνι-είναι πια μαύρο σε πολλά σημεία από την υγρασία. Αλλά έτσι κι αλλιώς, είναι ένα ταβάνι που δεν είναι ταβάνι σε μια τάξη που δεν είναι τάξη αλλά πηγαίνουν κανονικά παιδιά. Τα παιδιά είναι κανονικά παιδιά. Η τάξη και το ταβάνι δεν είναι κανονικά.
Υπάρχει ένα σχολείο που ο δήμος έβαλε πετρέλαιο για να ζεσταθούν τα κανονικά παιδιά που δεν πάνε στην κανονική τάξη. Το ντεπόζιτο όμως τρύπησε, το πετρέλαιο χύθηκε μπροστά από την μη κανονική τάξη. Τα παιδιά, τα κανονικά, προσπαθούσαν να μπουν μέσα στην μη κανονική τάξη. Πολλά παιδιά έπεσαν κάτω, γλιστράει βλέπεις το πετρέλαιο-αυτό που πληρώσαμε όλοι-αλλά χύθηκε…Όταν γύρισαν στο σπίτι τα παιδιά, μύριζαν όλα τους τα ρούχα πετρέλαιο. Πολλά έβηχαν για μέρες…. Ακόμα και σήμερα, ένα μήνα μετά, τα παπούτσια μυρίζουν ακόμα πετρέλαιο… Αυτό που χύθηκε..
Υπάρχει ένα σχολείο που προχτές που έβρεξε, τα παιδιά μπήκαν να κάνουν μάθημα στην μη κανονική τάξη με απλωτές. Γιατί πλημμύρισε εκεί μπροστά. Και δεν βγήκαν στο διάλειμμα, γιατί δεν είχε εύκαιρο σκάφος το λιμενικό…
Υπάρχει ένα σχολείο που η τάξη που δεν είναι τάξη είναι στην κυριολεξία μέσα στις τουαλέτες. Μάλιστα είναι τόσο μέσα στις τουαλέτες που ο διακόπτης από το φως της τουαλέτας είναι μέσα στην τάξη. Όχι στην τουαλέτα. Στην τάξη. Για να πάει ένα παιδί στην τουαλέτα , χτυπάει πρώτα την πόρτα της τάξης, της μη κανονικής, ανάβει το φως της τουαλέτας και όταν τελειώνει ξαναχτυπάει για να σβήσει το φως. Βέβαια τα παιδιά που κάνουν μάθημα στην μη κανονική τάξη, το έχουν καταλάβει και-δεν θέλει πολύ-κάθε επίσκεψη στην τουαλέτα είναι σαν επίσκεψη σε ντισκοτέκ με φωτορυθμικά. Έχει μια πλάκα…
Υπάρχει ένα σχολείο που η μισή του αυλή έχει γκρεμιστεί και εξαφανιστεί. Κι όμως, πέρασαν πάνω απο δέκα δεκαπέντε, ξέχασα πόσα, χρόνια και κανένας δεν κανεις τίποτα. Μάλλον ψέματα. Όλοι έχουν βρει τον φταίχτη. Και έχουν βρεί καλές δικαιολογίες. Αλλά η αυλή είναι γκρεμισμένη. Και τα κοφτερά σύρματα εκεί. Και η αυλή αλλού. Γκρεμισμένη.
Υπάρχει ένα σχολείο που είναι ψηφιακό. Και έχει υπολογιστές. Από εκείνους που βλέπεις στις ελληνικές ασπρόμαυρες ταινίες με τη Βλαχοπούλου και τον Εξαρχάκο. Τράβα μαλλί, άσε μαλλί. Ή στα επίκαιρα. Με τα μόνιτορ που βλέπει μόνο ένας το πολύ, κυρτά, χωρίς καμία σύνδεση στο διαδίκτυο στην τάξη που δεν ειναι τάξη. Κατι θα κάνουν οι υπολογιστές αυτοί. Δεν μπορεί. Κάτι θα κάνουν…
Υπάρχει ένα σχολείο, το σχολείο μου, που πήγαινα και εγώ, και το δείχνω πάντα σε όποιον ξένο έρχεται να μας επισκεφτεί. Θυμάμαι έναν φίλο από μακρυα, που κοιτούσε σαν χαζός τη θέα από την αυλή, (τότε ακόμη δεν είχε γκρεμιστεί) κοιτούσε απέναντι τη Θάσο και τη Σαμοθράκη στο βάθος, το Νέστο και το Παγγαίο και τα δελφίνια που πηδούσαν δίπλα στο μονόπετρο. Σαν τώρα το θυμάμαι (είναι αληθινό 100% γεγονός) που μου είπε «Δεν είναι δυνατόν να πηγαίνεις σε αυτό το σχολείο και να μην γίνεις ποιητής…» Υπάρχει ένα σχολείο που μας αγαπάει. Εμείς δεν το αγαπάμε. Κανένας μας. Και πρώτος εγώ».
