Αν οι μισές χαρακτηριστικές και παραδοσιακές φωτογραφίες της Καβάλας απεικονίζουν τις Καμάρες, οι άλλες μισές απεικονίζουν την παραλιακή μας ζώνη και τα ψαροκάικα με φόντο τη χερσόνησο της Παναγίας και το Κάστρο. Αυτές είναι οι δημοφιλέστερες φωτογραφίες που χρησιμοποιούνται κατά κόρον για την τουριστική προβολή της Καβάλας, όχι μόνο σε εκθεσιακό επίπεδο αλλά και σε όλα τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Αυτές είναι φωτογραφίες που προσελκύουν το ενδιαφέρον όσων δεν είναι ντόπιοι, με τη γραφικότητα και την ομορφιά τους. Αυτές όμως είναι και οι φωτογραφίες που προδίδουν την αλιευτική παράδοση της πόλης μας, το «ζύμωμά» της με το επάγγελμα των ψαράδων που έθρεψε γενιές και γενιές Καβαλιωτών.
Η παραλιακή ζώνη της πόλης, το επιβατικό λιμάνι της, τα καΐκια της και οι ψαράδες της, οι στοίβες με τα δίχτυα τους και οι κασέλες με τα φρέσκα ψάρια τους, είναι και οι δικές μας αναμνήσεις από την ημέρα που νιώσαμε τον εαυτό μας. Είναι το «θελκτικό προϊόν» που έχουμε τη δυνατότητα να προωθούμε στους επισκέπτες της Καβάλας. Ας μην καταργήσουμε αυτόβουλα το «προϊόν» που μας πρόσφερε η γενέτειρά μας. Ας μην «σκοτώσουμε» τα καΐκια και τη γραφικότητα που προσφέρουν σε όλους μας, ντόπιους και τουρίστες, «εξορίζοντάς» τα και «κρύβοντάς» τα στην περιοχή της ιχθυόσκαλας. Ας προτείνουμε στον Οργανισμό Λιμένος Καβάλας να επανεξετάσει το σχεδιασμό του και να τον προσαρμόσει αναλόγως, ώστε η συγκεκριμένη παραδοσιακή εικόνα της Καβάλας να μείνει αναλλοίωτη στο κέντρο της.
Είναι ήδη πολλαπλά τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο κλάδος των αλιέων και όσα επαγγέλματα σχετίζονται με αυτόν. Από το 1996, οπότε τέθηκε σε ισχύ με πρωτοβουλία της Ε.Ε. η νομοθεσία για τον περιορισμό της υπεραλίευσης, χιλιάδες Έλληνες αλιείς παρέδωσαν την άδειά τους και συναίνεσαν να καταστραφούν ολοσχερώς τα καΐκια τους, εισπράττοντας γερές αμοιβές. Μαζί με τα πλεούμενα, χάνονται και οι τεχνίτες. Καλαφάτες, αρμαδόροι, ιστιοράπτες μετριούνται στα δάχτυλα. Όσα καρνάγια έχουν απομείνει δίνουν μάχη για να κρατήσουν τις θέσεις τους στα λιμάνια.
Ίσως σε λίγο καιρό να καμαρώνουμε πια τα ξύλινα πλεούμενα μόνο μέσα σε αφιερώματα του παρελθόντος. Γιατί το πέλαγος έχει πια αδειάσει. Οι ψαράδες αφήνουν το επάγγελμα διότι δεν μπορούν να θρέψουν τις οικογένειές τους. Το εισαγόμενο ψάρι είναι πιο φθηνό από το ελληνικό. Η Ελλάδα που είχε τον μεγαλύτερο στόλο παραδοσιακών αλιευτικών σκαφών καταστρέφει με αποτελεσματικότητα τη ναυτική της παράδοση χιλιάδων ετών. Σύμφωνα με την καταγραφή του Ελληνικού Συνδέσμου Παραδοσιακών Σκαφών, από τα 14.500 ξύλινα σκάφη που διέθετε η χώρα μας (ο μεγαλύτερος αλιευτικός στόλος στην Ευρώπη), έχουν καταστραφεί 12.500 μέσα σε 20 χρόνια.
Η πολιτεία φέρει τεράστια ευθύνη, διότι η νομοθεσία θα μπορούσε να εφαρμοστεί διαφορετικά, αφού προβλέπεται το περιθώριο για εναλλακτική χρήση των παραδοσιακών σκαφών. Να αξιοποιηθούν δηλαδή τουριστικά ή ακόμα και να καταβυθιστούν ώστε να φιλοξενήσουν πληθυσμούς ψαριών. Ας γίνουμε εμείς εκείνοι που, τουλάχιστον στην Καβάλα, θα προστατεύσουμε την παράδοση και το επάγγελμα των συμπολιτών μας. Παράδοση και τουριστική ανάπτυξη μπορούν να συμβαδίσουν αρκεί να προσπαθήσουμε.
Για την παράταξη «Σύγχρονος Δήμος»
Θόδωρος Μουριάδης
Δημοτικός Σύμβουλος
Υποψήφιος δήμαρχος Καβάλας
