Γράφει ο Τάσος Πατσίδης
Η πρώτη μου γνωριμία, συνεργασία με το Χρήστο Δερμεντζόγλου ήταν εκεί γύρω στο 1990.
Τότε ήταν αθλητικογράφος στην εφημερίδα «Ελευθερία». Τον έβλεπα συνέχεια στο στρατιωτικό γήπεδο στα ματς του Ορφέα και τον εντάξαμε στο αθλητικό τμήμα του Γιου ΕΡ Πι. Του ραδιοφωνικού σταθμού της Ελευθερούπολης.
Μαζί τότε με τον Κώστα Απαζίδη, τον Αντώνη Κούλαλη, τον Μπάμπη Παναγιωτίδη και τον μικρό σε ηλικία Τάσο Μελεμενίδη, είχαμε δημιουργήσει ένα εξαιρετικό αθλητικό τμήμα που όργωνε όλα τα γήπεδα του νομού και όχι μόνο.
Ραδιοφωνικές μεταδόσεις χωρίς να υπάρχει εκείνη την εποχή η πολυτέλεια του κινητού. Ο Χρήστος ήθελε πάντα να μεταδίδει τα ματς του Ορφέα, μεγάλη καψούρα μιλάμε με τον ομάδα του Πραβίου.
Παράλληλα εκτός της Ελευθερίας έδινε κείμενα στον Πέτρο Πετρόπουλο, στα «Σπορ της Καβάλας». Στην Καβάλα κατοικούσε αλλά το μυαλό του ήταν συνέχεια στην Ελευθερούπολη, όπου ο πατέρας του ήταν ταχυδρόμος για αρκετά χρόνια.
Τον πειράζανε το Χρήστο και εκνευριζόταν όταν τον αποκαλούσαν «Μουσθενιώτη». Επίσης λίγο αργότερα ήμασταν μαζί και στον τηλεοπτικό σταθμό «Live TV»αλλά και στο «Πράβι TV». Εκεί συνεργαστήκαμε με τον Γιώργο Γερομάρκο που ήταν ο βασικός οργανωτής της προσπάθειας αλλά και τον Θέμη Χατζηαναγνώστου.
Ωραία χρόνια. Ο Χρήστος έδινε κείμενα και για τη Δευτεριάτικη Πρωινή. Ερχόταν και στα παλιά γραφεία να μας δει. Οι ατάκες του Χρηστάρα έμειναν στο πέρασμα του χρόνου. Σ’ ένα παιχνίδι ΠΑΟΚ Καβάλας- Θράκη Γραβούνας, ήταν το σκορ 2-1 και ισοφάρισαν οι φιλοξενούμενοι με το Χρήστο να λέει: «Ισοφαρίζει κυρίες και κύριοι ο Ορφέας» και… τέζα όλη η κερκίδα.
Το μυαλό του ήταν στον Ορφέα. Στη Φλώρινα σ` ένα ματς Κυπέλλου του Ορφέα, φορούσε τρία… μπουφάν για να κάνει τη μετάδοση. Είχαμε παγώσει. Στο γυρισμό στην Ασπροβάλτα σε ένα ωραίο ταβερνάκι με όλη την αποστολή, είχαμε έρθει στα ίσια μας.
Ήταν το 1993 με Κατρακυλάκη τότε προπονητή ο Ορφέας. Τη ίδια σεζόν το καλοκαίρι ο Χρήστος είχε πάει και αποστολή με τον Ορφέα για την προετοιμασία του, στη Βουλγαρία. Ο Χρήστος όπως όλοι μας βέβαια, είχε και τη καψούρα του, στο γυναικείο φύλλο.
Ήταν πολύ συναισθηματικός τύπος. Αγαπούσε εύκολα εν ολίγοις. Πολλές φορές μας έλεγε για πράγματα που τελικά τα έκανε αλλά τα μετάνιωσε στο πέρασμα του χρόνου. Του άρεσε πολύ το φαγητό. Δεν έπινε όμως.
Ένα Μαρτίνι, το πολύ-πολύ δυο. Από τζόγο τίποτα. Μόνο Λαχεία αγόραζε. Μάλιστα έλεγε ότι αν κέρδιζε το πρώτο αριθμό θα γινόταν πρόεδρος στον Ορφέα και ανέβαζε την ομάδα στην Α` Εθνική.
Δεν έγραφε μόνο αθλητικά ο Χρήστος. Ήταν και ποιητής αλλά και έγραψε ένα ωραίο διήγημα για το Πράβι. Το Πράβι των παιδικών του χρόνων, όπως το λάτρεψε: Το Ζαχαροπλαστείο ο Σαμαράς, η Ταβέρνα ο Καϊπης, η Μπουζίνα, τα δυο θερινά σινεμά και ο Πασβάντης, το Στρατιωτικό Γήπεδο κλπ.
Επίσης πολλές φορές μιλούσε για τον ΑΟΚ, της δεκαετίας του ’70. Τότε με όλους τους Έλληνες άσους που είχε ο ΑΟΚ. Με τους περισσότερους απ’ αυτούς γνωριζόταν σε προσωπικό επίπεδο. Ο Χρήστος τα τελευταία χρόνια είχε τα θεματάκια με την υγεία του.
Σύχναζε όταν ερχόταν στην Ελευθερούπολη κυρίως στο Λόκιο αλλά και κάτω στο FairPlay. Ερχόταν να δει τα ματς. Ήταν όπως πάντα ορεξάτος. Στο γήπεδο δεν πήγαινε αλλά ήταν μόνιμος συνδρομητής του Ορφέα.
Βοηθούσε πάντα την ομάδα της καρδιάς του. Δεν πείραζε κανέναν. Φαινόταν καταβεβλημένος αλλά μας… έκρυβε πράγματα. Αυτό αποδείχθηκε. Συνταξιοδοτήθηκε από τα ΕΛΤΑ αλλά δυστυχώς δε χάρηκε τη σύνταξη του.
Ήρθε τελευταία φορά μάλλον να μας χαιρετήσει λίγο πριν το Πάσχα. Είδε τους καλούς του φίλους για τελευταία φορά. Την Κυριακή του Πάσχα ερχόταν συνήθως στην Ελευθερούπολη για να μου ευχηθεί χρόνια πολλά για την ονομαστική μου εορτή.
Αυτή τη φορά δεν πήρε ούτε ένα τηλέφωνο. Που να ξέραμε το κακό που τον βρήκε. Έφυγε για άλλες πολιτείες. Ήταν ψυχούλα. Τίμιο παιδί. Ποτέ δεν θα σε πουλούσε. Φιλότιμος. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει.
Το αγαπημένο του τραγούδι «Ένα όμορφο αμάξι με δυο άλογα» του Γρηγόρη Μπιθικώτση. Έτσι ακριβώς ήταν η ζωή του…
