Γράφει η Λιάνα Κουτσογιαννάκη
Αγαπητό ημερολόγιο,
Τίτλοι τέλους για την εκπομπούλα μας. Χαιρέτα την έγκλειστη φοιτήτρια που χάνεις. Ξέχνα τις ιστορίες της Δευτέρας. Ξέχνα τον εγκλεισμό. Η τελευταία πράξη του έργου μας θα παιχτεί σήμερα. Μπροστά στο αξιοσέβαστο αναγνωστικό μας κοινό.
Αρχικά, ανυπομονώ να δω τις αντιδράσεις. Θα παρακαλέσω τα κλικ να πέσουν βροχή. Έτσι για να κλείσει αξιοπρεπώς η αυλαία. Οι μεγάλοι μου φαν (βλέπε η γιαγιά μου και η κυρία Τίνα) θα καταρρακωθούν. Ίσως, όμως, παρηγορηθούν από τα τσιπουράκια και τα παγωτάκια που τις περιμένουν τους καλοκαιρινούς μήνες. Γιατί το μαγαζάκι εδώ το κλείνω αλλά θα ακολουθήσουν περιορισμένες εμφανίσεις μου τους καλοκαιρινούς μήνες σε γνωστό παραθαλάσσιο καφενείο στο Παληό Τσιφλίκι. Όχι που θα καθόμουν στα αβγά μου και φέτος.
Για να είμαστε, όμως, ειλικρινείς στους περισσότερους θα περάσει μάλλον αδιάφορη αυτή η εξέλιξη. Τι είχανε τι χάσανε. Εξάλλου ποιον πάω να ξεγελάσω; Στην πραγματικότητα ούτε η μάνα μου δεν με διαβάζει. Κυριολεκτικά και με πάσα ειλικρίνεια. Και θα την δώσω στεγνά: Όλο αυτό το διάστημα κάθε Δευτέρα απόγευμα μετά την δουλειά με βάζει να της διαβάζω εγώ το κείμενο της εβδομάδας.
Η «έγκλειστη φοιτήτρια», όμως, «έχει την δική της ιστορία». Και όπως κάθε ιστορία έχει αρχή, μέση και τέλος. Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή.
Όλα ξεκίνησαν ένα χειμωνιάτικο μεσημέρι του Ιανουαρίου. Εκείνη την περίοδο διάβαζα για την εξεταστική στην αγαπημένη μου και άκρως ερωτεύσιμη Νομικούλα. Συγκεκριμένα έκανα μια εξαιρετικά επιτυχημένη επανάληψη στις ανώνυμες εταιρίες ενώ παράλληλα το μυαλό μου αρμένιζε δεξιά και αριστερά. Περιττό να σας πω ότι μετά από ενάμιση μήνα διάβασμα κόπηκα με τρία. Γιατί ο Σεπτέμβριος είναι φίλος του φοιτητή. Ή πολύ απλά ότι και να κάνεις ο Σεπτέμβριος θα είναι πάντα στην γωνία και θα σε περιμένει.
Και μετά από αυτό το άκρως φοιτητικό σχόλιο για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι θα συνεχίσω την εξιστόρηση. Μέσα στην μαύρη μου απελπισία, λοιπόν, άνοιξα τότε τον υπολογιστή. Δημιούργησα ένα νέο αρχείο και πολύ απλά άρχισα να γράφω τον πόνο μου. Έβγαλα τα άπλυτά μου στην φόρα. Τις ανασφάλειες και τις ανησυχίες μου. Ξελάφρωσα. Όταν ολοκλήρωσα μετά από καμία ώρα είχα μπροστά μου ένα συμπαθητικό (στα μάτια μου) κειμενάκι ενώ μία νέα κρίση άγχους αποτελούσε πια παρελθόν. Παράλληλα είχα περισώσει και από την καύση ένα πανεπιστημιακό εγχειρίδιο.
Και τότε συνέβη το εξής πρωτοφανές. Αντί να σβήσω αυτό που έγραψα το αποθήκευσα στον υπολογιστή. «Άστο να υπάρχει είπα στον εαυτό μου. Ποτέ δεν ξέρεις.»
Και εκεί θα τελείωνε η ιστορία μας, αν δεν ήμουν ο no. 1 ψυχαναγκαστικός άνθρωπος που δεν μπορεί να έχει άχρηστα αρχεία στον υπολογιστή του. Κάτι μέσα μου με έτρωγε. Και κάπως έτσι βρέθηκα να γράφω κάθε εβδομάδα στο φύλο της Δευτέρας στην «Πρωινή».
Πλέον δεν υπάρχει ένα «άχρηστο» αρχείο στον υπολογιστή μου άλλα ένας ολόκληρος φάκελος. Τέσσερις μήνες σχεδόν μετά ο κύκλος του εγκλεισμού κλείνει. Η «έγκλειστη φοιτήτρια» δεν έχει λόγο ύπαρξης, αφού δεν είναι πια έγκλειστη! Έχει πάρει τους δρόμους. Η ζωή μου είναι εκεί και με περιμένει. Και εγώ είμαι πάντα εξαιρετικά τυπική στα ραντεβού μου.
Και τελικά από όλες τις καραντινάτες ιστορίες η «έγκλειστη φοιτήτρια» θα είναι πάντα η αγαπημένη μου. Θα την διηγούμαι στους φίλους μου σαν μία περιπέτεια που ξεκίνησε αναπάντεχα έκανε τον κύκλο της και τελικά έκλεισε με τον πιο όμορφο τρόπο. Θα θυμάμαι πάντα με νοσταλγία τις πρώτες φορές που χρειάστηκε να σπάσω το κεφάλι μου για να κατεβάσω ιδέες. Τις στιγμές που ορισμένα κείμενα γράφτηκαν μόνα τους. Τις ώρες που παιδευόμουν για να γραφτούν κάποια άλλα. Τις αλλεπάλληλες αναγνώσεις και διορθώσεις. Τον καημένο τον μπαμπά μου που διάβαζε κείμενα τα μεσάνυχτα γιατί έπρεπε να παραδοθούν την άλλη μέρα το πρωί. Θα θυμάμαι την αγωνία μου για τα σχόλια των δικών μου ανθρώπων και των ξένων. Τα κείμενα που δεν δημοσιεύτηκαν ποτέ. Εκείνα που πήγαν πολύ καλά. Και τα άλλα που περίμενα να πάνε καλύτερα. Αλλά δεν πήγαν. Γιατί έτσι είναι η ζωή.
Μα πάνω από όλα θα θυμάμαι τον άνθρωπο που μου έδωσε απλόχερα αυτή την ευκαιρία. Κάποιον που δεν είχε κανέναν απολύτως λόγο να ασχοληθεί με την περίπτωσή μου. Να αφιερώσει τον χρόνο του και τις γνώσεις του για την αφεντιά μου. Χωρίς να το καταλάβει έγινε ο πρώτος μου δάσκαλος στην γραφή. Όλο αυτό το διάστημα με διόρθωνε με αυστηρότητα και με επαινούσε με γενναιοδωρία. Μου συμπεριφέρθηκε με ευγένεια και σεβασμό. Άθελά του μου άνοιξε διάπλατα τις πόρτες σε έναν καινούργιο κόσμο. Έναν κόσμο που διαισθάνομαι ότι με περιμένει να τον ανακαλύψω.
Χάρη σε αυτή την στήλη κάθισα πρώτη φορά στην ζωή μου και στρώθηκα να γράψω με συνέπεια και σοβαρότητα. Συνειδητοποίησα ότι μετά από τρεις μήνες συνέχιζα να έχω όρεξη και ιδέες. Ότι η πηγαία περιέργεια μου για τα πάντα μπορεί να φανεί και σε κάτι χρήσιμη. Το ίδιο και η πολυλογία μου. Και που ξέρετε, δηλαδή, εσείς; Μπορεί κάποια μέρα να γράψω ένα best seller. Ή ένα θεατρικό. Ή ένα παιδικό βιβλίο. Ή μία σάχλα για την τηλεόραση. Μπορεί και όχι.
Δεν γνωρίζω αν η «έγκλειστη φοιτήτρια» είναι μόνο η αρχή ή αν είναι απλά η αρχή του τέλους. Ο χρόνος και τα κέφια μου θα το δείξουν. Ένα είναι σίγουρο. Θα συνεχίσω να γράφω. Γιατί αν θέατρο κάνουμε για την ψυχή μας, τότε σίγουρα γράφουμε για το μυαλό μας. Για να μην τρελαθούμε από τις πολλές σκέψεις και τα συναισθήματα.
Και επειδή είμαστε και ψωνάρες χαιρόμαστε, όταν το feedback της δουλειάς μας είναι θετικό. Γιατί όλα γίνονται για αυτόν τον «ιδανικό μας αναγνώστη» στο κάτω κάτω της γραφής. Εγώ σε αυτό το ταξίδι υπήρξα τυχερή. Γιατί ένιωθα ότι αυτό που έκανα είχε ανταπόκριση. Δεν αφορούσε μόνο εμένα. Άγγιζε και άλλες ψυχές εκεί έξω.
«Η έγκλειστη φοιτήτρια» σας χαιρετά.
Καλή αντάμωση και μέχρι τότε να περνάτε καλά.
Ελεύθεροι και ωραίοι δημιουργώντας τις δικές σας ιστορίες.
Με αγάπη,
η «πρώην έγκλειστη/νυν σουρτούκα» φοιτήτρια
Αφιερωμένο σε όποιον/α μοιράστηκε αυτό το ταξίδι μαζί μου διαβάζοντας τις ιστορίες μου. Αφιερωμένο και στον κ Θεοδωρίδη τον οποίον ευχαριστώ άλλη μια φορά για όλα.
ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΩΙΝΗ
Για τη Λιάνα
Δροσιά, φρεσκάδα και μια νέα ματιά στα πράγματα, έφερε στην ΠΡΩΙΝΗ με τα κείμενά της η Λιάνα Κουτσογιαννάκη. Ήταν μεγάλη χαρά για την εφημερίδα μας η συνεργασία μαζί της και λυπούμαστε που δεν θα έχουμε από δω και στο εξής την ευκαιρία να δημοσιεύουμε κάθε Δευτέρα τα πάντα ενδιαφέροντα κείμενά της.
Η Λιάνα είναι ένα χαρισματικό κορίτσι. Ένας νέος άνθρωπος, πολύ νέος άνθρωπος αλλά με μια σπάνια για την ηλικία της ωριμότητα. Ξέρει να γράφει ωραία κείμενα, με μια σύγχρονη γραφή, τόσο με ένα προσωπικό τόνο όσο όμως και για σοβαρά θέματα που απασχολούν την κοινωνία στις μέρες μας αλλά και με ένα «ύπουλο» υποδόριο χιούμορ και ειρωνεία που σε κάνει να απολαμβάνεις την κάθε παράγραφο, την κάθε αράδα την κάθε λέξη.
Δεν θα χαθεί αυτό το κορίτσι. Θα προκόψει στη ζωή του και θα κάνει υπερήφανους τους γονείς του, τους φίλους και γνωστούς αλλά και μας που είχαμε την τύχη να συνεργαστούμε γι’ αυτό το σύντομο διάστημα.
Καλή σου τύχη Λιάνα μας και φυσικά δεν ξεχνάμε την υπόσχεσή σου να μας στέλνεις κάποιο κείμενο όποτε βρίσκεις τον χρόνο και την διάθεση να γράφεις.
Για την Πρωινή
Θ.Θ.
