ΤΟ 1996 ΔΙΔΑΣΚΕΙ
Τα τελευταία χρόνια η Ελλάδα βρίσκεται στη πρώτη γραμμή μεγάλων και ισχυρών διεθνών ανακατατάξεων, απόρροιες των αλλαγών του 1990. Η διακομματική θεωρία ότι η Ελλάδα είναι όαση ειρήνης αποδείχθηκε παραπλανητική και ψευδής.
Είχαμε ηρεμία όχι επειδή την επιβάλλαμε και μπορούμε να την υπερασπιστούμε αλλά γιατί άλλοι δεν είχαν ασχοληθεί μαζί μας. Τώρα, όμως, ασχολούνται.
Και αυτό ποτέ δεν ήτανε για το καλό μας. Οι κυβερνώντες μας αντί να το αντιληφθούνε έγκαιρα, και να το σταματήσουνε, φροντίζοντας την αυτάρκεια της παραγωγής μας και την άμυνα, που συγκροτούνε μια κυρίαρχη χώρα, μετέτρεψαν την Ελλάδα σε ένα προτεκτοράτο, ενώ εκείνοι σαν καλοί πλασιέ ασχολούνται να ξεπουλάνε τη Χώρα τοις μετρητοίς ή και με δόσεις(με μνημόνια μακροχρόνιας ισχύος).
Η επιβληθείσα εξάλειψη ηγετικών προσωπικοτήτων, και η κατευθυνόμενη ανάδειξη πολιτικών μετριοτήτων, συνέτειναν σε αυτό.
Το Ελληνικό πολιτικό σύστημα έχει την αυταπάτη, που την καλλιεργεί και στους πολίτες, ότι εάν κάνουμε πως δεν βλέπουμε και δεν ακούμε τις απειλές, υπάρχει το ενδεχόμενο να μας προσπερνούνε αυτές.
Μερικοί δηλώνουνε κιόλας ότι αν μας αρπάξουν μερικά νησιά ή και ορισμένα μέτρα γης, και αν μικρύνει η Ελλάδα, δεν χάθηκε κι ο κόσμος. Δικαιολογούμενοι όλη αυτή την κατάσταση τη χρεώνουνε σε ένα άτομο, τον «απρόβλεπτο» Ερντογάν, σε προβλήματα της τουρκικής οικονομίας, το Διεθνές δίκαιο λες και η Τουρκία δεν το γνωρίζει, και επικαλούνται δηλώσεις «κατανόησης» και «συμπαράστασης» διαφόρων διεθνών παραγόντων.
Την όρεξη στη Τουρκία άνοιξαν τα Ίμια.
Πριν το 1996 δεν υπήρχε αμφισβήτηση των θαλασσίων συνόρων μεταξύ των δύο χωρών στο Αιγαίο. Ακόμα και τουρκικοί χάρτες εμφάνιζαν τα Ίμια ότι είναι Ελληνικές βραχονησίδες. Ξαφνικά δημιούργησαν ένα επεισόδιο «έρευνας-διάσωσης», στα Ίμια…
Όταν είδαν ότι είναι εύκολο να το επιβάλλουν ως «γκρίζα ζώνη», προχώρησαν ταχύτατα, ανακάλυψαν εκατοντάδες «αμφισβητούμενες» νησίδες και βραχονησίδες στο Αιγαίο, από τη Θάσο μέχρι και κάτω από την Κρήτη, ενώ τώρα πια έχουν γκριζάρει το μισό Αιγαίο και το Λιβυκό πέλαγος. Αυτό δείχνει συστηματικό μακροχρόνιο και στρατηγικό τουρκικό επεκτατισμό, ανεξάρτητα κυβέρνησης, σε βάρος της Ελλάδας.
Όσον αφορά τα του οίκου μας, πριν από μερικούς μήνες γραπτά και με κοινές συνεντεύξεις τους διάφοροι Έλληνες πολιτικοί και παράγοντες, μας ζήταγαν να πάμε στη Χάγη, να λύσουμε τα προβλήματά μας την Τουρκία. Δηλαδή να υπογράψουμε συνυποσχετικό, με όρους που θα θέσει η Τουρκία, παραιτούμενοι απ’ όσα κυριαρχικά δικαιώματα μας αναγνωρίζει η Ιστορία, το Διεθνές Δίκαιο και οι Συνθήκες και συμφωνίες, και να πάμε εκεί για να συμφωνήσουμε σε ότι θα μας δώσουνε.
Δηλαδή μια «συμφωνία Πρεσπών» σε μεγέθυνση!!!!
Ύστερα εκδηλώθηκε η άκρως επιθετική ενέργεια της Τουρκίας στον Έβρο, όπου οργάνωσε την εισβολή χιλιάδων λαθρομεταναστών, που η ίδια έφερε από τις πατρίδες τους, και η ίδια ελέγχει, για να θέσει σε αμφισβήτηση την Ελληνική κυριαρχία σε κρίσιμες παραμεθόριες περιοχές.
Οι επιθετικές αυτές ενέργειες, απογύμνωσαν από μόνες τους τις διακομματικές μεθοδεύσεις για προσφυγής στη Χάγη, που τώρα ξανασερβίρεται με την ονομασία «συνολική συμφωνία». Ιστορικά «συνολικές συμφωνίες» γίνονται πριν ή μετά από μια πολεμική σύγκρουση. Το «μετά» δεν μας αφορά εδώ, γιατί δεν έχει υπάρξει σύγκρουση με την Τουρκία, την οποία τουλάχιστον η Ελλάδα δεν επιδιώκει. Το κρίσιμο ερώτημα λοιπόν που μας αφορά είναι εάν μια συμφωνία με τη Τουρκία θα εκτόνωνε την ένταση.
Για να επέλθει αυτή η εκτόνωση θα έπρεπε να υπάρχουνε αμφισβητήσεις και διεκδικήσεις και από τις δυο πλευρές, « ΣΟΥ ΔΙΝΩ, ΜΟΥ ΔΙΝΕΙΣ», να υπάρχει θέληση ειρηνικής επίλυσης εκατέρωθεν και να υπάρχουνε αξιόπιστες εγγυήσεις ότι τα συμφωνημένα θα τηρηθούνε από όλους. Στη περίπτωση μας τίποτε από τα παραπάνω δεν ισχύει.
Η Τουρκία κάθε μέρα δημοσιοποιεί επεκτατικές βλέψεις σε βάρος της Ελλάδας (και όχι μόνο της Ελλάδας), παραβιάζει το Διεθνές Δίκαιο, προχωρεί σε μονομερείς ενέργειες καταπάτησης κυριαρχικών δικαιωμάτων γειτόνων της και κάνει ανοικτά ό,τι μπορεί, για να φέρει σε δύσκολη θέση την Ελλάδα, και το κυριότερο δεν δείχνει καμία πρόθεση για τίμια ειρηνευτική διάθεση απέναντί μας.
Ούτε φαίνεται αξιόπιστη ότι θα σεβαστεί τις δεσμεύσεις της.Και το 1938 στη συμφωνία του Μονάχου μεταξύ Γερμανίας, Ιταλίας, Αγγλίας, Γαλλίας, συμφώνησαν «μη πόλεμος» και μέσα σε ένα χρόνο είχαμε τη Γερμανική εισβολή στη Τσεχοσλοβακική Σουδητία, την ενσωμάτωση της Αυστρίας, και την έναρξη του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου.!!!
Είναι λοιπόν ιστορικά αποδεδειγμένο ότι όταν έχεις επιθετικό γείτονα οι συμφωνίες είναι άχρηστες, επειδή πάντοτε γίνονται σε βάρος του υποχωρούντος.
Σε αντίθεση με τα παραπάνω ιστορικά γεγονότα, Έλληνες πολιτικοί τα τελευταία 25 χρόνια, καλυπτόμενοι πίσω από την εύκολη λύση «αποσιωπώ τώρα το πρόβλημα και το μεταφέρω στον επόμενο», συμπεριφέρονται παθητικά, φοβικά και κομματικά στο Εθνικό θέμα των Ελληνοτουρκικών σχέσεων, με τη λανθασμένη αντίληψη ότι ο χρόνος δουλεύει για μας, και ότι κάποτε, κάποια στιγμή… στο άγνωστο μέλλον οι σύμμαχοι ή οι εταίροι( ποιοι είναι άραγε;), θα μας στηρίξουνε.
Είναι οι ίδιοι πολιτικοί και πολιτικές που καθημερινά δίνουνε αποδείξεις υπακοής στην Ουάσιγκτον και στο Βερολίνο. Λες και ο κατευνασμός του θηρίου και ταυτόχρονα η δική μας αδράνεια, θα περιορίσουνε την επιθετική Τουρκία.
Η αδιέξοδη αυτή και πολύ επικίνδυνη πολιτική κατευνασμού, μορφοποιήθηκε σαν επίσημη εξωτερική μας πολιτική, βοηθώντας τα ιμπεριαλιστικά σχέδια της Άγκυρας. Κανένας μας δεν θέλει πόλεμο. Εάν όμως συνεχίσουμε την ίδια πολιτική υποχωρήσεων και παρακλήσεων, τότε πράγματι, η Τουρκία δεν θα χρειαστεί ποτέ να επιτεθεί πολεμικά. Θα παίρνει ό,τι επιθυμεί με μόνες τις δηλώσεις της.
Σήμερα έχουμε με το μέρος μας κι άλλες χώρες της περιοχής.
Αν αύριο υποχωρήσουμε στις τουρκικές απαιτήσεις, κανείς δεν θα μας θεωρεί πλέον αξιόπιστο σύμμαχο και συνομιλητή. Κερδίζεις «συμμαχίες» έναντι κοινού αντιπάλου, αν με μηνύματα αποφασιστικότητας και όχι με δημοσιοσχεσίτικες αρλούμπες, δείξεις ότι με ψυχραιμία και επιμονή έχεις τη διάθεση να τα βάλεις μαζί του με όλα τα νομικά, πολιτικά, στρατιωτικά μέσα που διαθέτεις. Όχι αν περιμένεις άλλοι να «καθαρίσουν» για σένα…
Και θα έχουν και κάποιο δίκιο, εδώ που τα λέμε. Όποιος δεν μπορεί να υπερασπιστεί ένα κυριαρχικό του δικαίωμα, τελικά δεν μπορεί να το κρατήσει. Το χάνει! Η υποχώρηση που κάναμε το 1996 το βράδυ των Ιμίων, δεν οδήγησε στην «εκτόνωση», αλλά στο γκριζάρισμα του μισού Αιγαίου!
Στο καίριο λοιπόν ερώτημα του ποιος φταίει για την τουρκική ασυδοσία και επιθετικότητα, η απάντηση μου είναι ότι άμεσα ή έμμεσα ΕΜΕΙΣ ΦΤΑΙΜΕ.
ΘΩΜΑΣ ΚΑΡΑΚΑΣΗΣ
