Άρθρα που δεν προέρχονται από την ανασκόπηση του Νατοϊκού τύπου
Μετά από είκοσι χρόνια επέστρεψα στην κατεχόμενη Παλαιστίνη, την εποχή εκείνη ήμουν ρεπόρτερ στους New York Times. Σήμερα βίωσα για άλλη μια φορά το έντονο κακό της κατοχής του Ισραήλ, γράφει ο Chris Hedges.
RAMALLAH, Κατεχόμενη Παλαιστίνη: Ξαφνικά επιστρέφει, η βρώμα των υπονόμων, η βογγητό των ντίζελ, τα αργά κινούμενα ισραηλινά στρατιωτικά οχήματα μεταφοράς, τα φορτηγά γεμάτα γόνους παιδιών, που οδηγούνται από χλωμοπρόσωπους έποικους, σίγουρα όχι από εδώ, πιθανώς από το Μπρούκλιν ή κάποιο μέρος της Ρωσίας ή ίσως της Μεγάλης Βρετανίας. Ελάχιστα έχουν αλλάξει.
Τα checkpoint με τις γαλανόλευκες ισραηλινές σημαίες τους παρεμβάλλονται στους δρόμους και τις διασταυρώσεις. Οι κόκκινες στέγες των αποικιακών οικισμών – παράνομων βάσει του διεθνούς δικαίου – κυριαρχούν τους λόφους πάνω από τα παλαιστινιακά χωριά και πόλεις.
Αυξήθηκαν σε αριθμό και έγιναν μεγαλύτεροι. Παραμένουν όμως προστατευμένοι από φράγματα αντιβόμβας, συρματοπλέγματα και πύργους φρουράς, που περιβάλλονται από την αισχρότητα λιβαδιών και κήπων. Σε αυτό το άνυδρο τοπίο, οι άποικοι έχουν πρόσβαση σε άφθονες πηγές νερού που στερούνται οι παλαιστίνιοι.
Ο ελικοειδής τσιμεντένιος τοίχος ύψους 26 μέτρων που εκτείνεται κατά μήκος 440 χιλιομέτρων της κατεχόμενης Παλαιστίνης, με τα γκράφιτι του που καλούν για απελευθέρωση, τις τοιχογραφίες με το Τζαμί Αλ Άκσα, τα πρόσωπα των μαρτύρων και το χαμογελαστό, γενειοφόρο πρόσωπο του Γιασέρ Αραφάτ – του οποίου οι παραχωρήσεις στο Ισραήλ στη Συμφωνία του Όσλο το κατάφεραν, σύμφωνα με τα λόγια του Edward Said, “του Pétain των παλαιστινίων” – δίνουν στη Δυτική Όχθη την αίσθηση μιας υπαίθριας φυλακής.
Ο τοίχος σκίζει το τοπίο. Τυλίγεται σαν ένα τεράστιο απολιθωμένο προκατακλυσμιαίο φίδι που χωρίζει τους παλαιστίνιους από τις οικογένειές τους, κόβει τα παλαιστινιακά χωριά στη μέση, χωρίζει τις κοινότητες από τα περιβόλια τους, τις ελιές και τα χωράφια τους, βυθίζεται και υψώνεται από τα ρέματα, παγιδεύοντας τους παλαιστίνιους σε ένα Bandustan, [1] στην επικαιροποιημένη έκδοση από το εβραϊκό Κράτος.
Έχουν περάσει περισσότερα από είκοσι χρόνια από την τελευταία φορά που έκανα ρεπορτάζ από τη Δυτική Όχθη. Ο χρόνος φαίνεται να μην έχει περάσει. Οι μυρωδιές, οι αισθήσεις, τα συναισθήματα και οι εικόνες, ο μελωδικός ρυθμός των αραβικών και τα μιάσματα ενός ξαφνικού και βίαιου θανάτου που παραμονεύουν στον αέρα, επικαλούνται το αρχαίο κακό. Λες και δεν έφυγα ποτέ.
Είμαι επάνω σε μια ταλαιπωρημένη μαύρη Mercedes που οδηγεί ένας τριαντάχρονος φίλος του οποίου το όνομα δεν θα δώσω για να τον προστατέψω. Εργάζονταν στα οικοδομικά στο Ισραήλ, αλλά στις 7 οκτωβρίου έχασε τη δουλειά – όπως σχεδόν όλοι οι παλαιστίνιοι που εργάζονταν στο Ισραήλ.
Έχει τέσσερα παιδιά. Είναι σε μπελάδες. Οι οικονομίες του έχουν μειωθεί. Γίνεται δύσκολο να αγοράσει τρόφιμα, ρεύμα, νερό και βενζίνη. Νιώθει πολιορκημένος. Είναι υπό πολιορκία. Δεν τρέφει μεγάλο σεβασμό για την Παλαιστινιακή Αρχή. Δεν του αρέσει η Χαμάς. Έχει φίλους εβραίους. Μιλάει εβραϊκά. Η πολιορκία καταστρέφει τον ίδιο και όλους γύρω του:
“Ακόμη λίγους μήνες έτσι και θα τελειώσουμε», λέει, καπνίζοντας νευρικά. «Οι άνθρωποι είναι απελπισμένοι. Όλο και περισσότερος κόσμος υποφέρει από την πείνα”. Ταξιδεύουμε κατά μήκος του ελικοειδή δρόμου που αγκαλιάζει τους άγονους λόφους με άμμο και θάμνους που υψώνονται από την Ιεριχώ, από την πλούσια σε αλάτι Νεκρά Θάλασσα, το χαμηλότερο σημείο της γης, μέχρι τη Ραμάλα.
Εδώ θα συναντήσω τον φίλο μου, τον μυθιστοριογράφο Atef Abu Saif, ο οποίος βρέθηκε στη Γάζα στις 7 οκτωβρίου με τον 15χρονο γιο του Yasser. Επισκέπτονταν την οικογένεια όταν το Ισραήλ ξεκίνησε την εκστρατεία του καμένης γης.
Είχε περάσει 85 μέρες υπομένοντας και γράφοντας καθημερινά για τον εφιάλτη της γενοκτονίας. Το στενόχωρο, αγωνιώδες ημερολόγιό του δημοσιεύτηκε στο βιβλίο “Μην κοιτάς αριστερά»- Non guardare a sinistra“.
Είχε ξεφύγει του μακελειού διαμέσου του αιγυπτιακού συνόρου στη Ράφα, είχε διασχίσει την Ιορδανία και επέστρεψε σπίτι του στη Ραμάλα. Όμως τα σημάδια, οι πληγές, οι ουλές της γενοκτονίας παραμένουν. Ο Γιάσερ σπάνια βγαίνει από το δωμάτιό του. Δεν συναντιέται με τους φίλους. Ο φόβος, το τραύμα και το μίσος είναι τα κύρια αγαθά που μεταδίδονται από τους αποικιστές στους αποικισμένους.
“Είναι σαν να ζω ακόμα στη Γάζα», μου λέει αργότερα ο Atef. «Δεν βγήκα από αυτήν. Ο Γιάσερ ακούει ακόμα τους βομβαρδισμούς. Ακόμα βλέπει τα πτώματα. Δεν τρώει κρέας. Το κόκκινο κρέας του θυμίζει τα κομμάτια κρέατος που είχε μαζέψει όταν εντάχθηκε στις ομάδες διάσωσης κατά τη διάρκεια της σφαγής της Jabalia, και το κρέας των ξαδέρφων του.
Κοιμάμαι σε ένα στρώμα στο πάτωμα, όπως έκανα στη Γάζα όταν μέναμε σε μια σκηνή. Παραμένω ξύπνιος. Σκέφτομαι αυτούς που αφήσαμε πίσω, περιμένοντας έναν ξαφνικό θάνατο». Στρίβουμε μια γωνία σε ένα λόφο. Αυτοκίνητα και φορτηγά στρίβουν δεξιά και αριστερά σπασμωδικά. Πολλά οχήματα είναι στην όπισθεν.
Μπροστά μας υπάρχει ένα ισραηλινό σημείο ελέγχου με τεράστιους τετράγωνους ογκόλιθους από καφέ σκυρόδεμα. Οι στρατιώτες σταματούν τα οχήματα και ελέγχουν τα έγγραφα. Οι παλαιστίνιοι μπορούν να περιμένουν ώρες για να καταφέρουν να περάσουν.
Μπορούν να συρθούν έξω από τα οχήματά τους και να συλληφθούν. Τα πάντα είναι δυνατά σε ένα ισραηλινό σημείο ελέγχου, που συχνά ανεγείρεται χωρίς προειδοποίηση. Σχεδόν πάντα δεν είναι κάτι καλό. Κάνουμε πίσω. Κατεβαίνουμε έναν στενό και σκονισμένο δρόμο που οδηγεί μακριά από τον κεντρικό αυτοκινητόδρομο. Ταξιδεύουμε σε ανώμαλα, ακανόνιστα μονοπάτια μέσα από φτωχά χωριά.
Αυτό συνέβαινε για τους μαύρους στον διαχωρισμένο Νότο και για τους αυτόχθονες Αμερικανούς. Ήταν έτσι για τους Αλγερινούς υπό τους Γάλλους. Ήταν έτσι για την Ινδία, την Ιρλανδία και την Κένυα υπό τους Άγγλους.
Η μάσκα του θανάτου –πολύ συχνά ευρωπαϊκής προέλευσης– της αποικιοκρατίας δεν αλλάζει. Ούτε αλλάζει τη θεϊκή εξουσία των αποικιστών που βλέπουν τους αποικισμένους ως παράσιτα, οι οποίοι απολαμβάνουν μια διεστραμμένη ευχαρίστηση από την ταπείνωση και τον πόνο τους, και τους σκοτώνουν ατιμώρητα.
Όταν μπήκα στην κατεχόμενη από την Ιορδανία Παλαιστίνη, από τη γέφυρα του Βασιλιά Χουσεΐν, ο ισραηλινός τελωνειακός μου έκανε δύο ερωτήσεις. «Έχεις παλαιστινιακό διαβατήριο;» «Είναι ένας από τους γονείς σου παλαιστίνιος;»
Με λίγα λόγια, είστε μολυσμένοι; Έτσι λειτουργεί το απαρτχάιντ. Οι παλαιστίνιοι θέλουν πίσω τη γη τους. Μετά θα μιλήσουν για ειρήνη. Οι ισραηλινοί θέλουν την ειρήνη, αλλά απαιτούν την γη των παλαιστινίων. Εδώ, σε τρεις σύντομες προτάσεις, είναι η δυσεπίλυτη φύση αυτής της σύγκρουσης.
Βλέπω την Ιερουσαλήμ από μακριά. Ή μάλλον, βλέπω την εβραϊκή αποικία που εκτείνεται στους λόφους πάνω από την Ιερουσαλήμ. Οι βίλες, χτισμένες σε αψίδα στην κορυφή του λόφου, έχουν παράθυρα σκόπιμα στενωμένα και διαμορφωμένα σαν κάθετα ορθογώνια, ώστε να μπορούν να χρησιμοποιηθούν και ως πολεμίστρες για τα τουφέκια.
Φτάνουμε στα περίχωρα της Ραμάλα. Έχουμε κολλήσει στην κίνηση μπροστά από την τεράστια ισραηλινή στρατιωτική βάση που επιβλέπει το σημείο ελέγχου της Qalandia, το κύριο σημείο ελέγχου μεταξύ της Ανατολικής Ιερουσαλήμ και της Δυτικής Όχθης.
Είναι η σκηνή συχνών διαδηλώσεων ενάντια στην κατοχή που μπορεί να καταλήξουν σε πυροβολισμούς. Συναντώ τον Atef. Κατευθυνόμαστε σε ένα μαγαζί κεμπάπ και καθόμαστε σε ένα υπαίθριο τραπέζι. Οι ουλές της τελευταίας εισβολής του ισραηλινού στρατού είναι πίσω από την γωνία.
Το βράδυ, πριν από λίγες μέρες, οι ισραηλινοί στρατιώτες πυρπόλησαν τα καταστήματα που διαχειρίζονται τις μεταφορές χρημάτων από το εξωτερικό. Είναι απανθρακωμένα ερείπια. Τώρα θα είναι πιο δύσκολο να πάρεις χρήματα από το εξωτερικό, που υποπτεύομαι ότι ήταν ο στόχος.
Το Ισραήλ έχει σφίξει δραματικά την τανάλια του στους πάνω από 2,7 εκατομμύρια παλαιστίνιους στην κατεχόμενη Δυτική Όχθη, οι οποίοι είναι περικυκλωμένοι από πάνω από 700.000 εβραίους έποικους που φιλοξενούνται σε περίπου 150 στρατηγικούς οικισμούς, με τα εμπορικά κέντρα, τα σχολεία και τις ιατρικές τους κλινικές.
Αυτοί οι στρατηγικοί οικισμοί, μαζί με ειδικούς δρόμους που μπορούν να χρησιμοποιηθούν μόνο από εποίκους και στρατιωτικούς, σημεία ελέγχου, εκτάσεις εδάφους που απαγορεύονται στους παλαιστίνιους, κλειστές στρατιωτικές ζώνες, “φυσικές προστατευόμενες περιοχές” που ανακοινώθηκαν από το Ισραήλ και στρατιωτικά φυλάκια, σχηματίζουν ομόκεντρους κύκλους.
Μπορούν να διαταράξουν αμέσως τη ροή της κυκλοφορίας και να απομονώσουν τις παλαιστινιακές πόλεις και χωριά σε μια σειρά από γκέτο σε σχήμα δακτυλίου. Συνεχίζεται. Παρέμβαση στο φεστιβάλ Cosmopolis στην Καβάλα υπέρ των παλαιστινίων:
Πέμπτη 1/8 /2024 έγινε παρέμβαση για τη γενοκτονία των Παλαιστινίων, στην συναυλία των Groundation, στο άγαλμα του Μεχμέτ Αλή, στην Παναγία, Cosmopolis fest Kavala – σηκώνοντας πανό αλληλεγγύης και πετώντας τρικάκια, ευχαριστίες στους Groundation και τον κόσμο που στήριξε την πράξη αλληλεγγύης.
Μιχάλης ‘Μίκης’ Μαυρόπουλος
