Δέκα μέρες χωρίς την παρουσία σου όμορφη δάφνη μου.
Απομεινάρια μια τεράστια ντάνα των παρατημένων κλαδιών σου δίπλα στο σπίτι μου με κίνδυνο φωτιάς που θα αποτελείωνε ότι έμεινε. Πόσο θα πόνεσες αγαπημένη μου όταν το ανελέητο αλυσοπρίονο σε έριξε κάτω χωρίς να αφήσει περιθώρια να ξαναβλαστήσεις, εσύ που έδωσες σ’ αυτόν τον άχαρο κοινόχρηστο δρόμο τόση ομορφιά. Απλώθηκες και κάλυψες τόση ασχήμια με το τρυφερό σου μυρωδάτο φύλλωμα.
Σε ψάχνουν τα δεκάδες πουλιά, σπουργιτάκια, δεκαοκτούρες, αηδόνια κι άλλα που έβρισκαν φιλόξενο καταφύγιο στην αγκαλιά σου καθώς χαρούμενα έδιναν την καθημερινή συναυλία τους και τρέφονταν με τους σπόρους σου, σωστός παράδεισος.
Μαζί με τι νεραντζιές και τα άλλα δένδρα σκορπίζατε γενναιόδωρα την δροσιά σας φιλτράροντας τον μολυσμένο αέρα, την σκόνη, το καυσαέριο δημιουργώντας ατμόσφαιρα γαλήνης και ηρεμίας με εκείνη την υπέροχη μουσική που μόνο το θρόισμα των φύλλων μπορούσε να δημιουργήσει, μια μικρογραφία δάσους.
Χρειάστηκαν 35 χρόνια για να δημιουργηθεί αυτό το θαυμάσιο οικοσύστημα, ένας πνεύμονας μέσα στο τσιμέντο. Ναι πριν 35 χρόνια τότε που ο ευαίσθητος ένοικος αυτής της πολυκατοικίας κ. Γιάννης σε φύτεψε μαζί με τις ελιές στο υπό αμφισβήτηση κοινόχρηστο χώρο και κοινόχρηστο δρόμο. Ο Δήμος διαμόρφωσε τον αδιέξοδο δρόμο και φύτεψε τις νεραντζιές, η συμμετοχή μου μια λεμονιά και τα τελευταία χρόνια μια βερικοκιά.
Ο κ. Γιάννης «έφυγε». Αν ήταν εδώ θα σας έσωζε, γιατί όταν φυτεύεις ένα δένδρο χωρίς να περιμένεις καρπούς χωρίς ιδιοτέλεια, το αγαπάς, το χαίρεσαι και το καμαρώνεις, το πονάς. Κι έτσι με αγάπη αναλάβαμε οικογενειακώς την φροντίδα σας, το πότισμα και την ασφάλειά σας από τα χαρούμενα παιχνίδια των παιδιών τριγύρω, μη σπάσουν οι τρυφεροί κορμοί σας, και τα παιδιά κατάλαβαν με την καθαρή ψυχούλα τους συνυπήρξαν αρμονικά.
Μάνα σας, η γη της Αντισάρας, απλώθηκαν οι ριζούλες σας στα σπλάχνα της, σας τάισε με τόση στοργή κι αγάπη, δυνάμωσαν οι ρίζες σας, θεριέψατε, έφτασες τα δέκα μέτρα, γίνατε τόσο όμορφα κι όσο μεγαλώνατε τόσο η μάνα γη σας καμάρωνε και έδινε τους χυμούς της.
Κι αλίμονο σας είδε ο άνθρωπος. Δεν είδε ο δυστυχής το μεγαλείο της δημιουργίας. Πως σας είδε με ποιο πρίσμα; Με ποια συνειδητότητα; Με τι καρδιά; Κι άρχισε ο πόλεμος κι άρχισε τα σενάρια, μη σπάσει κλαδί και πέσει σε ανθρώπους, σε αυτοκίνητα μην ρίξει φύλλα, μην φτάσει το δένδρο στα μπαλκόνια και μας φάει μην μας σκοτώσει. Από πότε ο άνθρωπος σκοτώνεται από τα δένδρα;
Τι έπαθε ο σημερινός άνθρωπος και φοβάται τη φύση; Μήπως μεταλλάχτηκε; Μήπως μπήκε στη σπηλιά του Πλάτωνα; Και από κει που ζούσε αρμονικά ευτυχισμένος με την φύση τώρα την βλέπει και την πολεμάει; Κλεισμένος στο κλουβί του διαμερίσματός του αγκάλιασε, αγάπησε το κλιματιστικό και μίσησε το δένδρο. Ενοχλείται από το φυλλαράκι που θα πάει στο μπαλκόνι του αλλά όχι από την σκόνη και την μόλυνση την ασχήμια την βρωμιά. Με τον αλαζονικό εγωισμό του καταστρέφει στο όνομα του δικού μου, ό,τι πλουσιοπάροχα του χαρίζεται. Κι εδώ επιβεβαιώνεται η ρήση: «κανένας χειρότερος εχθρός από τον ευεργετούμενο».
Με το πρόσχημα της ιδιοκτησίας κόπηκε το δένδρο και ας ανήκει στο κοινόχρηστο δρομάκι που διαμόρφωσε η αρχαιολογική υπηρεσία, που υποχρεώθηκε να αφήσει ο οικοπεδούχος που με την ισχύ του έκτισε πάνω στον διπλανό δρόμο ο οποίος συνέδεε την «Μπαλάνου» με τη «Τενέδου». Απομεινάρι το αδιέξοδο δρομάκι που κατάφερα να διατηρήσω με την παρέμβαση εισαγγελέα και πάλι με την ισχύ του οικοπεδούχου το δικαστήριο δεν καταχώρησε την απόφαση. Φοβούμενοι για την παρατυπία οι υπεύθυνοι μας προέτρεψαν να συνεχίσουμε την διεκδίκηση και έτσι σώθηκε το αδιέξοδο δρομάκι. Άρα το δένδρο ανήκε στο κοινόχρηστο δρομάκι .
Συγχρόνως από τα παρτέρια του Δήμου κόπηκε από τη ρίζα η ανθισμένη βερικοκιά και κακοποιήθηκαν οι νεραντζιές και η λεμονιά αφού όχι μόνο δεν άφησαν ούτε ένα φύλλο έγδαραν και τους κορμούς τους κάτι που παραπέμπει σε ένστικτα βάναυσα.
Και όχι δεν είναι κανενός το δένδρο μόνο της γης που το μεγάλωσε και το πρόσφερε σε όλους με αγάπη για να δώσει όλα τα καλά δώρα του στο τσιμεντένιο περιβάλλον. Ομορφιά, δροσιά φιλτράρισμα της ατμόσφαιρας καταφύγιο των πουλιών.
Το κάθε φυτό όπου κι αν βρίσκεται έχει την καλή συμμετοχή του στο οικοσύστημα κι εσύ αγαπημένη μου Δάφνη είχες τόση προοπτική να συμβάλλεις για πολλά χρόνια στην κλιματική βελτίωση.
Αντιθέτως ο άνθρωπος έχει την καταστροφική συμμετοχή του σ αυτό που λέμε περιβάλλον έχει ξεχάσει την προσωρινότητα της ύπαρξής του, και τι αποτύπωμα θα αφήσει, φυτεύοντας ή καταστρέφοντας τον πλανήτη, ουσιαστικά το ίδιο του το σπίτι.
Απευθύνομαι στους συμπολίτες μου και ιδιαίτερα στον κ Δήμαρχο αυτής της πανέμορφης κι όμως κακοποιημένης πόλης, καθώς οι πληροφορίες, για άλλους τόπους όπου προτρέπουν τους πολίτες στην δημιουργία πρασίνου έστω και με μια γλάστρα στο μπαλκόνι τους ακόμα και στις ταράτσες τους απέφεραν καρπούς στο μικροκλίμα βελτιώνοντάς το.
Τον τελευταίο καιρό γίνεται λόγος να μην κλείνουμε τα μάτια μας και τα αυτιά μας στην κακοποίηση ανθρώπων και ζώων. Δεν έχουμε όμως το δικαίωμα να κλείνουμε τα μάτια μας και τα αυτιά μας στην κακοποίηση του περιβάλλοντός μας αδιαφορώντας και επιτρέποντας τέτοιου είδους καταστροφές.
Στην Μυτιλήνη υπήρχε επιτροπή προστασίας διατηρητέων οικοδομών, αλλά και δένδρων. Στο δικό μας Δήμο τι ισχύει; Υπάρχει μέριμνα ή ο καθένας αυθαίρετα και ασυνείδητα κάνει ότι θέλει; Και τέλος πάντων ποιος αναλαμβάνει την ευθύνη για τέτοιου είδους πράξεις και πως μπορεί αυτή η πόλη να ασχοληθεί με την πρόληψη τέτοιων ακραίων συμπεριφορών;
Ακούω την Φαραντούρη και τραγουδώ μαζί της, με σπασμένη φωνή τον «Εφιάλτη της Περσεφόνης» και σκέφτομαι: «αγαπημένη μου Δάφνη μήπως η θυσία σου στο βωμό της άγνοιας και αδιαφορίας του ανθρώπου, όπως τότε που έδωσαν το αίμα τους ήρωες για την ελευθερία και το δικαίωμα στη ζωή, δώσει το δικαίωμα στο φυσικό περιβάλλον να ζήσει ελεύθερο;»
Ελένη Λαμπροπούλου
