ΑΥΤΟΙ, ΟΛΟΙ ΤΟ ΞΕΡΟΥΝ, Η ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΗΠΑ ΕΙΝΑΙ Η ΑΣΘΕΝΕΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ – ESSI, TUTTI LO SANNO, L’IMPERO STATUNITENSE È LA MALATTIA DEL MONDO
Μεγάλο μέρος του κόσμου έχει κουραστεί από τα τέρατα και δεν επιδιώκει μια «επαναρ-ρύθμιση», un “re-set”, αλλά μια αναγέννηση των αρχικών ταυτοτήτων και των ιστορικών κληρονομιών του… που κρατήθηκαν όμηροι για πάρα πολύ καιρό από μια αδίστακτη καταβροχθιστική Αυτοκρατορία.
Από τις αρχές του 1900, το «δόγμα Heartland» του Mackinder κυριάρχησε στη γεωπολιτική νοοτροπία και τις ενέργειες της Δύσης (κυρίως των βρετανών, αλλά και η ναζιστική Γερμανία υιοθέτησε αυτή την εμμονή).
Η στρατηγική αρχικά προέβλεπε την αποδυνάμωση, τη διάλυση και την ολοκληρωτική κατάληψη της «ρωσικής Αυτοκρατορίας»… την οποία θα ακολουθούσε η κυριαρχία ολόκληρης της ευρωπαϊκής και ασιατικής ηπείρου… και στη συνέχεια του υπόλοιπου κόσμου.
Όπως τόνισαν, υπογράμμισαν οι Zbigniew Brzezinski και George Friedmann του Stratford, αφορούσε πάντα τον έλεγχο των πλούσιων πόρων και της γεωπολιτικής θέσης της Ρωσίας και της Ασίας, γράφει ο Τariq Marzbaan.
Αλλά μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου που ακολούθησε, αυτή η ουσιαστικά βρετανική ατζέντα δεν φαινόταν πλέον στην ημερήσια διάταξη, καθώς το κέντρο της αυτοκρατορικής και αποικιακής εξουσίας είχε μετατοπιστεί από το Ηνωμένο Βασίλειο στις Ηνωμένες Πολιτείες… και οι Ηνωμένες Πολιτείες είχαν ήδη αρχίσει να επιδιώκουν τις πολλές αυτοκρατορικές τους φιλοδοξίες σε άλλα μέρη του κόσμου ώστε να επεκτείνουν την επιρροή τους (μέσω διαφόρων πολέμων, πολέμων πληρεξουσίων και συγκρούσεων σε όλο τον κόσμο (Βιετνάμ, Κορέα, δυτική Ασία, Αφρική, κεντρική και νότια Αμερική).
Για μια ορισμένη περίοδο (με ιστορικούς όρους: 1945-1989) φαινόταν ότι το «Δόγμα Heartland» δεν είχε πλέον κάποια σημασία. Στην πραγματικότητα, είχε μια σκιώδη ύπαρξη, διότι κανείς δεν μιλούσε γι’ αυτό ανοιχτά… Επειδή μια συγκεκριμένη ομάδα –οι νεοσυντηρητικοί, i neocon – δεν είχαν ακόμα επαρκή επιρροή στην πολιτική και την κοινή γνώμη στις Ηνωμένες Πολιτείες… Αλλά σήμερα γνωρίζουμε ότι αυτοί παρέμειναν αφοσιωμένοι σε αυτή την ατζέντα πίσω από τα παρασκήνια.
Η παγκόσμια γεωπολιτική κατάσταση άρχισε να αλλάζει στα τέλη της δεκαετίας του 1980. (Η μεγάλη αλλαγή ήρθε απότομα το 1989 με την πτώση του Τείχους του Βερολίνου και το τέλος της Σοβιετικής Ένωσης.) Η βιασύνη και ο ζήλος με τον οποίο πρώτα ο Γκορμπατσόφ και μετά ο Γέλτσιν προσπάθησαν να επιφέρουν και να εφαρμόσουν αλλαγές και «μεταρρυθμίσεις» στη γιγάντια σοβιετική αυτοκρατορία αποδείχθηκαν στη συνέχεια αντιπαραγωγικές, αν όχι μάλιστα μοιραίες, και όχι μόνο οδήγησαν στην κατάρρευση της ΕΣΣΔ, αλλά και σοβαρά εξασθένησαν τη Ρωσία. Σε αυτό προστέθηκε και η αφελής πεποίθηση των σοβιετικών ότι, με την εξαφάνιση της Σοβιετικής Ένωσης, θα εξαφανίζονταν και η εχθρότητα και η ιδεολογική σύγκρουση με τη Δύση… και πως η «κανονικότητα» θα έπαιρνε τη θέση της.. (Γέλτσιν στον Jeffrey Sachs, από 1:19:08: “Vogliamo essere normali.“, «Θέλουμε να είμαστε φυσιολογικοί, κανονικοί».) Αλλά τι ακριβώς εννοούσαν οι ρώσοι (ή οι σοβιετικοί) με τον όρο «κανονικότητα» τότε (σε σχέση με τον καπιταλισμό/ιμπεριαλισμό των ηπα) εξακολουθεί να παραμένει ασαφές.
Μετά από αυτή τη δραματική κατάρρευση, η Ρωσία καταστράφηκε οικονομικά, στρατιωτικά, πολιτικά, πολιτιστικά και κοινωνικά.
Οι δυτικές ελίτ γύρω από τους νεοσυντηρητικούς, μεθυσμένες από την απρόσμενη «νίκη» επί του «εχθρού», άρχισαν να καταβροχθίζουν τη Ρωσία και την υπόλοιπη πρώην ΕΣΣΔ. Θεωρούσαν τους εαυτούς τους αδιαμφισβήτητους αυτοκράτες του κόσμου σύμφωνα με το σύνθημα: «ο νικητής τα παίρνει όλα». Τώρα τίποτα δεν στέκονταν εμπόδιο στο αληθινό «αμερικανικό όνειρο», δηλαδή στην κυριαρχία όλου του κόσμου – εκτός ίσως από εκείνα τα λίγα μικρότερα Κράτη που δεν είχαν αναγνωρίσει ακόμη αυτή την αλλαγή παραδείγματος ή ήταν απρόθυμα να την αποδεχτούν. Για να αντιμετωπίσουν αυτά τα ενοχλητικά εμπόδια, ήρθαν σε βοήθεια τα νεοφιλελεύθερα εργαλεία: η διείσδυση, η διαφθορά των κυβερνήσεων και των ελίτ τους, οι χρωματιστές επαναστάσεις… και, αν δεν βοηθούσαν, οι βομβαρδισμοί και ο τρόμος.
Οι πρώτες βόμβες έπεσαν στο Ιράκ το 1990. Το 1999 το ΝΑΤΟ, με επικεφαλής τις Ηνωμένες Πολιτείες, βομβάρδισε τη Γιουγκοσλαβία. μετά ακολούθησαν οι βομβαρδισμοί και η κατοχή του Αφγανιστάν, του Ιράκ, της Λιβύης και της Συρίας… Σύμφωνα με τον στρατηγό ηπα Wesley Clark (link), επτά Χώρες έπρεπε να υποστούν εισβολή μέσα σε πέντε χρόνια και να υποστούν «αλλαγή καθεστώτος»: Ιράκ, Συρία, Λίβανος, Λιβύη, Σομαλία, Σουδάν και Ιράν.
Στο μεταξύ, η ασταμάτητη επέκταση του ΝΑΤΟ προς την Ανατολή έχει αρχίσει, παρά τις υποσχέσεις που δόθηκαν στη Ρωσία. Η ρωσική προσφορά για μια εταιρική σχέση ίσων και ακόμη και η συμμετοχή της στο ΝΑΤΟ απορρίφθηκε. Αντίθετα, οι Ηνωμένες Πολιτείες απαίτησαν την υποταγή της Ρωσίας στην ηγεμονία τους… αλλά αυτό απορρίφθηκε από τον Yevgeny Primakov (1999 – «η στροφή στον Ατλαντικό», “l’inversione a U sull’Atlantico”) και εκ νέου από τον Βλαντιμίρ Πούτιν… ο οποίος τώρα έχει βάλει τη Ρωσία σε μια σειρά εντελώς διαφορετικών κυρίαρχων διαδρομών.
Σήμερα, καθώς οι neocon παραμένουν «κολλημένοι στον σταθμό Mackinder» μιας παρωχημένης και γαγγραινώδους βρετανικής ιμπεριαλιστικής ατζέντας… η ατμομηχανή του Μεγάλου Ευρασιατικού Σχεδίου επιταχύνει σε νέες πίστες – όχι στην αναζήτηση ηγεμονίας αλλά αρμονικών συνεργασιών σε έναν νέο και πολυπολικό κόσμο.
Η κάθοδος στον παραλογισμό
Οι αιώνες της ιμπεριαλιστικής ηγεμονίας των δυτικών ελίτ, που είχαν εξασφαλίσει μια ζωή προόδου και ευημερίας για τους εαυτούς τους και τους υποκείμενους τους στο εσωτερικό, εμποδίζοντας σκόπιμα αυτά τα ίδια οφέλη στους άλλους – ένα βασικό δόγμα της αποικιοκρατικής ιδεολογίας που εξασφάλιζε την επιτυχία τους – οδήγησε στη διαμόρφωση του ψυχισμού τους, τη συνολική τους νοοτροπία, την προσωπικότητά τους και εν τέλει την ταυτότητά τους, τα αποτελέσματα της οποίας φαίνονται στην αίσθηση υπεροχής, στον ρατσισμό, τον φασισμό και την αλαζονεία τους.
Ωστόσο, οι δυτικές ελίτ άρχισαν να φοβούνται ότι το φιλελεύθερο καπιταλιστικό τους σύστημα θα κατέρρεε αργά ή γρήγορα, με συνέπεια αυτές (οι ελίτ) να αντιμετωπίσουν σοβαρές και επικίνδυνες οικονομικές, πολιτικές και κοινωνικές αναταραχές, εξεγέρσεις, επαναστάσεις στο εσωτερικό και απώλεια εξουσίας και ηγεμονία σε παγκόσμια κλίμακα.
Οι πόλεμοι τους στη Γάζα και την Ουκρανία, οι πολεμικές εντάσεις που δημιούργησαν στη Θάλασσα της Νότιας Κίνας, καθώς και οι ενέργειες, οι δηλώσεις και οι αντιδράσεις των δυτικών πολιτικών και των μέσων ενημέρωσης τους, καταδεικνύουν ξεκάθαρα την απόγνωσή τους.
Αντιμέτωπες με την αντίθεση και την αντίσταση από άλλα έθνη, οι δυτικές ελίτ απαντούσαν πάντα με απειλές, κυρώσεις και διαφθορά των ηγετών τους, και αν αυτές δεν ήταν αποτελεσματικές, κατέφευγαν σε κρυφές τρομοκρατικές επιχειρήσεις, πολέμους δι’ αντιπροσώπων και τελικά σε θερμούς πολέμους.
Αλλά τώρα στέκονται στο χείλος της δικής τους αβύσσου, και η άβυσσος τους κοιτάζει πίσω. Η σκέψη και μόνο να χάσουν την εξουσία και το κύρος τους τροφοδοτεί την τρέλα τους.
Ο αυξανόμενος πανικός τους έχει οδηγήσει στο να γίνονται όλο και πιο παράλογες στις αποφάσεις τους, με αποτέλεσμα να κάνουν απερίσκεπτες λανθασμένες εκτιμήσεις και σοβαρά λάθη.
Τα ίδια τους τα Κράτη έχουν κορεστεί με τη ρωσοφοβία, την ισλαμοφοβία, την »ακύρωση κουλτούρας»- la “cancel culture”, την εξόπλιση της αστυνομίας και των υπηρεσιών ασφαλείας για σκοπούς αντι-εξέγερσης, τις επιβλαβείς μεταναστευτικές πολιτικές, τη δυσφήμιση και τη δίωξη προσωπικοτήτων της αντιπολίτευσης, τον συγχρονισμό των μέσων ενημέρωσης, την κατάρρευση των υποδομών, της εκπαίδευσης, της ίδιας της κοινωνίας, μια γενική διάβρωση των ηθών και της ηθικής… και έναν Μπιλ Γκέιτς και έναν Κλάους Σουάμπ-un Bill Gates e un Klaus Schwab, που εκκολάπτουν διαταραγμένα σχέδια για το μέλλον της ανθρωπότητας.
Η αγωνία της Αυτοκρατορίας: δεν μπορεί να κερδίσει, και δεν μπορεί να φύγει, να μας αδειάσει τη γωνιά
Ο «Ψυχρός Πόλεμος» ήταν «ψυχρός» επειδή είχε δημιουργηθεί ένα είδος στρατιωτικής ισορροπίας μεταξύ «Ανατολής» και «Δύσης», καθώς και οι δύο πλευρές αποτελούνταν από επικράτειες με πυρηνικές δυνάμεις. Σήμερα δεν έχουν αλλάξει πολλά από πυρηνική-στρατιωτική άποψη όσον αφορά την κατοχή πυρηνικών όπλων. Ωστόσο, η κατάσταση τότε (κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου) απαιτούσε από τους δυτικούς πολιτικούς και τις ελίτ να σκέφτονται και να ενεργούν ρεαλιστικά και ορθολογικά, κάτι που δεν ισχύει πλέον σήμερα – και αυτό είναι το κρίσιμο σημείο στο οποίο βρισκόμαστε.
Έχει φτάσει το σημείο όπου η Δύση μπορεί μόνο να αποφασίσει να υποχωρήσει… ή να πολεμήσει μέχρι τέλους, διότι γι’ αυτούς πρόκειται για μια υπαρξιακή μάχη. Και – δεδομένου ότι αυτή τη στιγμή υπάρχουν πάρα πολλοί τρελοί, περιφρονητικοί για την ανθρώπινη ζωή, σε θέσεις πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας στο δυτικό στρατόπεδο, που λειτουργούν, δρουν με το σύνθημα «όλα ή τίποτα» και «αν δεν το έχουμε εμείς, δεν πρέπει να το έχει ούτε κάποιος άλλος» – φαίνεται να αποφασίζουν υπέρ της μάχης μέχρι τέλους, κάτι που θα μπορούσε να οδηγήσει στον πυρηνικό Αρμαγεδδώνα.
Με αυτή τη νοοτροπία, η Δύση έχει φέρει τον εαυτό της σε μια εξαιρετικά απελπιστική κατάσταση, χαρακτηριστική αυτών που έχουν τάσεις αυτοκτονίας, με μια διαφορά: η Δύση επέλεξε να παίξει το ρόλο του βομβιστή αυτοκτονίας.
Αλλά μια τρίτη δυνητική επιλογή για τις δυτικές ελίτ θα μπορούσε να είναι –αν εξακολουθήσουν να αρνούνται να παραδεχτούν την ήττα τους, αλλά είναι τουλάχιστον σε θέση να αισθανθούν τελικά αποτρεπτικές από μια πυρηνική απειλή– να δημιουργήσουν μια νέα διαίρεση στον κόσμο μεταξύ «Δύσης και Υπολοίπων», στήνοντας ένα είδος δικό τους Σιδηρού Παραπετάσματος και… ένα είδος νέου «Ψυχρού Πολέμου», κατά τη διάρκεια του οποίου θα συνέχιζαν να ζουν μέσα σε μια φούσκα στην οποία θα μπορούσαν να παραμείνουν με την ψευδαίσθηση ότι διατηρούν την υπεροχή τους, με παραληρηματικό τρόπο… σαν ένας ασθενής σε μια ψυχιατρική κλινική που δεν μπορεί να θεραπευτεί, αλλά τουλάχιστον έχει ηρεμήσει.
Αυτή η θλιβερή κατάσταση πραγμάτων εκδηλώνεται καλύτερα στη φιγούρα του «πιο ισχυρού ανθρώπου στον κόσμο» (όπως διακηρύχθηκε από τους δυτικούς προπαγανδιστές): Τζο Μπάιντεν (γνωστός και ως «Γενοκτόνος Τζο», alias “Genocide Joe”).
Η φιγούρα του Μπάιντεν -σχεδόν κατά μια «κοσμική σύμπτωση»- ενσαρκώνει τον δυτικό κόσμο σήμερα. Είναι πράγματι η εικόνα του… ετοιμοθάνατου και σε αποσύνθεση… με ζομπικό όραμα του κόσμου, προσκολλημένου όχι στη ζωή αλλά μόνο στην αδίστακτη δύναμη… και εντελώς έξω από την πραγματικότητα.
Χωρίς να το καταλαβαίνει, ο Tucker Carlson μόλις το περιέγραψε σε αυτό το βίντεο in questo video (στο οποίο λέει: «Ο Μπάιντεν πεθαίνει σε πραγματικό χρόνο») όχι μόνο την κατάσταση του Μπάιντεν, αλλά ολόκληρης της δυτικής ηγεμονίας.
Η Ηγεμονία έχει σχεδόν φτάσει στο τέλος της… αλλά δεν φεύγει ήσυχα.
Η άλλη πλευρά… μπαίνουμε σε μια εποχή νέων παγκόσμιων αντιλήψεων και οραμάτων για αρμονία και συνεργασία
Η παρακμιακή κατάσταση της Δύσης οδήγησε στη χειραφέτηση ενός ολοένα αυξανόμενου αριθμού μη δυτικών κρατών, ξεκινώντας από: Κίνα, Ρωσία, Ιράν, Ινδία, Νότια Αφρική, Βραζιλία… όλες Χώρες που είχαν ήδη τις πικρές ιστορικές τους εμπειρίες με τη βίαιη φύση της δυτικής αποικιοκρατίας και αυτή της αίσθησης υπεροχής έναντι των άλλων. Μετά τον σχηματισμό των BRICS και άλλων παρόμοιων συμμαχιών, άλλες μη δυτικές Χώρες άρχισαν να απομακρύνονται από τη Δύση και να αναζητούν καταλληλότερες συμμαχίες και αρμονικές συνεργασίες.
Στην Ασία και σε άλλα μέρη του κόσμου, αναδύεται ένα πολυκομβικό, πολυκεντρικό και πολυπολικό σύστημα, με επικεφαλής μια αναγεννούμενη Ρωσία, που δεν είναι αυτό καθεαυτό «αντιδυτικό», αλλά απορρίπτει την αιωνόβια αποικιακή ηγεμονία της και τον «κανόνα της βασισμένο στους κανονισμούς», και λαχταρά έναν νέο κόσμο που να βασίζεται στη δικαιοσύνη και την ισότητα.
Μεγάλο μέρος του κόσμου έχει κουραστεί από τα τέρατα και δεν επιδιώκει μια “re-set”, μια επαναρρύθμιση, αλλά μια αναγέννηση των αρχικών ταυτοτήτων και των ιστορικών κληρονομιών του… που κρατήθηκαν όμηροι επί μακρόν από μια αδίστακτη καταβροχθιστική Αυτοκρατορία.
Μιχάλης ‘Μίκης’ Μαυρόπουλος La Bottega del Barbieri
