Αν κοιτάξετε προσεκτικά τον Τύπο εκτός Ευρώπης, τα μόνα νέα για τις εκλογές της ΕΕ αφορούν το σοκ που προκάλεσε η ήττα του Μακρόν και η ορμητική ανάπτυξη του AfD στη Γερμανία, δηλαδή εστιάζουν στις δύο μεγαλύτερες χώρες της ΕΕ, θεωρώντας δεδομένο ότι τίποτα σημαντικό δεν συνέβη στο κοινοβούλιο φάρσα του Στρασβούργου: όσοι πηγαίνουν να ψηφίσουν για τις ευρωπαϊκές εκλογές ελλείψει άλλων σύγχρονων εκλογικών αγώνων (που προφανώς αυξάνουν τη συμμετοχή των ψηφοφόρων με πλαστό τρόπο) τείνουν κατά μέσο όρο να εκφράζουν μια συντηρητική ψήφο σε σύγκριση με το status quo-το κατεστημένο, εκτός αν θέλουν να πουν κάτι σε εθνικό επίπεδο.
Υπό αυτή την έννοια, το κόμμα του πολέμου, της λογοκρισίας, των υποχρεωτικών εμβολιασμών, της καταστροφής της ευημερίας, των ιδιωτικοποιήσεων και της επισφάλειας στην εργασία κέρδισε ξανά. Με λίγα λόγια, ο φασισμός της τρίτης χιλιετίας, γράφει ο simplicissimus.
Φυσικά, αυτές οι εκλογές είναι πάνω από όλα ένα σήμα σε εθνικό επίπεδο και έτσι ο Μακρόν, αντιμέτωπος με την κάθετη κατάρρευση του κόμματός του Ρότσιλντ, έκλεισε τις πόρτες, έκλεισε το μαγαζί και τις μαριονέτες, με την πραγματική έννοια της λέξης, και προκήρυξε νέες εκλογές: το έκανε για να δημιουργήσει μια δραματική ατμόσφαιρα και να εκμεταλλευτεί την επίδραση Λεπέν για άλλη μια φορά, κάτι που έχει ήδη καταφέρει δύο φορές.
Είναι αυτονόητο ότι θα κερδίσει ξανά, εν μέρει επειδή η κατάρρευσή του οφείλεται και στη χαμηλή προσέλευση των ψηφοφόρων του, εν μέρει επειδή θα εξαπολυθεί μια γενική εκστρατεία κατά του υποτιθέμενου φασισμού του εθνικού μετώπου, που είναι τέτοιο έστω και μόνο για το γεγονός πως αναφέρει το έθνος και όχι την εξάρτηση από τις Βρυξέλλες και την Ουάσιγκτον.
Ο Μακρόν είναι μια θεμελιώδης σφήνα και θα κάνει τα πάντα, ότι χρειάζεται για να παραμείνει στον θρόνο. Πάνω κάτω το ίδιο συνέβη και στο Βέλγιο όπου ο σημερινός πρωθυπουργός δήλωσε ότι παραιτείται: θα εκμεταλλευτεί τη στιγμή πριν είναι πολύ αργά.
Και έτσι, ενώ το διαβόητο Open παραθέτει τα φλαμανδικά κόμματα στα αγγλικά, καταδεικνύοντας άφθονα την περιφρόνηση των παγκοσμιοποιητών για οτιδήποτε δεν εξαρτάται από την ολόπλευρη χρηματοδότηση της Βόρειας Αμερικής.
Για τη Γερμανία το θέμα είναι πιο περίπλοκο, αλλά και εδώ θα επινοηθεί κάτι για να κρατήσει ζωντανό, όρθιο τον κόκκινο κιτρινοπράσινο συνασπισμό που έχει αποδείξει την απόλυτη πίστη του στην Ουάσιγκτον συμφωνώντας να καταστραφούν οι αγωγοί φυσικού αερίου της.
Αυτό δίχως να πούμε πως συχνά τα κόμματα στις διάφορες Χώρες ξεχωρίζουν μόνο για το ρητορικό πλέγμα που υιοθετούν, αλλά όχι για την ουσία που παραπέμπει πάντα στη νεοφιλελεύθερη ιδεολογία, γενόμενα ασπίδα όταν χρειάζεται για την Ευρώπη και το συνέδριο της των μη εκλεγμένων ανθρώπων που μετρούν πραγματικά.
Αλλά με λίγα λόγια, ακόμα κι αν γίνει αισθητή μια αλλαγή, συμβαίνει πολύ αργά, σε βαθμό ανεπαρκή για να αλλάξει τα πεπρωμένα της ηπείρου και χωρίς ένα ακριβές νόημα, σχεδόν σαν να ήταν ένα μουρμουρητό.
Από όλα αυτά είναι ξεκάθαρο ότι χωρίς ένα ισχυρό εξωτερικό σοκ τα πράγματα δεν θα μπορέσουν να αλλάξουν με τον ριζικό τρόπο που χρειάζεται για να αλλάξει το πεπρωμένο περιθωριοποίησης και υλικής και κοινωνικής καταστροφής που μας περιμένει.
Μόνο αυτό θα μπορέσει να ταρακουνήσει την πλειοψηφία των ανθρώπων από την οπιούχα παθητικότητα που επιδεικνύουν. Αυτό το εξωτερικό σοκ θα μπορούσε να προέλθει από την οριστική ήττα στην Ουκρανία (παρά την προτροπή μιας τρομοκρατικής στρατηγικής απελπισίας – η οποία είναι επικίνδυνη και άχρηστη ) και από την ολοένα αυξανόμενη ηθική ατιμία που προέρχεται από την άνευ όρων υποστήριξη για τις σφαγές στη Λωρίδα της Γάζας.
Έχω σχεδόν την αίσθηση ότι ο διαχωρισμός ορισμένων ευρωπαϊκών χωρών από τη σφαγή, που ήρθε μετά από πολύμηνη σφαγή και κοντά στις ευρωεκλογές, ήταν μάλλον μια εσωτερική σκοπιμότητα για να ηρεμήσει το βρασμό εκείνης της λίγης ηθικής συνείδησης που απέμενε.
Σε κάθε περίπτωση, αν αυτή η σύγκρουση επεκταθεί, διαρκέσει ακόμη επί μακρόν και απαιτήσει άμεσες παρεμβάσεις, λεηλατώντας ξανά τους προϋπολογισμούς των διαφόρων δυτικών χωρών με αντάλλαγμα μια εκφρασμένη αποστροφή που εκφράζει ο υπόλοιπος πλανήτης, τα πράγματα θα δυσκολέψουν για τις μαριονέτες στην εξουσία. Θα υπονομεύσουν, θα θέσουν σε κρίση την κενότητα. αιωρούμενη, περιστασιακή και βασισμένη στη ρητορική της νεογλώσσας.
Αλλά πάνω από όλα θα αναδείκνυε την αδυναμία των πολεμοκάπηλων και των σχεδίων τους που θα έδινε σε εκείνο το σημείο κουράγιο ακόμα και στους νωθρούς.
Μιχάλης ‘Μίκης’ Μαυρόπουλος Simplicissimus
