Υπάρχουν κάποιοι πιτσιρικάδες που σε προκαλούν με τις πράξεις τους και τα λόγια τους να τους τραβήξεις τα αυτιά για να τους φέρεις στη σωστή τάξη. Την τάξη όμως που πιστεύεις εσύ σωστή. Τέτοιος πρέπει να ήταν στα μικρά του και ο Αλέξης Τσίπρας.
Θυμάμαι τη γιαγιά μου. Όταν ο μικρός ξάδελφος μου έκανε τις ζαβολιές του που ενοχλούσαν τους γείτονες, τον έπαιρνε και άρχιζε να τον καταχερίζει στον κώλο. Το χέρι της όμως δεν πήγαινε κάθετα να βρει κρέας αλλά απλά του ξεσκόνιζε το κοντό του παντελονάκι.
Έτσι φαντάζομαι θα τον συνετούσε και η γιαγιά του Τσίπρα στα τρυφερά του χρόνια. Ποτέ όμως δεν μάθαμε να είπε η γιαγιά αυτή ότι το παιδί δεν παίρνει τα γράμματα γιατί δεν ήταν έτσι. Κάποια άλλα παιδιά που τους έτυχε τέτοια κρίση και πήγαν νωρίς στους image maker, γιατί είχαν την δυνατότητα ,έφτασαν να γίνουν και Δήμαρχοι και μάλιστα του μεγαλύτερου Δήμου της χώρας.
Στα 32 ο Αλέκος Αλαβάνος τον πρότεινε για Δήμαρχο το 2006. Ο Αλέξης Τσίπρας ήταν ένα παιδί από εμάς, ένα παιδί της διπλανής πόρτας. Με τον δυναμισμό και το επαναστατικό του ταπεραμέντο κατόρθωσε να ηγηθεί του χώρου του να πάρει ένα κόμμα του 4% και να το οδηγήσει στο 36% και να κυβερνήσει την χώρα μας.
Ένας πολιτικός που δεν πέρασε από τα μεγάλα ιδιωτικά σχολεία αλλά από τα σχολεία που έμαθαν γράμματα τα δικά μας παιδιά. Τον λοιδορήσαμε για τα κακά του Αγγλικά ,τον κοροϊδέψαμε για τα λεκτικά του λάθη. Αλλά δυστυχώς φαίνεται ότι την παιδεία που παίρνουν οι μέσοι μαθητές από τα Δημόσια Σχολεία είναι αυτής της μορφής.
Ο Τσίπρας σαν μαθητής δεν είχε μόνο τα μαθήματά του Σχολείου, είχε και την ιδιότητα του συνδικαλιστή. Ήθελε να αλλάξει και τότε τα πράγματα στην παιδεία. Το 1990-91 στις δυναμικές μαθητικές κινητοποιήσεις ήταν παρόν και στην ομάδα που συνομιλούσε με την τότε κυβέρνηση Μητσοτάκη.
Το κατόρθωμά του, ένα παιδί που δεν είχε πίσω του το μεγάλο τζάκι ,ένας νέος που δεν πέρασε από το Harvard γιατί δεν είχε την δυνατότητα να πληρώσει τα πανάκριβα δίδακτρά όπως οι άλλοι. Ένα παιδί δικό μας όμως έγινε πρωθυπουργός στην Χώρα.
Οι μεθοδεύσεις του πολλές φορές έφταναν στα όρια του ανήθικου για μένα. Άλλη όμως η δική μου ηθική και άλλη των πολιτικών. Τον έβλεπα στα δημόσια φόρα να προσέρχεται κουμπωμένος και με τρακ. Πώς θα γίνονταν αλλιώς όμως. Ήταν το σκουπίδι στο γάλα.
Δίχως γραβάτα ,το νεαρό της ηλικίας και η ιστορία που τον ακολουθούσε πρόκληση για αυτούς. Η αντιμετώπισή του άκρως προσβλητική και απαξιωτική. Το έβλεπες στην γλώσσα του σώματος των συνομιλητών του. Μόνο ένας μου φαίνεται ότι στάθηκε κοντά του σε εκείνες τις δύσκολες διαπραγματεύσεις που ακολούθησαν το αδιέξοδο δημοψήφισμά του. Αυτός ήταν ο Ζαν Κλοντ Γιούνκερ.
Πολλά τα δεινά για την χώρα μας από το τρίτο μνημόνιο που μας φόρτωσε. Κλείσιμο των τραπεζών, βανδαλισμός πάλι των συντάξεων ,φτώχεια και πολύς πόνος. Το έργο της αλλοτρίωσης και της φτώχειας που ξεκίνησαν οι δημιουργοί της οικονομικής κρίσης, το συνέχισε και το επέκτεινε.
Με τα μέτρα του αυτά ο Τσίπρας μπόρεσε να εξοικονομήσει ένα κεφάλαιο 30 δις το οποίο ήταν ένα καλό απόθεμα και αποκούμπι για την νέα κυβέρνηση του 2019. Μετά από τις δύο ήττες του 2023 που ακολούθησαν παραιτείται. Σωστή και γενναία απόφαση.
Το κόμμα που δημιούργησε σε δίνη και κλυδωνισμό. Εύχομαι τα καλύτερα γιατί στην Δημοκρατία όλοι έχουν τον ρόλο τους και χρειάζονται. Ο Αλέξης Τσίπρας δεν πιστεύω ότι θα συνταξιοδοτηθεί στα 49 του. Είναι νέος, αποδεδειγμένα ηγέτης και τον χρειάζεται ο χώρος του, τον χρειάζεται η Πατρίδα. Τώρα πιά που οι εμπειρίες του πολλές και η ωριμότητά του φανερή είναι ωφέλιμος. Του εύχομαι να είναι γερός.
