Σάββατο 18 Μαΐου 2024
Μετά την επίθεση στα πανεπιστήμια ΗΠΑ, τα μέσα ενημέρωσης και οι πολιτικοί ανανέωσαν το κυνήγι του εξωτερικού προβοκάτορα: το χρησιμοποίησαν και εναντίον του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ. Αλλά οι ακτιβιστές που γεφυρώνουν τους αγώνες είναι μια σταθερά στην ιστορία των κινημάτων.
Αυτές τις μέρες, οι εξωτερικοί αγκιτάτορες είναι παντού. Σύμφωνα με πολιτικούς, αστυνομικούς επιτρόπους, διοικητές πανεπιστημίων και δημοσιογράφους mainstream, κρύβονται σε κάθε πανεπιστημιούπολη όπου αντιστέκονται στη γενοκτονία που λαμβάνει χώρα στη Γάζα, ειδικά στις κατασκηνώσεις αλληλεγγύης.
Ο πρόεδρος του Πανεπιστημίου Emory, Gregory Fenves, παραπονέθηκε ότι «υψηλά οργανωμένοι εξωτερικοί διαδηλωτές» βρίσκονται πίσω από τις διαδηλώσεις υπέρ της ειρήνης στη σχολή. Το Πανεπιστήμιο του Τέξας στο Ώστιν ακολούθησε το παράδειγμα, εκδίδοντας μια δήλωση που εκφράζει «ανησυχία ότι μεγάλο μέρος της αναστάτωσης στην πανεπιστημιούπολη την περασμένη εβδομάδα ενορχηστρώθηκε από ανθρώπους έξω από το Πανεπιστήμιο, συμπεριλαμβανομένων ομάδων που συνδέονται με την κλιμάκωση των διαδηλώσεων σε άλλα πανεπιστήμια της χώρας».
Σε ένα άρθρο με τίτλο «Επαγγελματίες Προτεστάντες του Τέξας ξεμπροστιάζονται», η Daily Mail ανέφερε ότι μεταξύ των εισβολέων ήταν ένας δάσκαλος δημοτικού σχολείου, ένας παλαιστίνιος καταστηματάρχης, ένας διερμηνέας και ένας σχεδιαστής κοστουμιών.
Κανείς δεν σήμανε τον κώδωνα του κινδύνου πιο δυνατά από τον ψυχαναγκαστικό ψευδόμενο δήμαρχο της Νέας Υόρκης, Έρικ Άνταμς, ο οποίος παραπονέθηκε του γεγονότος πως «εξωτερικοί ταραχοποιοί» ήθελαν να «ριζοσπαστικοποιήσουν τα παιδιά μας», υπονοώντας ότι οι νέοι θα παρέμεναν ήρεμοι μπροστά στην πείνα και τους βομβαρδισμούς αν δεν ήταν για κάποια κακή εξωτερική επιρροή.
Πρόσφατα, η πόλη δημοσίευσε στοιχεία που υποτίθεται ότι ενισχύουν τους ισχυρισμούς της: Περίπου το ένα τρίτο των ανθρώπων που συνελήφθησαν κατά τη διάρκεια διαδηλώσεων στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια και το 60 τοις εκατό όσων συνελήφθησαν στο City College της Νέας Υόρκης ήταν «άσχετοι» με αυτές τις σχολές.
Αυτοί που υποστηρίζουν τους αγώνες έχουν λογικά αντιδράσει σε αυτές τις κατηγορίες υποστηρίζοντας ότι οι outsiders, οι υποτιθέμενοι εξωτερικοί, «μη συνδεδεμένοι» είναι, τις περισσότερες φορές, στην πραγματικότητα κάποιου είδους insiders, εσωτερικοί.
Προοδευτικοί δημοσιογράφοι και διαδικτυακοί σχολιαστές έχουν επισημάνει ότι σπουδαστές από άλλες σχολές, πρώην φοιτητές, μέλη της κοινότητας, βετεράνοι ακτιβιστές και παρόμοιοι έχουν νόμιμους δεσμούς με τις τοπικές πανεπιστημιουπόλεις, και έτσι η παρουσία τους είναι δύσκολο να προκαλεί ανησυχία, πόσο μάλλον πανικό (ιδίως στο City College, το οποίο είναι μόνο ένα από τα είκοσι πέντε κολέγια του συστήματος του City University της Νέας Υόρκης, και οι φοιτητές στις άλλες είκοσι τέσσερεις σχολές θα μπορούσαν να συμπεριλαμβάνονται στον αριθμό των φερόμενων ως μη συνδεδεμένων με το πανεπιστήμιο συλληφθέντων της πόλης).
Χωρίς αμφιβολία, υπάρχει αλήθεια σε τέτοιες επαναλήψεις. Αλλά κινδυνεύουν επίσης να παίξουν το παιχνίδι των αντιπάλων μας, γράφουν οι Leah Hunt–Hendrix και Astra Taylor. Ο ισχυρισμός ότι η πλειονότητα των διαδηλωτών είναι «εσωτερικοί» και όχι «εξωτερικοί» βοηθά μόνο όσους θέλουν να δημιουργήσουν ρήγματα και να υποδαυλίσουν τη δυσπιστία, να διχάσουν και να κατακτήσουν τα κινήματά μας.
Είναι ένας τρόπος να αρνείται κάποιος το δικαίωμα των ακτιβιστών να μοιράζονται μαθήματα, να μαθαίνουν από τους παλαιότερους του κινήματος και να υπάρχει συνεργασία μεταξύ των κοινοτήτων: με άλλα λόγια, να οργανώνονται σωστά και αποτελεσματικά.
Η κατηγορία του «εξωτερικού ταραχοποιού-αγκιτάτορα» είναι ένας τρόπος απομόνωσης των ατόμων και δημιουργίας κοινωνικού διαχωρισμού, όταν η πραγματικότητα λέει ότι η κάθε είδους αδικία, αλλά κυρίως ο πόλεμος, αναγκαστικά μας επηρεάζει όλους. Στο θέμα της γενοκτονίας, δεν υφίσταται κάποιος εξωτερικός.
Κανείς δεν είναι έξω από την αλληλεγγύη
Φυσικά, οι ξένοι ενός συγκεκριμένου είδους μπορούν περιστασιακά να είναι καταστροφικοί. Θα μπορούσαν πραγματικά να έχουν διεισδύσει (για παράδειγμα, μυστικοί αστυνομικοί ή ομοσπονδιακοί πράκτορες) ή άτομα που ενεργούν κακόπιστα και προσπαθούν να εκμεταλλευτούν μια υπόθεση για δικούς τους σκοπούς. Αλλά αυτοί δεν είναι οι ξένοι, οι άσχετοι για τους οποίους μας λένε να ανησυχούμε.
Σκεφτείτε την αναφορά της Wall Street Journal σύμφωνα με την οποία ορισμένοι φοιτητές του Κολούμπια συμβουλεύτηκαν βετεράνους του Κόμματος των Μαύρων Πανθήρων, σαν να ήταν σκανδαλώδες.
Το γεγονός ότι οι διαδηλωτές μοιράζονται γνώσεις και εμπειρίες μεταξύ τους ή αναζητούν τη σοφία των μεγαλύτερων τους είναι ενοχλητικό για τις αρχές, οι οποίες απαντούν παρουσιάζοντας τις διαδηλώσεις ως όχι μόνο κατακλυσμένες από ξένους-άσχετους αλλά και διεφθαρμένες από «πληρωμένους» ακτιβιστές ή «επαγγελματίες του χάους”.
Η New York Times άγγιξε το ίδιο πλήκτρο όταν δημοσίευσε όχι ένα αλλά δύο άρθρα που μιλούσαν για την «επαγγελματία ταραξία» Lisa Fithian, τη θρυλική μη βίαιη καθηγήτρια άμεσης δράσης, η οποία βιντεοσκοπήθηκε έξω από το Hamilton Hall της Κολούμπια καθώς ήταν κατειλημμένο.
Η Fithian ήταν εκεί για να παρέχει κατάρτιση μη βίαιης άμεσης δράσης στους φοιτητές, όπως έχει κάνει για ακτιβιστές μιας σειράς κινημάτων που χρονολογούνται δεκαετίες πριν. Γιατί οι εξωτερικοί ταραξίες είναι τόσο απειλητικοί για τις κατεστημένες δυνάμεις;
Η απάντηση είναι ότι οι outsiders είναι ένα ιδιαίτερο είδος οικοδόμων αλληλεγγύης, ακόμη και όταν παραμένουν σε απόσταση και δεν έχουν ιδιαίτερα χρήσιμες δεξιότητες ή ιδέες. Όποιος έχει συμμετάσχει σε ένα κίνημα γνωρίζει πόσο σημαντικές είναι οι εκδηλώσεις αλληλεγγύης.
Για παράδειγμα, δεν θα ξεχάσουμε ποτέ τις εκατοντάδες πίτσες που αποκτήθηκαν και παραδόθηκαν από ανθρώπους προερχόμενους από όλη τη χώρα στον καταυλισμό Occupy Wall Street, κάθε κουτί ως υπενθύμιση ότι κάποιος, κάπου, πίστευε ότι η εξέγερση ήταν σημαντική.
Κάτι παρόμοιο συνέβη το 2014, όταν παλαιστίνιοι ακτιβιστές συμβούλεψαν τους διαδηλωτές του Black Lives Matters στο Φέργκιουσον, Μιζούρι, πώς να αντιμετωπίσουν την κρατική βία («Πάντα φρόντισε να τρέχεις κόντρα στον άνεμο / μείνε ήρεμος όταν σε χτυπήσουν δακρυγόνα, ο πόνος θα περάσει, μην τρίβετε τα μάτια σας #FergusonSolidarity»).
Το να υποστηρίζεστε από άτομα που δεν γνωρίζετε είναι ενθαρρυντικό και εμψυχωτικό και βοηθά στη σύζευξη πράξεων τοπικής αντίστασης σε μεγαλύτερες, πιο ισχυρές αφηγήσεις και συνασπισμούς.
Αυτά είναι πράγματα που πρέπει να γιορτάσουμε, να μην τα αποφεύγουμε. Οι εξωτερικοί αγκιτάτορες είναι απαραίτητο μέρος του προοδευτικού κοινωνικού μετασχηματισμού. Άνθρωποι που υποστηρίζουν και συμμετέχουν σε κινήματα μεγάλης κλίμακας, ενεργώντας υπεύθυνα και με αρκετή δόση ταπεινότητας, είναι κάτι υπέροχο, έτσι όπως είναι οι νεότεροι οργανωτές μαθαίνουν από άτομα που έχουν περισσότερη εμπειρία.
Όπως εξηγούμε λεπτομερώς στο Solidarity: The Past, Present, and Future of a World-Changing Idea, οι εξωτερικοί αγκιτάτορες έπαιζαν πάντα κρίσιμο ρόλο στους αγώνες για έναν πιο δίκαιο κόσμο.
Ιστορικά, η αλληλεγγύη υπονομεύεται από ελίτ που σπέρνουν διχασμό για να διατηρήσουν την εξουσία τους, μεταξύ άλλων με τον κατακερματισμό και τον διαχωρισμό των ανθρώπων χωρικά και κοινωνικά.
Η έλλειψη τακτικών-κανονικών κοινωνικών επαφών μεταξύ των διαφορών αναστέλλει την αλληλεγγύη με προφανείς τρόπους: ο σωματικός διαχωρισμός ευνοεί τον ψυχολογικό χωρισμό. Ωστόσο, η αλληλεγγύη μπορεί να ευδοκιμήσει και χάρη στην προοπτική που φέρνει μαζί της η απόσταση. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα όταν οι διαιρέσεις γεφυρώνονται σκόπιμα, ξεπερνούνται.
Στο πέρασμα των αιώνων, οι εξωτερικοί έχουν προωθήσει την υπόθεση της αλληλεγγύης, διατρέχοντας συχνά μεγάλους προσωπικούς κινδύνους, ξεπερνώντας τα κοινωνικά εμπόδια και διευρύνοντας την αντίληψη των ανθρώπων για το «εμείς» στο οποίο ανήκουν. Νομάδες οραματιστές και ακτιβιστές έχουν χρησιμεύσει ως γέφυρες, ενώνοντας μακρινά άτομα και κοινότητες.
Στη Βρετανία του δέκατου ένατου αιώνα, πλανόδιοι ακτιβιστές προώθησαν τις χαρτιστικές αρχές, οικοδομώντας ένα εθνικό κίνημα που διεκδικούσε βασικά δημοκρατικά δικαιώματα. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, οι υποστηρικτές της κατάργησης, μεταξύ των οποίων ο Φρέντερικ Ντάγκλας-Frederick Douglass, ταξίδεψαν κατά μήκος και πλάτος προωθώντας το όραμα μιας πολυφυλετικής κοινωνίας σε όλους όσους ήταν διατεθειμένοι να ακούσουν.
Οι Wobblies, όπως ονομάζονταν οι συνδικαλιστές των Industrial Workers of the World, πηδούσαν επάνω στα εμπορευματικά τρένα για να βοηθήσουν τους εργαζόμενους σε απομακρυσμένες περιοχές, με στόχο να τους οργανώσουν σε ένα μεγάλο συνδικάτο.
Οι Freedom Riders για τα πολιτικά δικαιώματα ταξίδεψαν με λεωφορεία διασχίζοντας τα κρατικά σύνορα, επισκεπτόμενοι τις πόλεις του νότου για να ενθαρρύνουν τους ανθρώπους να αμφισβητήσουν τον Jim Crow και να εγγραφούν για να ψηφίσουν.
Σε κάθε περίπτωση, οι ισχυροί επέμεναν σχετικά με το γεγονός πως, χωρίς τέτοιες παρεμβάσεις από ξένους, ο τοπικός πληθυσμός θα παρέμενε εφησυχασμένος και ικανοποιημένος ή, χρησιμοποιώντας τα λόγια του Έρικ Άνταμς-Eric Adams, τα παιδιά δεν θα ριζοσπαστικοποιούνταν.
Η εχθρότητα του Άνταμς απηχεί ένα μακροχρόνιο αντιδραστικό ρεφρέν, παλιάς κοπής. Στις πρώτες δεκαετίες του 20ού αιώνα, ο αναρχισμός και ο σοσιαλισμός περιγράφονταν ως επικίνδυνες εισαγωγές από την ανατολική και νότια Ευρώπη.
Καθώς εξελίσσονταν οι τακτικές του Κόκκινου Τρόμου, τα κινήματα για την ειρήνη, τα δικαιώματα των εργαζομένων και τη φυλετική ισότητα θεωρούνταν σοβιετικές συνωμοσίες. Το να υποστηρίζεις απλώς αριστερές ιδέες καθιστούσε μια παρουσία ανατρεπτική και αντιαμερικανική, έναν «εξωτερικό ταραξία» υποκείμενο σε διαχωρισμό και αναγκαστική απομάκρυνση.
Ο πρώτος Κόκκινος Τρόμος και στη συνέχεια ο μακαρθισμός ποδοπάτησαν βασικές φιλελεύθερες αρχές καθώς ένα πολιτικό κυνήγι μαγισσών προσπαθούσε να εντοπίσει, να ταυτοποιήσει και να εκδιώξει τους ριζοσπάστες.
Δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι, τόσο αλλοδαποί όσο και γηγενείς, απειλήθηκαν ή υπέστησαν κράτηση, απέλαση, απώλεια εργασίας, εγγραφή στη μαύρες λίστες και μερικές φορές χειρότερα.
Μιχάλης ‘Μίκης’ Μαυρόπουλος infoaut.org
