Γράφει η Λιάνα Κουτσογιαννάκη
Αγαπητό ημερολόγιο,
Ας ξεκαθαρίσουμε κάτι από την αρχή. Σιχαίνομαι το να γράφω σε ένα ημερολόγιο. Έλα, όμως, που τους τελευταίους δέκα μήνες με έχει φάει η κλεισούρα. Κάπου πρέπει να τα πω και εγώ να ξεθυμάνω. Και μιας και λεφτά να δίνω σε εταιρίες κινητής τηλεφωνίας δεν έχω και τις οθόνες τις βαρέθηκα, η δε μάνα μου έχει καταναλώσει ότι ντεπόν υπάρχει και δεν υπάρχει στο σπίτι για να καταπολεμήσει τις ημικρανίες από την ακατάπαυστη και συνεχή φλυαρία μου … είπα και εγώ να τα γράψω.
Να βγάλω τα άπλυτα μου στη φόρα. Τόσος κόσμος το κάνει. Και απ’ ό,τι έχω καταλάβει δεν χρειάζεται ταλέντο παρά μόνο θράσος ή μήπως θάρρος; Όπως θες πες το ίδιο μου κάνει. Το πρόβλημα ξεκινάει από το ότι οι σκέψεις και οι λέξεις που έχω ειδικά τον τελευταίο καιρό στο κεφάλι μου είναι πάρα πολλές. Το σύστημα που λέγεται εγκέφαλος βρίσκεται στα φόρτε του. Η παραγωγή έχει εκτιναχθεί. Η αγορά και η βιομηχανία σε όλη τη χώρα έχει παγώσει αλλά στο κεφάλι μου γίνεται πάρτι. Υπερωρίες βαράμε. Έχουν σκάσει όλα μαζί.
Πρώτα πρώτα τα υπαρξιακά. Αν δεν ξέρεις που πας, τι θα προσφέρεις σε αυτή την κοινωνία, που πάει αυτή η κοινωνία, τι θα γίνει με την οικονομία, το περιβάλλον, τη φτώχεια, τον πλούτο, την πανδημία, τη συνωμοσιολογία, την ε(υ)φορία, τα επαγγελματικά μου και τα γκομενικά μου και τέλος τι θα μαγειρέψει αύριο η μάνα ή η γιαγιά μου… με καταλαβαίνεις. Και λογικό εδώ που τα λέμε το τελευταίο αποτελεί μείζον και αιώνιο πρόβλημα σε κάθε ελληνικό νοικοκυριό.
Και πάνω που λέω ότι δεν θα ασχολούμαι άλλο με τον μικρόκοσμό μου και ανοίγω τηλεόραση ή υπολογιστή για να ενημερωθώ για το τι στο καλό συμβαίνει γύρω μας το μετανιώνω. Γιατί αν μέσα στο κεφάλι μου γίνεται πανζουρλισμός στην τηλεόραση και στο ίντερνετ επικρατεί το χάος. Αυτή τη χρονιά ήμουν σπίτι και λίγο η κλεισούρα, λίγο οι φίλες μου (ξέρετε εσείς), λίγο η γιαγιά που δεν το κλείνει το χαζοκούτι κατέληξα να αγωνιώ καθημερινά για το αν θα βρει ο Παναγιώτης τον έρωτα της ζωής του, για το αν θα γίνει ο Ηρακλής μοντέλο, για το αν η Βανδή τα βρήκε με τη Βίσση (όχι ότι ήξερα ότι ήταν μαλωμένες αλλά λέμε τώρα), για το ποια κυρία θα ντυθεί καλύτερα κάθε μεσημέρι και θα αρέσει στη Βίκυ (η απάντηση είναι σχεδόν καμία), για το ποιος θα πρωτοτσιρίξει και θα ξεμαλλιαστεί σε δημόσια θέα και ενώ τον παρακολουθεί ο μεγάλος αδελφός και όλο το πανελλήνιο, και φυσικά για όλα τα ξόρκια της κυρά Μάρας:
Συμβουλή με αφορμή την τελευταία εκπομπή:
Αν ποτέ παντρευτείτε προσέξτε εκτός από τον/ την σύζυγο και τον/την κουνιάδα γιατί στατιστικά μετά από κάποια χρόνια γάμου θα καταλήξετε σε δίλημμα ανάμεσα στους δύο και σε πρωινάδικο.
Και άντε λέω να το κλείσω και τι να κάνω ας κοινωνικοποιηθώ. Γιατί ο άνθρωπος είναι ον κοινωνικό. Δεν είναι δικό μου το έχω τσουρνέψει το γνωμικό για να μη παρεξηγούμαστε κιόλας. Εκεί το πράγμα πάει σε άλλη διάσταση. Διότι πλέον και ειδικά με την καραντίνα στο ίνσταγκραμ και στο μέσεντζερ οι Ελληνίδες και οι Έλληνες κάνουν κυριολεκτικά τα πάντα. Πλέον δεν γνωρίζω καινούργιο κόσμο, καινούργιους λογαριασμούς γνωρίζω. Δεν μου κάνουν καμάκι άνθρωποι αλλά προφίλ. Δεν βλέπω το χαμόγελο της κολλητής μου αλλά emoji.
Τα κλείνω όλα. Λέω θα βγω έξω. Ντύνομαι, χτενίζομαι, βάφομαι φοράω φόρμες και αθλητικά και ψάχνω τον σκύλο και το λουρί του για να τα πάω βόλτα. Θυμάμαι ότι δεν έχω σκύλο, ούτε λουρί. Έπρεπε στην τρίτη λυκείου να είχα επιμείνει και να είχα πάρει.
Αφήνω τελικά την ιδέα της βόλτας. Και αποφασίζω να μαγειρέψω. Ανατινάζω την κουζίνα με σχετική επιτυχία.
Καθαρίζω όλο το σπίτι αλλά μόνο όσα βλέπει η πεθερά, που δεν έχω.
Διαβάζω το βιβλίο μου χαζεύοντας στο κινητό, μήπως με θυμηθεί κανείς. Τίποτα.
Έρχεται το βράδυ. Βυθίζομαι σε άλλη μια σειρά για άπειρες ώρες. Τελικά κοιμάμαι.
Και την επόμενη τα ίδια ή σχεδόν τα ίδια.
Αν η ζωή σου είναι κάπως έτσι. Δεν πειράζει να περνάς καλά.
Αν όμως δεν σου αρέσει το να είναι η ζωή σου κάπως έτσι … φέρε τα πάνω κάτω. Και μπορείς να το κάνεις και να είσαι ταυτόχρονα και ασφαλής. Δυστυχώς δεν μπορείς να φύγεις για να κάνεις τον γύρο του κόσμου. Μπορείς όμως να τον ονειρευτείς και να τον θέσεις ως στόχο και να προετοιμάσεις το ταξίδι σου. Μπορείς να βοηθήσεις τους γύρω σου που υποφέρουν πραγματικά από αυτή την κατάσταση. Μπορείς να κάνεις ό,τι σε ευχαριστεί. Όπως και πριν…
Είμαστε στην ουρά. Αλλά η ουρά είναι μεγάλη. Η κατάσταση αυτή δεν είναι κάτι που θα ξυπνήσουμε μια ωραία πρωία και θα έχει εξαφανιστεί. Έχουμε ακόμα δρόμο μπροστά μας. Και χρόνο να εκμεταλλευτούμε αυτή την κατάσταση [όσοι είμαστε υγιείς] προς όφελός μας.
Και αν σκέφτεσαι πως έχασες τον χρόνο σου διαβάζοντας αυτό το κείμενο (που ίσως να έχει και δίκιο εδώ που τα λέμε) σκέψου ότι εγώ έχασα περισσότερο χρόνο και φαιά ουσία για να το γράψω.
Εν ολίγοις πάντα θα υπάρχουν και χειρότερα.
Με αγωνιστικούς χαιρετισμούς,
Η έγκλειστη φοιτήτρια
