Η Δημοτική Βιβλιοθήκη Καβάλας «Βασίλης Βασιλικός», οι εκδόσεις «Νησίδες» και το και το Βιβλιοπωλείο ΕΚΛΟΓΗ, Α. Σιαμαντάς και ΣΙΑ ΟΕ, ΚΑΒΑΛΑ σας προσκαλούν στην παρουσίαση του βιβλίου του Νίκου Τακόλα με τίτλο:
«Το κάστρο της Νιφάδας»
Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί την Πέμπτη 18 Μαΐου και ώρα 19:30 στην αίθουσα εκδηλώσεων της Δημοτικής Βιβλιοθήκης.
Για το βιβλίο θα μιλήσουν ο Γιάννης Λιώρης, Φιλόλογος και ο συγγραφέας.
Αποσπάσματα θα διαβάσει ο Χρήστος Τσίρκας, μέλος της «Ομάδας Μελέτης, Διατήρησης και Διάδοσης του Λαϊκού Παραμυθιού και Παιχνιδιού».
O Νίκος Τακόλας γεννήθηκε στη Λάρισα και μεγάλωσε στα Γρεβενά. Κατάγεται από το χωριό Αβδέλλα της Πίνδου. Σπούδασε ηλεκτρολόγος μηχανικός στο Πολυτεχνείο Θεσσαλονίκης στην ταραγμένη δεκαετία του ’70. Ακολούθησαν μεταπτυχιακές σπουδές σε τεχνικά και οικονομικά πεδία. Εργάστηκε στο εξωτερικό και έκανε πολλά ταξίδια. Σήμερα ζει στη Θεσσαλονίκη. Ασχολείται επαγγελματικά με ενεργειακά θέματα και θέματα Τεχνικού Δικαίου. Γράφει κείμενα επιστημονικά, τεχνικά, οικολογικά και λογοτεχνικά. Στο παρελθόν ασχολήθηκε με την κινηματογραφική κριτική και το πολιτικό δοκίμιο.
Γραπτά του πεζογραφίας, ποίησης και κριτικής υπάρχουν σε περιοδικά λόγου, εφημερίδες και στο διαδίκτυο που αποτελεί για χρόνια τον προσφιλή του χώρο.
Η συλλογή διηγημάτων “Το κρυμμένο αριστούργημα του Ζοζέφ Ινεμπράο” είναι το πρώτο του βιβλίο. Το 2014 κέρδισε το Πρώτο Λογοτεχνικό Βραβείο Διηγήματος, του Διαγωνισμού “Ιστορίες στην Πόλη της Λάρισας” που πραγματοποίησαν οι εκδόσεις iWrite. Επίσης βραβεύτηκα με το 2ο Πανελλαδικό βραβείο στη Βέροια, του 6ου Πανελλήνιου Λογοτεχνικού Διαγωνισμού “Δημήτριος Βικέλας”, το 2014.
Για το «Κάστρο της Νιφάδας» γράφει ο Ανδρέας Καρακίτσιος, Καθηγητής Λογοτεχνίας στο Α.Π.Θ.
Ο Νίκος Τακόλας, με το τρίτο του βιβλίο με τον δηλωτικό και σημαίνοντα τίτλο «Το κάστρο της νιφάδας», επιστρέφει στη μικρή φόρμα, η οποία υπήρξε και η συγγραφική αφετηρία του. Επιστρέφει με μια συλλογή 33 διηγημάτων και ο καθένας μπορεί να νοηματοδοτήσει κατά το δοκούν το συμβολισμό του αριθμού και τη σημειολογία που περικλείει . Στα 33 πέθανε ο Χριστός.
Στο βιβλίο τα διηγήματα περπατάνε με διαφορετικό βήμα και ρυθμό και προκαλούν τον αναγνώστη σε πολλαπλές αναγνώσεις. Κάθε διήγημα απομονωμένο ίσως να μην φαινόταν τόσο ιδιαίτερο και εξαιρετικό, να μην αναδείκνυε το μπόι του. Αλλά όλα μαζί, στη σειρά, με το ένα να φωτίζει το άλλο, με το ένα να πλαισιώνει -είτε πριν είτε μετά- το άλλο, στον ίδιο ρυθμό, στην ίδια αλυσίδα λόγων, δημιουργούν ένα μικρό παλίμψηστο φωνών, προσώπων, συναισθημάτων, όπου ο αναγνώστης αναγνωρίζει τον εαυτό του, τους άλλους και σταδιακά κατασκευάζει ένα πολύπτυχο πανόραμα, ένα πολυδιάστατο πανό της κοινωνίας μας στο μεγάλο «πανηγύρι» της επιβίωσης.
Τα θέματα είναι τα κλασικά εκείνα. Ο έρωτας στις πλέον αδιέξοδες μορφές του, οι ανθρώπινες σχέσεις στα σύνορα της εξαίρεσης. Εκείνο όμως που διαπερνά υπογείως και χρωματίζει τα πάντα και στέκεται ως κυρίαρχο μοτίβο είναι το ταξίδι, είτε ως ξαφνική ανατροπή, είτε ως όνειρο προορισμένο για διάψευση ή ματαίωση. Στα περισσότερα διηγήματα οι άνθρωποι έρχονται από αλλού και πάνε αλλού, οι περισσότεροι καταλήγουν στο πουθενά σε αδιέξοδες αγάπες και απογοητεύσεις, σε αυτό το πουθενά που κουβαλάμε όλοι δυνητικά ως μαύρη τρύπα μέσα στις ζωές μας κι απειλεί κάποτε να τις καταπιεί.
Οι ιστορίες τoυΝικουΤακόλα συνδέουν με χαμηλόφωνο τρόπο αυτές τις ιστορίες μεταξύ τους και ταυτόχρονα το προσωπικό με το συλλογικό, τοποθετώντας τον άνθρωπο να κολυμπάει στα κύματα που προκαλεί η Ιστορία, άλλοτε προσπαθώντας κάπου να επιστρέψει, άλλοτε απλώς να επιπλεύσει κι άλλοτε να φτάσει κάπου, τις περισσότερες φορές αλλού από τον τόπο για τον οποίο ξεκίνησε.
Πέρα από τα ελκυστικά μοτίβα και γοητευτικά θέματα ο Ν.Τ. χρησιμοποιεί, μια γλώσσα απλή, ρέουσα, που συχνά χρωματίζεται με ένα ιδιότυπο χιούμορ ή μια υπόκωφη μελαγχολία σχεδόν αδιόρατη. Στέκομαι σε αυτή τη μελαγχολία που στολίζεται με μια σκοτεινότητα, με μια μοναχική διάθεση που σου δίνει την αίσθηση ότι παλεύει μόνος του με τα κύματα. Οι ήρωές του έχουν κάτι το απόκοσμο, κάτι το αλλόκοτο, που όμως είναι φορτωμένο με ελκυστική γοητεία που τους κάνει αποδεκτούς. Το συγγραφικό αποτέλεσμα είναι πολύ πιο ενδιαφέρον στα μεγάλα του διηγήματα και ιδίως όταν τοποθετεί την ιστορία, τον μύθο μέσα σε μια λεπτή φέτα απροσδιόριστου χρόνου και σε μια ατμόσφαιρα μυστηρίου, δηλαδή στα επίπεδα του ανύπαρκτου χρονικού και χωρικού προσδιορισμού (αυτή η δεσπόζουσα παραμυθητική τεχνική) και εστιάζει στη λύση του αινίγματος και στη λύση του μυστηρίου. Άλλοι θα το πουν αυτό «μαγικό ρεαλισμό», στην ουσία όμως είναι η επίδραση της λαϊκής αφήγησης και του λαϊκού παραμυθιού, όπου το μαγικό δεν συγκρούεται με το πραγματικό αλλά απλά συνυπάρχει, κάτι που διαχέεται ως τεχνική και ιδιομορφία στη γραφή του Νίκου Τακόλα. Εν πάση περιπτώσει δεν ξεχωρίζει με σύνορα σαφή και ξεκάθαρα ο φυσικός από τον υπερφυσικό κόσμο, και είναι αυτό η απόδειξη για την ισχυρή σύνδεση του Νίκου με την πατρώα γη με τις αφηγήσεις των απλών λαϊκών ανθρώπων που τις ψάχνει παντού κυρίως στα βουνά και στα λαγκάδια ή και σε μακρινές άλλες ξένες περιοχές του πλανήτη και λιγότερο στις ελληνικές πόλεις.
