Με ανείπωτη θλίψη, η Επιτροπή Περιοχής Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης και η Τομεακή Επιτροπή Καβάλας του ΚΚΕ, αποχαιρετούν τον σύντροφο Πέτρο Ταχματζίδη, που έφυγε από τη ζωή.
Στην ανακοίνωσή τους αναφέρουν: «Τον αποχαιρετά ολόκληρη η Καβάλα, ο λαός της περιοχής, που στο πρόσωπό του αναγνωρίζει την ανιδιοτέλεια του αγωνιστή, την τιμιότητα του συνδικαλιστή που έχει τάξει τη ζωή του στην υπηρεσία της ιστορικής αποστολής της εργατικής τάξης, στον αγώνα για τα δικαιώματα των καταπιεσμένων, των κατατρεγμένων, αυτών που παράγουν τα πάντα και δικαιούνται τα πάντα.
Στο πρόσωπο του συντρόφου μας ο απλός εργάτης, ο συνταξιούχος αναγνωρίζει όλες τις αρετές των κομμουνιστών. Γιατί ο σύντροφος Πέτρος υπήρξε ακούραστος αγωνιστής, πρωτοπόρος κομμουνιστής που δε λογάριαζε ανηφόρες και δυσκολίες. Ολοκληρωτικά δοσμένος στον αγώνα.
Πάντα δίπλα σε όσους είχαν ανάγκη. Οργανωτής και διαφωτιστής, νύχι κρέας με τον εργάτη, το φτωχό βιοπαλαιστή. Σάρκα από τη σάρκα ενός λαού που δεν το βάζει κάτω, ακόμα και στις πιο δύσκολες συνθήκες.
Ο σύντροφος Πέτρος Ταχματζίδης γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Καβάλα στα δύσκολα χρόνια των διώξεων και της παρανομίας για το ΚΚΕ.
Λίγους μήνες πριν γεννηθεί ήταν τότε που το αστικό κράτος και παρακράτος καταδίωκε τους γονείς του, Σαπφώ και Τάσο για τη δράση τους στις γραμμές του ΕΑΜ και του ΚΚΕ και οι οποίοι καταδικάστηκαν από το έκτακτο στρατοδικείο Δράμας, η μητέρα του Σαπφώ σε 8 χρόνια φυλάκιση και ο πατέρας του Τάσος σε θάνατο, ποινή που δεν εκτελέστηκε αλλά μετατράπηκε σε νέα μαρτύρια και διώξεις, σε φυλάκιση και εξορία για πάνω από 20 χρόνια.
Ήταν άλλωστε χαρακτηρισμένος κομμουνιστής από τα μαθητικά του χρόνια όταν και εκδιώχθηκε δια παντός από όλα τα Γυμνάσια για τις ιδέες και τη δράση του, το Μάη του 1932 στα περιβόητα μαθητοδικεία της «κόκκινης Καβάλας» με βάση το ιδιώνυμο του Βενιζέλου.
Αυτό το νήμα των αγώνων έπιασε από πολύ μικρός ο σύντροφος Πέτρος και συνέχισε στο δρόμο της αξιοπρέπειας και του καθήκοντος. Σε νεαρή ηλικία μεταναστεύει για το μεροκάματο και λόγω των «κοινωνικών φρονημάτων» στη Γερμανία όπου και συμμετέχει δραστήρια στην κοινωνική δράση της ελληνικής κοινότητας, για τη συγκρότηση της οποίας πρωτοστατεί.
Όπως επίσης και στα εργοστάσια που δούλευε όπου μαζί με άλλους πρωτοπόρους εργάτες δημιουργούν εργοστασιακά σωματεία στων οποίων τα Διοικητικά Συμβούλια εκλέγεται 2 φορές. Έρχεται σε επαφή με τις οργανώσεις του ΚΚΕ και γίνεται μέλος του το 1972. Στα τέλη του 1979 επιστρέφει στην Ελλάδα και παλεύει για την επιβίωση ως οικοδόμος.
Πρωτοστατεί ως συνδικαλιστής του σωματείου και αργότερα ως μέλος της διοίκησης του εργατικού κέντρου Καβάλας. Έχει καθοριστική συμβολή στη δημιουργία πολλών νέων σωματείων σε διάφορους κλάδους και χώρους δουλειάς, στον ιματισμό, στα μάρμαρα, στο μέταλλο κ.α.
Στα δύσκολα χρόνια της κρίσης του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος (1989-1991) ο σύντροφος Πέτρος στέκεται πραγματικός βράχος και δίνει τη μάχη ενάντια στις προσπάθειες για την οπορτουνιστική μετάλλαξη και διάλυση του ΚΚΕ. Μαζί με άλλους συντρόφους από τη γενιά των πολιτικών διώξεων και της παρανομίας, των εξοριών και των φυλακίσεων, πρωτοστατεί στην ανασυγκρότηση των κομματικών οργανώσεων ως Γραμματέας πλέον της Νομαρχιακής Επιτροπής Καβάλας του Κόμματος.
Τις επόμενες δεκαετίες αναλαμβάνει πολλά καθήκοντα ως μέλος της Επιτροπής Περιοχής Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης. Αμέσως μετά τη συνταξιοδότησή του ρίχνεται με πάθος στην υπόθεση της ανασύνταξης του συνταξιουχικού κινήματος, εκλέγεται πρόεδρος του σωματείου συνταξιούχων ΙΚΑ στην Καβάλα, μέλος της διοίκησης της Ομοσπονδίας Συνταξιούχων Ελλάδας ΙΚΑ και πρωτοστατεί στη συγκρότηση της Συντονιστικής Επιτροπής Αγώνα, στην οποία με τα χρόνια συσπειρώνεται η πλειοψηφία των συνταξιουχικών σωματείων της Καβάλας.
Δεν έχουν συμπληρωθεί 3 μήνες από τις τελευταίες αρχαιρεσίες του σωματείου, στις οποίες πρωτοστάτησε για την μαζικοποίησή του και οι συνάδελφοί του τον ανέδειξαν ξανά πρόεδρό τους. Πάρα τα προβλήματα της υγείας του, δεν έλειψε από κανέναν από τους αγώνες που αναπτύχθηκαν όλο το προηγούμενο διάστημα στην Καβάλα.
Όλη του η ζωή και η δράση χαρακτηρίζεται από την πίστη και την αφοσίωση στα ιδανικά και τις αξίες του ΚΚΕ. Η καθημερινή του έγνοια ήταν πώς το Κόμμα θα πάει μπροστά, πώς η ίδια η εργατική τάξη, ο λαός μας θα προκόψει μέσα από την ανασύνταξη του κινήματος.
Χαρακτηριστική ήταν η έγνοια του για την ΚΝΕ, τη νέα γενιά των κομμουνιστών, για τους οποίους πάντα φρόντιζε ακόμα και ατομικά για τις δυσκολίες τους. Για το σύντροφο Πέτρο οι έννοιες αλληλεγγύη, ταξική ενότητα, δίκαιο, δεν ήταν ποτέ αφηρημένες αλλά αποτελούσαν πυξίδα ζωής που ο ίδιος πρώτος ενστερνιζόταν.
Αλληλεγγύη του μεροκαματιάρη προς τον καταπιεσμένο, χωρίς προβολή και τυμπανοκρουσίες. Αθόρυβα και σεμνά. Ενότητα του ενός ταξικού αδελφού με τον άλλο, ανεξάρτητα από πολιτική τοποθέτηση, ατομικές αντιλήψεις και ιδέες. Δίκαιο, σταράτα και παστρικά, χωρίς «ναι μεν αλλά».
Σύντροφε Πέτρο, σε αποχαιρετάμε αλλά το χαμόγελό σου θα μας συντροφεύει στους καθημερινούς αγώνες. Το παράδειγμα σου μας δίνει δύναμη να συνεχίσουμε στον ίδιο δρόμο που ακολούθησες κυριολεκτικά ως και την τελευταία μέρα της ζωής σου. Μπρος στους «σκληρούς χειμώνες» που επιφυλάσσει το σύστημα της εκμετάλλευσης στους εργάτες και στο λαό, η ζωή σου δείχνει το δρόμο για την Άνοιξη και την ελπίδα.
Στη γυναίκα σου, συντρόφισσα Άννα και στις δύο σου κόρες Σαπφώ και Νατάσα, εκφράζουμε τα πιο ειλικρινή μας συλλυπητήρια».
(Πηγή 902. gr)
