22/10/2024
Αυτό που συμβαίνει στη Γάζα και τον Λίβανο αποκαλύπτει την ουσία αυτού που είναι το Κράτος στην καπιταλιστική κοινωνία, ακόμα κι αν προσπαθεί να μας πείσει ότι είναι κάτι ουδέτερο.
Το Κράτος όχι μόνο χωρίζει τους πολίτες από τους ξένους, αλλά, τόσο το αυταρχικό όσο και το δημοκρατικό Κράτος, αποκλείει αυτούς που θέλουν να αλλάξουν την τάξη των πραγμάτων: το κάνει με τις εκλογές («Σας ακούσαμε, τώρα πηγαίνετε σπίτι σας και θα σας δω σε λίγα χρόνια») και όλο και περισσότερο με την καταστολή.
Γι’ αυτό πρέπει να προστατεύσουμε τις προσπάθειες που διαμορφώνονται παντού για να γεννηθεί μια πολιτική κουλτούρα που, εκτός του Κράτους, επανιδιοποιείται εκείνο που αποκλείει το Κράτος.
Γράφει ο John Holloway: “Το κεφάλαιο διασχίζει μια επαναλαμβανόμενη διαδικασία κρίσης και το Κράτος εστιάζει ολοένα και περισσότερο στην υποστήριξη του κεφαλαίου που βρίσκεται στην επικράτειά του, ώστε να επιβιώσει…
Αυτό συνεπάγεται μια εντατικοποίηση του ανταγωνισμού με άλλα Κράτη και εντατικοποίηση της κοινωνικής πειθαρχίας μέσα σε όλη την επικράτεια του Κράτους.
Είναι μέσα σε αυτό το πλαίσιο που πρέπει να κατανοήσουμε την άνοδο του αυταρχισμού και του μιλιταρισμού στον κόσμο αυτή την στιγμή και τις τάσεις προς την επέκταση του πολέμου.
Η Γάζα δεν αποτελεί μια εξαίρεση, αλλά την έκφραση μιας παγκόσμιας τάσης. Είμαστε όλοι Γάζα, όχι μόνο λόγω της ενσυναίσθησης με τους παλαιστίνιους, αλλά και επειδή κοιτάμε το πιθανό δικό μας μέλλον”.
Γκράφιτι που δημιουργήθηκε τις τελευταίες ημέρες στο Dehir Al Balah από μια ομάδα αγοριών μαζί με τον Ali Tayeh, έναν νεαρό ζωγράφο που απασχολείται εδώ και αρκετό καιρό στο Arrigoni Centre στη Γάζα, όπου ο Ali ζούσε μέχρι πριν λίγες εβδομάδες. «Μια χειρονομία κανονικότητας στη μέση της καταστροφής», γράφουν εκείνοι της ACS Ong που έχουν ξεκινήσει ένα σχέδιο για την υποστήριξη του Ali (SOS Gaza).
Είναι αδύνατο να μιλήσουμε για το Κράτος αυτή τη στιγμή χωρίς να μιλήσουμε για τη Γάζα. Αποκαλύπτει το Κράτος, όχι μόνο το ισραηλινό Κράτος, την ουσία αυτού που είναι το Κράτος ως μορφή κοινωνικής οργάνωσης: βάναυσο, ρατσιστικό, απάνθρωπο.
Αποφάσισα λοιπόν να αλλάξω τον τίτλο του άρθρου μου. Αντί για «Κράτος και κεφάλαιο: η κατάσταση της τέχνης στη συζήτηση για την καταγωγή του Κράτους», αποφάσισα να βάλω ως τίτλο «Το Κράτος είναι μια βάναυση, ρατσιστική και απάνθρωπη μορφή οργάνωσης. Και λοιπόν; Τι κάνουμε;».
Τι σχέση έχει αυτό με τη «συζήτηση για την καταγωγή» του Κράτους; Μεγάλη. Η συζήτηση (η οποία έγινε σημαντική τη δεκαετία του 1970, κατανοεί το κράτος ως ένα απαραίτητο συστατικό του καπιταλισμού,) διεξάγεται με πολύ αφηρημένους όρους, αλλά έχει πολύ ισχυρές και σχετικές πολιτικές επιπτώσεις. Οι σταλινικοί το κατάλαβαν όταν εκτέλεσαν τον Pashukanis το 1937.
Ποιες είναι αυτές οι επιπτώσεις; Πρώτον, ότι το Kράτος είναι ένα καπιταλιστικό Kράτος. Φαίνεται ότι είναι ένα δυνητικά ουδέτερο κράτος μέσα στην καπιταλιστική κοινωνία, αλλά δεν είναι. Είναι ένα καπιταλιστικό Kράτος.
Φαντάζομαι ότι όλοι εσείς ψηφίσατε Λούλα εναντίον Μπολσονάρο στις τελευταίες εκλογές, το ίδιο θα έκανα κι εγώ. Αλλά αυτό δεν αλλάζει το γεγονός ότι ο Λούλα είναι ο επικεφαλής ενός καπιταλιστικού Kράτους, μέρος εκείνης της δυναμικής της καταστροφής που είναι ο καπιταλισμός.
Αυτό είναι το πρώτο συμπέρασμα της «συζήτησης περί καταγωγής, προέλευσης». Το Κράτος είναι καπιταλιστικό Κράτος. Δεν είναι ότι έχει μια σχετική αυτονομία από το κεφάλαιο, όπως υποστηρίζει ο Πουλαντζάς, του οποίου οι ιδέες εξακολουθούν να ασκούν μεγάλη επιρροή.
Σε αντίθεση με ό,τι φαίνεται, το Κράτος είναι μια ιδιαίτερη μορφή κεφαλαίου, καπιταλιστικών σχέσεων, μια μορφή που δημιουργεί τη δική της εμφάνιση ουδετερότητας. Το Κεφάλαιο είναι ένα σύνολο ιδιαίτερων μορφών που διακηρύσσουν την αυτονομία τους αλλά αποτελούν μέρος της ίδιας ολότητας.
Στο Κεφάλαιο, ο Μαρξ επικρίνει αυτή την αυτονομία των κοινωνικών μορφών μέσω μιας διαδικασίας καταγωγής μιας μορφής από την άλλη: εμπόρευμα-αξία, εργασία αφηρημένη από την αξία, εμπόρευμα-εργασία αφηρημένη-χρήμα, κεφάλαιο από το χρήμα και ούτω καθεξής.
Αν σκεφτούμε οποιαδήποτε κοινωνία ως μια κοινωνική συνοχή, μια περισσότερο ή λιγότερο συνεκτική ολότητα κοινωνικών σχέσεων, τότε η καταγωγιστική μέθοδος του Μαρξ στο Κεφάλαιο καταδεικνύει τη δύναμη αυτής της συνοχής, τον κλειστό χαρακτήρα αυτής της ολότητας.
Αυτό που έλειπε ήταν η καταγωγή του Κράτους. Ένα πολύ σημαντικό ζήτημα, γιατί φαίνεται ότι το Κράτος δεν είναι μέρος αυτής της συνοχής, αυτής της κλειστής ολότητας, αλλά ότι μπορεί να λειτουργήσει ως αντίβαρο στο κεφάλαιο.
Ο στόχος των συμμετεχόντων στη συζήτηση, όπως και του Pashukanis το 1924, ήταν επομένως να δείξουν ότι, παρά τα φαινόμενα, το Κράτος είναι μέρος του ίδιου καπιταλιστικού συνόλου κοινωνικών μορφών, δηλαδή της ίδιας καπιταλιστικής ολότητας. Είναι ένας ειδικά καπιταλιστικός τρόπος να σχετίζονται το ένα με το άλλο.
Συνεπώς Όχι στο Κράτος. Αυτό είναι, για μένα, το πιο σημαντικό συμπέρασμα της συζήτησης. Η εξειδίκευση της κρατικής μορφής μερικές φορές συγχέεται με την ιδέα μιας σχετικής αυτονομίας του Κράτους. Δεν είναι όμως έτσι.
Η ιδέα της σχετικής αυτονομίας είναι ένα επιχείρημα υπέρ της συμμετοχής στο Κράτος, όπως την αντιλήφθηκε ο Πουλαντζάς και όπως την αντιλαμβάνονται άνθρωποι όπως ο Álvaro García Linera, ο πρώην αντιπρόεδρος της Βολιβίας.
Το να μιλάμε για ιδιαιτεροποίηση του Κράτους, όχι για σχετική αυτονομία του Κράτους, σημαίνει πρώτα απ’ όλα ότι το Κράτος είναι μια καπιταλιστική μορφή κοινωνικών σχέσεων. Αν είμαστε ενάντια στο κεφάλαιο, είμαστε ενάντια στο Κράτος ως μορφή κοινωνικής οργάνωσης.
Υπάρχουν στην πραγματικότητα δύο επιχειρήματα που προκύπτουν από τη συζήτηση για την καταγωγή-προέλευση του Κράτους (και φαντάζομαι ότι και τα δύο είναι παρόντα εδώ).
Και τα δύο είναι σημαντικά, είναι πολύ διαφορετικά, αλλά δεν είναι απαραίτητα ασύμβατα. Το πρώτο μπορεί να γίνει κατανοητό ως μια θεωρία του Κράτους, το δεύτερο ως μια θεωρία του αντικράτους.
Το πρώτο εστιάζει στο Κράτος. Αν κατανοήσουμε το κράτος ως μια συγκεκριμένη μορφή κεφαλαίου, επακολουθούν αρκετά πράγματα. Πρώτον, εάν η ύπαρξη του Κράτους πηγάζει από το κεφάλαιο, είναι σαφές ότι το Κράτος πρέπει να προωθήσει την αναπαραγωγή του κεφαλαίου.
Με άλλα λόγια, πρέπει να εγγυάται την υψηλότερη δυνατή απόδοση κεφαλαίου. Αν δεν το κάνει, το κεφάλαιο θα πάει αλλού. Αν δεν το κάνει και φύγει το κεφάλαιο, θα υπάρχει περισσότερη ανεργία και περισσότερη φτώχεια.
Εάν δεν το κάνει, δεν θα υπάρχουν αρκετοί φόροι για να πληρωθούν οι δημόσιοι υπάλληλοι. Αυτό επιβάλλει πολύ ισχυρά όρια σε αυτό που μπορεί να κάνει μια αριστερή κυβέρνηση.
Ο Λούλα μπορεί να είναι καλύτερος από τον Μπολσονάρο, αλλά δεν πρέπει να περιμένουμε πολλά από την κυβέρνηση του Λούλα. Δεν πρόκειται για μια προδοσία των αγώνων της εργατικής τάξης, αλλά απλώς για το γεγονός ότι έχει κολλήσει σε έναν θεσμό που του επιβάλλει πολύ ισχυρά όρια.
Αυτό γίνεται πιο ξεκάθαρο αν λάβουμε υπόψη ότι το Κράτος δεν είναι ένα Κράτος, αλλά περισσότερα από διακόσια Κράτη, μια πολλαπλότητα Κρατών. Αυτή η σκέψη δεν ήταν παρούσα στις πρώτες συνεισφορές στη συζήτηση, αλλά ήταν το κύριο θέμα ενός άρθρου της Claudia von Braunmühl, η οποία είπε ότι πρέπει να κατανοήσουμε το Κράτος όχι ανεξάρτητα από το εθνικό κεφάλαιο, αλλά από την παγκόσμια αγορά ή την παγκόσμια κίνηση του κεφαλαίου.
Υπάρχει ένα κεφάλαιο που κινείται στον κόσμο αναζητώντας το μέγιστο δυνατό κέρδος και υπάρχουν πολλά Κράτη που προσπαθούν να το προσελκύσουν, λέγοντας στο κεφάλαιο «έλα εδώ, έλα εδώ, θα σου δώσω ό,τι χρειαστείς».
Τα Κράτη είναι ανταγωνιστικά Κράτη, όπως λέει ο Joachim Hirsch σε ένα μεταγενέστερο βιβλίο, υπάρχουν σε ανταγωνισμό μεταξύ τους για την προσέλκυση κεφαλαίων. Το κεφάλαιο δεν έχει εθνικότητα.
Μια άλλη πτυχή που προκύπτει από τη συζήτηση και η οποία επηρεάζει τον τρόπο κατανόησης του Κράτους είναι ότι η ιδιαιτεροποίησή του συνεπάγεται έναν πραγματικό διαχωρισμό μεταξύ Κράτους και κεφαλαίου.
Το Κράτος πρέπει να εγγυάται τις καλύτερες προϋποθέσεις για την κερδοφορία του κεφαλαίου, αλλά δεν ξέρει απαραίτητα πώς να το κάνει. Η δημόσια πολιτική είναι αναγκαστικά μια διαδικασία δοκιμής και λαθών, όπως τονίζεται στο έργο των Alberto Bonnet και Laura Álvarez.
Επιπλέον, αυτός ο πραγματικός διαχωρισμός μεταξύ κεφαλαίου και Κράτους είναι σημαντικός για την αναπαραγωγή του κεφαλαίου στο σύνολό του. Εάν ένα Κράτος καθίσταται υπερβολικά δεμένο με μια ομάδα κεφαλαίων, όπως συμβαίνει συχνά, μπορεί να εμποδίσει την αναπαραγωγή του κεφαλαίου στο σύνολό του.
Εξ ου και η σημασία των εκλογών ως περιοδικής αναδιάρθρωσης της σχέσης μεταξύ Κράτους και κεφαλαίου. Μια άλλη επίπτωση της συζήτησης για την κατανόηση του Κράτους είναι ότι μας δίνει έναν τρόπο να κατανοήσουμε τις ιστορικές τάσεις της κρατικής οργάνωσης.
Εάν το Κράτος πρέπει να εγγυάται τη συσσώρευση του κεφαλαίου, η ανάπτυξή του σημαδεύεται από την ανάπτυξη της συσσώρευσης. Το κεφάλαιο διασχίζει μια επαναλαμβανόμενη διαδικασία κρίσης και πιθανής αναδιάρθρωσης, και το Κράτος εστιάζει όλο και περισσότερο στη στήριξη του κεφαλαίου που βρίσκεται στην επικράτειά του, ώστε να επιβιώνει και να αναδιαρθρώνεται διαμέσου της κρίσης.
Αυτό συνεπάγεται εντατικοποίηση του ανταγωνισμού με άλλα Κράτη και επίσης μια εντατικοποίηση της κοινωνικής πειθαρχίας μέσα στην επικράτεια του Κράτους.
Είναι σε αυτό το πλαίσιο πρέπει να κατανοούμε την άνοδο του αυταρχισμού και του μιλιταρισμού στον κόσμο αυτή την στιγμή και τις τάσεις προς την επέκταση του πολέμου.
Η Γάζα δεν είναι μια εξαίρεση, αλλά έκφραση μιας παγκόσμιας τάσης. Είμαστε όλοι Γάζα, όχι μόνο λόγω της ενσυναίσθησης με τους παλαιστίνιους, αλλά και επειδή κοιτάμε το δικό μας πιθανό μέλλον.
Πιστεύω ότι όλα αυτά είναι πολύ σημαντικά, αλλά είπα πριν λίγο πως υπάρχουν δύο γραμμές επιχειρηματολογίας που προκύπτουν από τη συζήτηση για την προέλευση του κράτους.
Η πρώτη είναι αυτό που μόλις απεικόνισα και την οποία μάλλον αποδέχονται όλοι όσοι ακολουθούν τη συζήτηση. Η άλλη υπογραμμίζει την απόρριψη του Κράτους ως μορφής κοινωνικής οργάνωσης.
Η ιδιαιτεροποίηση του Κράτους σε σχέση με το κεφάλαιο είναι ταυτόχρονα και μια ιδιαιτεροποίηση σε σχέση με την κοινωνία. Η βία που είναι απαραίτητη για τη διατήρηση μιας κοινωνίας βασισμένης στην εκμετάλλευση διαχωρίζεται από την εκμετάλλευση και συγκροτείται σε ένα φαινομενικά ουδέτερο Κράτος.
Εξ ου και ο τίτλος του άρθρου των Wolfgang Müller και Christel Neusüss που ξεκίνησε τη συζήτηση: «Η ψευδαίσθηση του κοινωνικού Κράτους και η αντίφαση μεταξύ μισθωτής εργασίας και κεφαλαίου».
Εξ ου και η γνωστή ερώτηση του Πασουκάνις: «Γιατί η ταξική κυριαρχία δεν παραμένει αυτή που είναι, δηλαδή η υποταγή ενός μέρους του πληθυσμού σε ένα άλλο μέρος;». Η άσκηση της βίας και της κοινωνικής διοίκησης που είναι απαραίτητη για τη διατήρηση ολόκληρου του συστήματος εκμετάλλευσης συγκεντρώνεται σε αυτήν την περίπτωση που ονομάζεται Κράτος.
Είναι ένας περίβολος, μια «επιστροφή στο σπίτι». Το σύνταγμα του Κράτους είναι η δημιουργία ενός σώματος δημοσίων λειτουργών που εργάζονται με πλήρη απασχόληση για τη διοίκηση της κοινωνίας.
Πρέπει να το κάνουν με τρόπο που να προωθεί τη συσσώρευση του κεφαλαίου. Αυτό απαιτεί τον αποκλεισμό εναλλακτικών λογικών, την καθημερινή κατασκευή μιας λογικής που να υποστηρίζει τη συσσώρευση, δηλαδή την κυριαρχία του χρήματος, της κερδοφορίας.
Εάν προκύψει ένα κίνημα για να αλλάξει κάποια κοινωνική πτυχή, το Kράτος απαντά «Ναι, σας ακούσαμε, τώρα πηγαίνετε σπίτι, θα το επιλύσουμε». Με αυτό κλείνει την πόρτα και προσπαθεί να επιλύσει ή να διαχειριστεί το πρόβλημα ώστε να μην διακοπεί η συσσώρευση κεφαλαίου.
Η ύπαρξη του Κράτους είναι μια καθημερινή διαδικασία αποκλεισμού, αποκλεισμού μας. Αυτός ο αποκλεισμός είναι απαραίτητος για την προώθηση της συσσώρευσης κεφαλαίου.
Είναι ένα χαρακτηριστικό οποιουδήποτε Κράτους, αυταρχικού ή δημοκρατικού. Οι εκλογές είναι μια πολύ αποτελεσματική μορφή αποκλεισμού: «Σας ακούσαμε, τώρα πηγαίνετε σπίτι και θα σας δούμε σε έξι χρόνια, αλλιώς θα πρέπει να σας καταστείλουμε-καταπιέσουμε».
Είναι μια διαδικασία αποκλεισμού. Η λέξη «διαδικασία» είναι πολύ σημαντική. Το Κράτος είναι μια μορφή καπιταλιστικών σχέσεων, όπως η αξία, το χρήμα και ούτω καθεξής.
Αλλά όλες αυτές οι σχέσεις είναι διαδικασίες που συναντούν συνεχώς αντίσταση. Οι καπιταλιστικές μορφές είναι πράγματι διαδικασίες-μορφή, διαδικασίες εκπαίδευσης-κατάρτισης, διαδικασίες που δημιουργούν αντι-διαδικασίες.
Και το κράτος είναι μια διαδικασία που προκαλεί αντιπολίτευση-αντίθεση. Είναι μια διαδικασία αποκλεισμού που γεννά έναν αγώνα ενάντια στον αποκλεισμό.
Το «πήγαινε σπίτι» που βρίσκεται στο επίκεντρο της μορφής του Κράτους έρχεται αντιμέτωπο με το «Όχι, δεν φεύγουμε. Θέλουμε να λύσουμε αυτό το πρόβλημα.
Δεν θέλουμε να είμαστε αποκλεισμένοι από τον καθορισμό της ανάπτυξης της κοινωνίας μας». Γενικότερα, το Κράτος, ως μορφή κοινωνικής σχέσης, ως αποκλεισμός, έρχεται αντιμέτωπο με ένα αντι-Κράτος, με την πρακτική και το πρόταγμα να γίνονται τα πράγματα διαφορετικά, σύμφωνα με μια άλλη λογική.
Η θεωρία του Κράτους μας οδηγεί σε μια θεωρία του αντικράτους, της αντικρατικής πολιτικής. Αυτή για μένα είναι η πιο σημαντική πτυχή της συζήτησης για την προέλευση του Κράτους.
Τι εννοώ αντικρατική πολιτική; Είναι μια πολιτική που καταπολεμά την ιδιαιτεροποίηση του Κράτους, δηλαδή μια πολιτική που επιδιώκει να ξεπεράσει τον αποκλεισμό που ενυπάρχει στην ύπαρξη του Κράτους.
Αν το κράτος συγκροτείται από τον διαχωρισμό του από την κοινωνία, το αντικράτος κινείται προς την αντίθετη κατεύθυνση, σαν μια επαναρρόφηση του δημοσίου μέσα στο Κράτος.
Καταρχάς μια πτυχή που αγγίζει όλους εμάς που εργαζόμαστε στο Κράτος. Γνωρίζουμε ότι εργαζόμαστε σε έναν καπιταλιστικό θεσμό, αλλά είμαστε ενάντια στον καπιταλισμό. Εργαζόμαστε εντός και κατά του Κράτους.
Αν εργαζόμαστε στην εκπαίδευση, για παράδειγμα, γνωρίζουμε ότι είμαστε μέρος ενός συστήματος σχεδιασμένου να παράγει εκμεταλλεύσιμους εργαζόμενους, αλλά προσπαθούμε να πάμε προς την αντίθετη κατεύθυνση, να δώσουμε ένα κριτικό ή αντικαπιταλιστικό περιεχόμενο στη διδακτική μας δραστηριότητα.
Εάν εργαζόμαστε στον τομέα της υγείας, γνωρίζουμε ότι είμαστε μέρος ενός συστήματος που αντιμετωπίζει τους ασθενείς ως αντικείμενα και προσπαθούμε να δημιουργήσουμε μια άλλη έννοια της ιατρικής και της ιατρικής περίθαλψης.
Είναι να σκεφτόμαστε την καθημερινή μας δραστηριότητα ως μια δραστηριότητα που πηγαίνει κόντρα στη μορφή-κράτος, ενάντια στην ιδιαιτεροποίηση της κοινωνίας. Ένα βιβλίο που φτιάξαμε μια ομάδα από εμάς (ως London Edinburgh Weekend Return Group), το 1979, In and Against the State, Μέσα και Ενάντια στο Κράτος προσπάθησε να εξερευνήσει αυτό το είδος της καθημερινής αντικρατικής πολιτικής και πέτυχε εκπληκτικά, γεγονός που με κάνει να πιστεύω ότι υπάρχουν πολλοί από εμάς που, για τον έναν ή τον άλλον λόγο, εργάζονται εντός του Κράτους, αλλά ταυτόχρονα προσπαθούν να περπατήσουν στο αντίθετη κατεύθυνση.
Αυτό το συνέδριο μπορεί επίσης να γίνει κατανοητό με αυτούς τους όρους: ένα συνέδριο εντός ενός κρατικού θεσμού που επιδιώκει να προωθήσει τον αντικρατικό προβληματισμό και δράση.
Όταν σκέφτομαι την αντικρατική πολιτική, σκέφτομαι και τη μεγάλη παράδοση των αντικαπιταλιστικών αγώνων. Τα κινήματα κατά του καπιταλισμού οργανώθηκαν ιστορικά με δύο βασικούς τρόπους.
Από τη μια πλευρά, έχουμε την παράδοση των κομμάτων: των κομμουνιστικών, σοσιαλιστικών και επαναστατικών κομμάτων. Τα κόμματα έχουν ως κεντρικό σημείο αναφοράς το Κράτος και προσπαθούν να το κατακτήσουν για να αλλάξουν την κοινωνία.
Αυτό συνεπάγεται την υιοθέτηση της κρατικής μορφής, ως τρόπο σχέσης, συμπεριφοράς και οργάνωσης. Το αποτέλεσμα ήταν πάντα η αναπαραγωγή του Κράτους που αποκλείει.
Είναι αλήθεια ότι υπήρξαν προσπάθειες από πλευράς Κρατών να ξεπεράσουν αυτόν τον αποκλεισμό (όπως οι συμμετοχικοί προϋπολογισμοί στο Πόρτο Αλέγκρε ή τα συμβούλια γειτονιάς που προωθούνται από την τσαβιστική κυβέρνηση στη Βενεζουέλα), αλλά ήταν πάντα μέρος του γενικού πλαισίου σεβασμού της προτεραιότητας της συσσώρευσης κεφαλαίου.
Η άλλη παράδοση αντικαπιταλιστικής οργάνωσης είναι η συνελευσιακή, με συμβούλια, η κοινοτική: η Παρισινή κομμούνα, τα ρωσικά σοβιέτ, οι κομμούνες στην Ισπανία, οι κουρδικές και ζαπατιστικές συνελεύσεις.
Είναι αντικρατικές με την έννοια ότι, ακόμη κι αν δεν χρησιμοποιούν τη γλώσσα της συζήτησης για την προέλευση του Κράτους, προσπαθούν να ξεπεράσουν το χαρακτηριστικό ιδιαιτεροποίησης της κρατικής μορφής.
Δηλαδή, προσπαθούν να κάνουν εκ νέου δική τους την κοινωνική οργάνωση που απαλλοτριώνεται από το Κράτος, προσπαθούν να επαναπορροφήσουν την κοινωνική διοίκηση μέσα στην ίδια την κοινωνία.
Η καπιταλιστική φύση του Κράτους δεν είναι ένα ζήτημα του ποιος το ελέγχει, αλλά μια λογική αποκλεισμού που προσαρμόζεται στην αναπαραγωγή του κεφαλαίου. Η απόρριψη του κεφαλαίου είναι μια απόρριψη αυτής της λογικής και η διαμόρφωση και εφαρμογή ενός άλλου τρόπου να γίνονται τα πράγματα με άλλες μορφές οργάνωσης.
Η κατανόηση του Κράτους ως κοινωνικής μορφής μας βοηθά να κατανοήσουμε την επείγουσα ανάγκη να το ξεπεράσουμε. Η ιδιαιτεροποίηση σε σχέση με την κοινωνία σημαίνει αφαίρεση, ταύτιση, κατηγοριοποίηση, δηλαδή απανθρωποποίηση των ανθρώπων.
Το Κράτος δεν σχετίζεται με εμένα, Γιάννη, ως άνθρωπο με τις ιδιομορφίες μου, τις τρέλες μου, τις αγάπες μου, αλλά ως πολίτη ή ξένο, ως αριθμό, ως ηλικιωμένο. Μου επιβάλλει κατηγορίες, μου επιβάλλει μια λογική που βασίζεται στην αφαίρεση, στην ταύτιση, σε μια γραμματική.
Μπορεί να πείτε «καλά, ναι, αλλά δεν πειράζει». Ή μπορούμε να πούμε ότι αυτός ο βασικός διαχωρισμός μεταξύ πολίτη και ξένου, αυτός ο διαχωρισμός που αποτελεί μια συστατική προϋπόθεση του Κράτους ως μορφή εδαφικής κυριαρχίας, οδήγησε στη σφαγή εκατομμυρίων και εκατομμυρίων ανθρώπων τον περασμένο αιώνα και συνεχίζει να προκαλεί τη δυστυχία τεράστιου και αυξανόμενου αριθμού μεταναστών σε όλο τον κόσμο.
Το Κράτος ως μορφή οργάνωσης είναι μια συνεχής προπόνηση στην αφηρημένη και απανθρωπιστική ταύτιση. Είναι ένα σχολείο φασισμού. Αυτή η απανθρωποποίηση του άλλου, που υπονοείται από την ύπαρξη του Κράτους ως μορφής κοινωνικής σχέσης, είναι αυτό που καθιστά δυνατή τη γενοκτονία που διαπράττεται στη Γάζα αυτή τη στιγμή.
Εξ ου και ο νέος τίτλος του άρθρου μου: Το Κράτος είναι μια βάναυση, ρατσιστική και απάνθρωπη μορφή οργάνωσης. Και λοιπόν; Τι κάνουμε;
Κείμενο της παρέμβασης που δημιουργήθηκε για ένα σεμινάριο seminario (Debate sobre a Derivação do Estado: contribuições para a Economia Política da Saúde e o Trabalho)που προωθήθηκε από τις 16 έως τις 20 σεπτεμβρίου στο Σάο Πάολο της Βραζιλίας, από διάφορες ομάδες που αποτελούνται από ερευνητές, καθηγητές και φοιτητές. Μετάφραση της Comune.
Το τελευταίο βιβλίο του John Holloway είναι La speranza. In un tempo senza speranza, από το οποίο μπορείτε να διαβάσετε ένα κεφάλαιο: Imparare a pensare la speranza. ο Holloway, φυσικά, εντάχθηκε στην εκστρατεία Partire dalla speranza e non dalla paura
Μιχάλης ‘Μίκε’ Μαυρόπουλος Comune-info
