Γράφει ο Χρήστος Τσελεπής
Ήρθαν οι Κρητικοί του Παναθηναϊκού στην πόλη με συγκεκριμένη προσφορά. Τον είχαν εντοπίσει πρώτα με τα λαγωνικά τους, μετέπειτα είχαν διαπιστώσει με τα ίδια τους τα μάτια το σπάνιο ποδοσφαιρικό του ταλέντο και τα πλούσια προσόντα του. Ήταν μεγάλος μπαλαδόρος ο Αντώνης, τεχνίτης αξεπέραστος, φανταστικός ντριμπλαδόρος, αέρινος διεμβολιστής. Ευφυής και παραγωγικός στο παιχνίδι του, έβλεπε γήπεδο που λένε, ομαδικός, εξαίρετος γκολτζής, αλλά του άρεσε και να σιγουρεύει το γκολ με απίθανες τελικές πάσες προς τους συμπαίκτες του. Μαζί με το δαιμόνιο Δομάζο θα συνέθεταν ένα απίθανο δίδυμο.
Παρουσιάστηκε ο Μαντζεβελάκης στο Μοσχοβίτη για συνομιλίες. Κοίταξε, πρόεδρε, του είπε, μιλήσαμε και στον ίδιο, μα ήταν λίγο κουμπωμένος. Πράγματι στην οικογένεια Μοδούρα ο Αντώνης ως Βενιαμίν είχε μάθει να αποδέχεται και να σέβεται την ιεραρχία. Στράντζαλης από τον πατέρα, τον Παναγιώτη το Θρακιώτη, Σαμψούντιος από τη μητέρα, την κυρά Σοφία από τον Πόντο, με τέσσερα μεγαλύτερα αδέλφια, ένα κορίτσι, τρία αγόρια, είχε μάθει από μικρός τη νοικοκυροσύνη, σαν όλα τα φτωχά παιδιά της προσφυγιάς. Ρώτησε το μεγάλο του αδελφό, το Γιώργο, ποια είναι η γνώμη του. Τα ζύγιασε τα πράγματα εκείνος, εντέλει τον απέτρεψε. Θα μαράζωναν οι γονείς του αν τον είχανε μακριά τους. Του είχανε μεγάλη αδυναμία.
Τρεις συνεδριάσεις συγκάλεσε ο Μοσχοβίτης, για ν΄ αποφασίσουν όλοι οι σύμβουλοι το πώς θα χειριστούν το θέμα.
Συζήτησαν ασφαλώς και για το μέλλον του ποδοσφαιριστή και τους ευρύτερους ορίζοντες που θ΄ άνοιγαν γι΄ αυτόν. Δημοσιότητα, πανελλήνια καταξίωση, οικονομική και κοινωνική ανέλιξη, ακόμη και Εθνική Ομάδα. Και βέβαια για τον τοπικό σύλλογο θα υπήρχε πολύ μεγάλο οικονομικό όφελος. Όλα συνέτειναν στο να δεχτούν την προσφορά, έλα όμως που τους τη βίδωσε και Μαντζεβελάκης. «Θα θέλαμε να προσθέσουμε ένα ακόμη πετραδάκι στο μεγαλειώδες οικοδόμημα του Παναθηναϊκού». Ε όχι, κύριε, αν για σας ο Αντώνης είναι ένα πετραδάκι, για μας είναι ο ακρογωνιαίος λίθος! Δεν σας τον παραχωρούμε!
Ο ίδιος το δέχτηκε συγκαταβατικά αλλά και με ανάμικτα συναισθήματα. Πήρε ένα ποτήρι κρασί, ένα μόνο, το έπινε σιγά – σιγά κι αναπολούσε τη ζωή του. Θυμότανε τα παιδικά του χρόνια, γωνία Κολοκοτρώνη – Εκάβης, απέναντι απ΄ το αρχοντικό του Τσιμίνο, τότε που έπαιρνε τη μπάλα, μάζευε την πιτσιρικάδα της γειτονιάς, την έστηνε απέναντί του και τους έλεγε «ελάτε ένας – ένας» και τους ντριμπλάριζε όλους. Και έπειτα ξανά και ξανά.
Ο μπάρμπα –Παναγιώτης κουρασμένος άνθρωπος, πολλά τα στόματα που έπρεπε να θρέψει, κατέβαινε από τα χαράματα στον Άι Νικόλα με το γαϊδουράκι του, προμηθευότανε τα ζαρζαβατικά, τρία κοφίνια ένθεν και ένθεν. Πατέρα, ξεκουράσου, του έλεγε ο Αντώνης. Πρώτα με το Γιώργο, κατόπιν μόνος του ανέβαινε με το φορτωμένο ζωντανό την Ελληνικής Δημοκρατίας, περνούσε στη Γαλλικής και από εκεί μέχρι τα Ποταμούδια, ώσπου να ξεπουλήσει. Όλες τις μέρες, ακόμη και το πρωί της Κυριακής. «Με το γαϊδουράκι μου τις γειτονιές γυρίζω, όλη τη μέρα στη δουλειά και σπίτι δε γνωρίζω…». Είχε ανέκαθεν ωραία φωνή ο Αντώνης.
Και όλα τα προλάβαινε ο μάγκας. Και τη φοίτησή του στη Νυχτερινή Εμπορική και τις προπονήσεις του στον Ηρακλή, την πιο λαοφιλή ομάδα της Καβάλας, εκεί που πρόλαβε ως συμπαίκτες και τους παλιούς, όπως τον απροσπέλαστο στην άμυνα Γιώργο Τρυφωνίδη και τον μεγάλο επιθετικό που αναστάτωνε κυριολεκτικά την κάθε αντίπαλη άμυνα, τον Βασιλάκη τον Παύλου, το ίνδαλμά του. Ήταν όλοι τους καλά παιδιά και αγαπημένοι μεταξύ τους. Γι΄ αυτό και οι νέοι παίκτες έμπαιναν γρήγορα στο πνεύμα της ομάδας και συνέχιζαν την παράδοση που ταίριαζε και με τους ιδεολογικούς προσανατολισμούς όλων σχεδόν των οπαδών του συλλόγου.
Ήταν η «Αούστρια» ο Ηρακλής, όπως τον έλεγαν οι φίλαθλοι. Μάλιστα κάποιος καβαλιώτης μετανάστης ήρθε από την Κεντρική Ευρώπη και έσπευσε στο δημοτικό στάδιο να καμαρώσει τα Ηρακλάκια. Είχε ακούσει για το περίτεχνο παιχνίδι τους και πριν από τον αγώνα μπήκε στα αποδυτήρια να δει από κοντά το Νικάρα και τον Αντωνάρα. Όπως τους είχε ακούσει με τα μεγεθυντικά τους ονόματα, τους φανταζόταν τεράστιους. Ο Φυτάς κι ο Μοδούρας κάθονταν στον πάγκο των αποδυτηρίων και φαίνονταν ακόμη πιο μικρόσωμοι. Απόρησε ο μετανάστης. Μα αυτοί είναι ντιπ κοντοί! Ποιος Νικάρας και ποιος Αντωνάρας. Κι όμως τον Ηρακλή προσκύνησε μέχρι και η Εθνική Αιθιοπίας.
Σ΄ ένα φιλικό με τον Ηρακλή Θεσσαλονίκης ο συμπαθής Καβαλιώτης διαιτητής «Βενιζέλος» σφύριξε ένα ανύπαρκτο πέναλτι σε βάρος των Θεσσαλονικέων. Ο Αντώνης απέφευγε να χτυπάει την εσχάτη των ποινών, αυτή τη φορά όμως πήγε, πήρε τη μπάλα, την έστησε στη βούλα των έντεκα μέτρων και την έστειλε επιδεικτικά άουτ, κλείνοντας προηγουμένως το μάτι στους συμπαίκτες του. Ο διαιτητής ενοχλήθηκε. Όμως υπήρχε κάτι παλικαρίσιο τότε στις σχέσεις μεταξύ αντιπάλων, έτσι που η σκοπιμότητα συχνά υποχωρούσε μπροστά στο μεγαλείο της ψυχής.
Στη μνήμη του Δράκου των Φιλίππων και για την ενίσχυση της οικογένειας του αδικοχαμένου ποδοσφαιριστή, ο Ηρακλής Καβάλας, ενισχυμένος με τον Κώστα Καπετανίδη της ΑΕΚ, αντιμετώπισε σε φιλική αναμέτρηση τη Δόξα Δράμας, την οποία και νίκησε με 4-3. Και τα τέσσερα τέρματα της Καβαλιώτικης ομάδας τα πέτυχε ο Μοδούρας. Μέχρι που το καλοκαίρι του «65 δημιουργήθηκε ο Αθλητικός Όμιλος Καβάλας με τη συνένωση των Φιλίππων, του Ηρακλή και της ΑΕΚ. Μετά από τέσσερα χρόνια με προπονητή τον Στέφανο Πετρίτση ο θρυλικός ΑΟΚ θα καταφέρει να πετύχει την πολυπόθητη άνοδο στην Πρώτη Εθνική Κατηγορία.
Ο αγώνας που καθόρισε τον προβιβασμό ήταν αυτός που διεξήχθη στη Λαμία. Με τέρματα του Νούλη Χαραλαμπίδη και του Αντώνη Μοδούρα ο ΑΟΚ επιβλήθηκε με 2-1 της τοπικής ομάδος. Οι καβαλιώτες ποδοσφαιριστές στη συνέχεια πετούνε για τη Μαδρίτη, όπου θα παρακολουθήσουν στο γήπεδο Μπερναμπέου τον τελικό του κυπέλλου πρωταθλητριών μεταξύ Μίλαν και Άγιαξ και θα θαυμάσουν παίκτες μεγάλης κλάσεως και των δύο ομάδων. Οι Ιταλοί κέρδισαν τους Ολλανδούς με 4-1. Από την καινούρια χρονιά η Καβάλα θα γνωρίσει νέες δόξες στη μεγάλη κατηγορία, συναγωνιζόμενη επάξια τα μεγαθήρια του ελληνικού ποδοσφαίρου. Το παλιό το «μαναβάκι» του Ο.Τ.Ε. θα τραγουδούσε το ποδοσφαιρικό κύκνειο άσμα του…
