Στις 22 Ιουνίου του 1973, μεσούσης της δικτατορίας των συνταγματαρχών, στο «Αθήναιον» της Πατησίων, λίγα μέτρα από το Πολυτεχνείο, ανεβαίνει «Το Μεγάλο μας Τσίρκο» του Ιάκωβου Καμπανέλλη.
Στην «έξοδο» του έργου η φωνή του αείμνηστου Νίκου Ξυλούρη με το εγερτήριο σάλπισμα «Λαέ μη σφίξεις άλλο το ζωνάρι, η πείνα είναι καμάρι του κιοτή, του σκλάβου που του μέλλει να θαφτεί…» καλεί το λαό σε καθολική αντίσταση απέναντι σ’ ένα καθεστώς πολιτικής σήψης και ανελευθερίας.
Μισό αιώνα μετά, καθώς η ιστορία κύκλους κάνει, η Τέχνη με την καθαρτήρια δύναμή της καλείται για ένα «ξύπνημα» απ’ αυτά που πάντα έχει ανάγκη ο κόσμος σε δύσκολες στιγμές και σε αντιδημοκρατικές συνθήκες.
Σεπτέμβρης του 2022
Ζούμε το μεγαλείο της Μητσοτακικής διακυβέρνησης ή αλλιώς του «μεγάλου μας τσίρκου». Μορφές, πολιτικές σκιές, με την όψη Κοντολεόντων, Δημητριάδηδων, Γεραπετρίτηδων ακυρώνουν ετσιθελικά τις συνταγματικές επιταγές και ευτελίζουν τους θεσμούς της δημοκρατίας σύμφωνα με τις επιταγές του προστάτη τους.
Τη σκηνή με τους πρωταγωνιστές των επισυνδέσεων διαδέχεται ο εσμός των πολιτικών θαυματοποιών. Παρελαύνουν οι θλιβερές φιγούρες του Αδώνιδος, του Χατζηδάκη, του άμοιρου Σκρέκα. Είναι οι θαυματοποιοί που -προσκομίζοντας τα «τίμια» δώρα στους παρόχους τους- καταδίκασαν το λαό μας στην ενεργειακή και αλίμονο στην ανηλεή φτώχεια. Είναι εκείνοι που ανάγκασαν την κοινωνία να ζει το πρώτο δεκαπενθήμερο του μήνα, καθώς για το δεύτερο μισό καταδικάζονται στη ζωή εν τάφω σύμφωνα με το Πέτσινο θέσφατο «όποιος δεν προσαρμόζεται πεθαίνει».
Στη συνέχεια παρελαύνουν οι αστέρες της «αριστείας».
Σημαιοφόρος η Κεραμέως, υψώνοντας με περισσό κομπασμό το λάβαρο των κολλεγιαρχών. Παραστάτες η εξαπατηθείσα Μενδώνη, ολέτειρα του Πολιτισμού καθώς και το δίδυμο των ψυχοπομπών, εξαιτίας της διάλυσης του ΕΣΥ.
Η θλιβερή παρέλαση του «μεγάλου μας τσίρκου» κλείνει, ως ορίζει η κούφια τελετουργία με τον ενσαρκωτή του μεσσιανισμού που αρχικά φαντασιωνόταν τον Μωϋσή και προσφάτως τον κυβερνήτη Καποδίστρια –τρομάρα του- προσιδιάζων ωστόσο με τον κυβερνήτη της 4ης Αυγούστου.
Ο λαός μας όταν νιώθει την ανάγκη να καυτηριάσει την έλλειψη στοιχειώδους σοβαρότητας καταφεύγει μεταφορικά στη χρήση της λέξης τσίρκο.
Δυστυχώς αυτό το πολιτικό τσίρκο αναβιώνει στις μέρες μας η μητσοτακική κομπανία.
Σε καιρούς σκοτεινούς και δύσκολους η Τέχνη οφείλει να επωμιστεί τον ιστορικό της ρόλο. Δεν είναι άλλος απ’το ξύπνημα του λαού, καθώς με αντήχηση φτάνει στ’αυτιά μας το εγερτήριο σάλπισμα του Ξυλούρη «Λαέ μη σφίξεις άλλο το ζωνάρι…»
Δημήτρης Εμμανουηλίδης
π. βουλευτής ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Καβάλας
