Μικρή μου κυρία! Μικρέ μου κύριε! Τον νου σου στο ταγάρι!!!
Την Παρασκευή 10/06/2022 μας αποχαιρέτησες. Βιαστικά και δίχως πολλά λόγια. Λίγο η συγκίνηση, λίγο η κούραση από τον μαραθώνιο των Πανελλαδικών εξετάσεων, λίγο η εξωσχολική ζωή που σε καλούσε και σε παρότρυνε ν’ αφήσεις πίσω το σχολικό περιβάλλον και να κινήσεις για τα άλλα μονοπάτια, αυτά των ενηλίκων. Γιατί βιάζεσαι να μεγαλώσεις. Η τουλάχιστον βιάζεσαι να σε θεωρούμε μεγάλη και μεγάλο.
Κι έκανες φωτογραφία τις στιγμές της τελευταίας σχολικής χρονιάς που μαζί περάσαμε. Με μάσκες, με τεστ, με φωνές, με χαμόγελα, με νουθεσίες, με κουβέντες ζεστές. Μα θαρρείς ότι μας είναι εύκολο το φευγιό σου; Κάθε χρόνο αφήνουμε κι ένα κομμάτι από το παιδαγωγικό μας δέρμα ως αντίδωρο στη νιότη σου. Και μένουμε πίσω. Πίσω από τις ανάσες της εφηβείας σου, τους έρωτές σου, την ανυπόκριτη διεκδίκηση των δικαιωμάτων σου, το γέλιο σου, τις αγκαλιές που ακόμη αχνίζουν στο φλυτζάνι της σχολικής χρονιάς που έγινε Ιστορία.
Και να σκεφτείς ότι φέτος όλα άρχισαν και τελείωσαν σαν Ιστορία.
«Να εκφράσετε την άποψή σας για την αξία της ιστορικής γνώσης και να αναφέρετε βιωματικούς τρόπους που μπορούν να καλλιεργήσουν το ενδιαφέρον σας για το ιστορικό παρελθόν». Για αυτό σου ζήτησαν να γράψεις. Να μιλήσεις για την ιστορική γνώση και την αξία της. Και στη συνέχεια εσύ, ένα παιδί που μεγάλωσε μέσα στην πανδημία, που ένιωσε στο πετσί του την μοναξιά της ατομικότητας, που τα χρόνια της εφηβείας σου τα πέρασες στο κινητό σου και στο διαδίκτυο, έπρεπε να μιλήσεις για βιωματική προσέγγιση της Ιστορίας.
Πάμε τώρα στα δύσκολα! Γιατί κι εγώ κι εσύ είμαστε γεννήματα του ελληνικού σχολείου που απλώς γνώσεις παρέχει (και μάλιστα σε εξισορροπημένη δίαιτα, για να μη μας πέσουν βαριές) ανθρωπιστικές και θετικές. Αντε και οικονομικές Γιατί αυτές είναι που εξασφαλίζουν μια θέση σε ΑΕΙ. Κάποτε υπήρχαν και μερικά μαθήματα, νομίζω Καλλιτεχνική παιδεία ονομάζονταν και Κοινωνιολογία, που άνοιγαν και μια χαραμάδα για ξύπνημα, για οργάνωση , για κριτική, για δημιουργία μελλοντικών πολιτών. Καταργήθηκε η διδασκαλία τους ή αντικαταστάθηκαν από άλλα, που προάγουν το πνευματικά δυσκίνητο και σε ταξιδεύουν στον κόσμο των γερουνδίων και της αφαιρετικής απόλυτης, ένθα έστιν οδύνη, λύπη και στεναγμός.
Φέτος σου ζήτησαν να μιλήσεις για Ιστορία. Εσύ που δεν απόλαυσες την χαρά της ανάγνωσης, που δεν σου έμαθαν να αναζητάς και να ανακαλύπτεις. Που προσπαθούσες, με πατημένο το «αποθήκευση ως» να σωρεύσεις θεωρήματα, σχολιασμούς, πηγές, μεταφράσεις, τύπους και κειμενικούς δείκτες.
Κι είχες και τους πολιτικούς αστέρες να δηλώνουν το μακρινό 2018: «Πείτε μου τώρα, το παιδί των 17 ετών, που θα ψηφίσει για πρώτη φορά, που το ενδιαφέρει πώς θα είναι η Ελλάδα το 2030, εάν το ενδιαφέρει τι έγινε το 1963».(Απαξίωση της δολοφονίας του Λαμπράκη από παρακρατικούς) Κι έπρεπε και συ φέτος να πας με τη σωστή πλευρά της Ιστορίας. Να ταυτιστείς με το σοφό ηγέτη ή να απλώσεις τη ψυχή σου στην ιστορική παράδοση; Να ακολουθήσεις τις συμβουλές μας ότι πρέπει να μαθαίνουμε και να θυμόμαστε, ιδιαίτερα τη σύγχρονη Ιστορία, για να μη ανεχόμαστε τη κατεδάφιση των ιδανικών και των κατακτήσεων, να μη δίνουμε άλλοθι σε κραυγές μισαλλοδοξίας, να αντιδρούμε στο παράλογο και την αυθαιρεσία της εξουσίας ή να λησμονήσουμε τις προδοσίες, την εξέγερση του Πολυτεχνείου και το ξεπούλημα της Κύπρου;
Είμαι βέβαιος λοιπόν ότι πήγες καλά , όταν αντιμετώπισες την Ιστορία. Θυμήθηκες που λέγαμε ότι η σχολική τάξη είναι ο μικρόκοσμος και ο καθρέφτης της τοπικής κοινωνίας κι ότι πρέπει να γινόμαστε συμμέτοχοι, μάρτυρες και μέρος της λύσης των κοινωνικών ζητημάτων. Ότι Ιστορία είναι η Δημοκρατία, η Αλληλεγγύη, η Ενσυναίσθηση. Ότι λέξεις όπως Ευθύνη, Ομαδικότητα, Συλλογική πράξη είναι, πρέπει να είναι τα όπλα και τα εφόδιά σου για τις σκοτεινές μέρες του μέλλοντός σου. Ότι «Τα καλύτερα όνειρα στη ζωή μας είναι τα συλλογικά»
Βέβαια δεν γνωρίζω πώς προσέγγισες βιωματικά την Ιστορία. Τί πρότεινες στους θεματοθέτες- σοφούς, σε μια εποχή ισοπεδωτική, τεχνοκρατική και στεγνή από ανθρωπισμό και κοινωνική δροσιά. Πώς καλλιεργείται βιωματικά το ενδιαφέρον για την πανδημία, τις εργασιακές συνθήκες. την ακρίβεια, τις ανατιμήσεις, τις πυρκαγιές την διοικητική ανεπάρκεια, τη συναισθηματική ισχνότητα και την αξιακή υστέρηση, που διατρέχει την καθημερινότητά σου; Ιστορία είναι κι αυτά.
Πιστεύω ότι τα πήγες καλά. Τουλάχιστον αυτή ήταν η πρόθεση σου. Κι αν δεν ήξερες τί είναι το ταγάρι , αυτό των αναμνήσεων και του οικογενειακού παρελθόντος, κι έψαχνες απεγνωσμένα να καταλάβεις με τί μοιάζει και από τί είναι φτιαγμένο, Ο.Κ μη χαλιέσαι (όπως θάλεγες) και μη σκαλώνεις! Πάρε ένα USB, το δικό σου ταγάρι, και φόρτωσέ το με μνήμες από την παιδική σου ηλικία, από τα καλοκαίρια της ξεγνοιασιάς σου, από τις στιγμές με τους κολλητούς σου, από τις αλήθειες και τα ψέματά σου, από την αγάπη της μάνας σου, από τη στήριξη του πατέρα σου και ΠΡΟΧΩΡΑ βάζοντας στη διαδρομή σου λέξεις κι έννοιες όπως Αγάπη, Σεβασμός, Αλληλεγγύη και Κατανόηση. ΓΙΝΕ δημιουργός της Ιστορίας κι όχι απλός θεατής.
Τον νου σου στο ταγάρι μικρή μου κυρία και μικρέ μου κύριε!
Λυμπεράκης Δημήτρης
Εκπαιδευτικός
