Παλιά και νέα παιχνίδια απροθυμίας, ανυπακοής
Οι κοινωνίες μας μαστιγώνονται από έναν άνεμο καταστροφής: η οικονομική κρίση, οι περιβαλλοντικοί κατακλυσμοί, η αυξανόμενη στρατιωτικοποίηση αντιπροσωπεύουν τα πιο εντυπωσιακά και θανατηφόρα φαινόμενα. Η «δημοκρατική» πολιτική εμφανίζεται όλο και πιο συμπαιγνιακή και ολιγαρχική, ενώ οι πολιτιστικές μας παραδόσεις παλεύουν μεταξύ του φονταμενταλισμού, ολοκληρωτισμού και της σχετικιστικής αμηχανίας, απώλειας. Οι ρυθμοί της ζωής επηρεάζονται βίαια από ανταγωνιστικές και αποξενωτικές, αλλοτριωτικές πιέσεις προερχόμενες από την παραγωγή και τις αγορές. Οι άνθρωποι, και ιδιαίτερα οι νεότερες γενιές, πίσω από την αστραφτερή πατίνα του θεάματος και τα καταναλωτικά φετίχ, αισθάνονται βαθιά βασανισμένοι από την κατάθλιψη, την αίσθηση ανημποριάς και αγωνίας για ένα μέλλον που έχει γίνει απειλή. Δεν θα μπορούσε λοιπόν να σχεδιαστεί, παραδόξως, μια δυνατότητα να παραμείνουμε ζωντανοί ακριβώς στη δική μας ριζοσπαστική, αναφαίρετη απόφαση να «το παίξουμε νεκροί»; Αγγίζοντας τα όρια του ακτιβισμού, προσπαθώντας να τα ξεπεράσουμε, παίζοντας παιχνίδια αντίστασης επιμονής και απροθυμίας, μαθαίνοντας να λέμε όχι σε αυτό που ο κόσμος μας παρουσιάζει ως τη μοναδική μορφή ελευθερίας και ζωής και προσπαθώντας να μας το επιβάλει ως αναπόδραστο πεπρωμένο.
Ο Enrico Euli (Carbonia, 1961) είναι Ερευνητής στο Πανεπιστήμιο του Κάλιαρι, όπου διδάσκει Μεθοδολογίες Παιχνιδιού. Τα τελευταία δέκα χρόνια περιπλανιέται ανάμεσα σε ιδέες και γραπτά για την «παιδαγωγική των καταστροφών» και δημοσίευσε: Cascailmondo!, O κόσμος γκρεμίζεται!, Lameridiana, 2007 και, με τον S. Caserini, Impararedallecatastrofi, Να μάθουμε από τις καταστροφές, Altreconomia, 2012.
Μιχάλης ‘Μίκης’ Μαυρόπουλος sensibiliallefoglie
