Το πρόβλημα δεν είναι η πολιτική ανυπακοή, είναι η πολιτική υπακοή

1. Στην Παλαιστίνη, σαράντα χιλιάδες νεκροί, ογδόντα χιλιάδες τραυματίες, πιθανώς πολλοί περισσότεροι, θα το μάθουμε μόνο όταν επιτραπεί επίσημα η αγανάκτηση, εξουσιοδοτώντας δημοσιογράφους εφημερίδων και τηλεόρασης, που καθημερινά μπερδεύουν την ελευθερία του λόγου με τoν λόγο σε ελευθερία, να το συζητήσουν δημόσια. Αυτό το ανθρώπινο συναίσθημα απέχθειας θα νομιμοποιηθεί ξεπερνώντας τους προηγούμενους λόγους αρνησικυρίας-βέτο, επομένως, όταν δεν θα έχει πλέον επίδραση στα βάσανα και την επιβίωση εκείνου του βασανισμένου μαρτυρικού λαού, σύμφωνα με το σχέδιο εθνοκάθαρσης και μαζικών σφαγών που ακολουθεί το κράτος του Ισραήλ, γράφει ο Alberto Bradanini.

Στο ουκρανικό μέτωπο, διεξάγεται αντιθέτως ένας πόλεμος, που προκαλείται σκόπιμα από την ασυγκράτητη βουλιμία της αμερικανικής αυτοκρατορίας που στοχεύει να αποσταθεροποιήσει/κατακερματίσει τη Ρωσία, για να αρπάξει τα πλούτη της: τα αποδεικτικά στοιχεία, για τους εναπομείναντες σκεπτικιστές, γεμίζουν ολόκληρες βιβλιοθήκες, ενώ τα καθεστωτικά μυαλά παπαγαλίζουν τα σημειώματα που δέχονται από τα συντακτικά γραφεία υπό τις εντολές της ατλαντικής πλουτοκρατίας.

Με σιδερένια επαγρύπνηση έναντι της δημόσιας αφήγησης, ο πολεμοχαρής νεοφιλελευθερισμός υπό την ηγεσία Ηπα διαμορφώνει τη λαϊκή συνείδηση, προκαλεί κώφωση και συναίνεση, και καθιστά περιττές ακόμη και τις αποσταθεροποιητικές παρεμβάσεις (πραξικοπήματα, εισβολές, εξάπλωση ναρκωτικών, επιθέσεις) στις οποίες κάποτε κατέφευγαν τα αφεντικά του κόσμου για να διαδώσουν εκείνα τα κοσμήματα που αυτοί αποκαλούν δημοκρατία και ανθρώπινα δικαιώματα.

Ωστόσο, η πρακτική του ψεύδους και η ποινικοποίηση της διαφωνίας δεν έχουν καταστεί περιττές. Ακόμα κι αν είναι ναρκωμένοι ή νυσταγμένοι, οι άνθρωποι παραμένουν ανήσυχοι. Η ιστορία διδάσκει ότι αν κάποιος τραβήξει πολύ το σχοινί, μπορείς να βγεις από τo κώμα!

Η επιτήρηση παραμένει απαραίτητη. Ωστόσο, ο μονοπολικός ηγεμόνας – όλο και λιγότερο τέτοιος, δόξα τω ουρανώ, καθώς ο Νότος του Κόσμου έχει επιτέλους αναδυθεί από την ασημαντότητα – δεν θα παραιτηθεί εύκολα από την λαβή του και, αν και στερημένος ηγεμονίας, επιμένει να θέλει να κυριαρχήσει στον κόσμο, καταφεύγοντας ακόμη περισσότερο στη βία, και καθιστάμενος πιο επικίνδυνος, σαν μια πληγωμένη αρκούδα.

Την τελευταία δεκαετία του περασμένου αιώνα, έχοντας βγει νικήτρια από τον ψυχρό πόλεμο (όχι λόγω της αξίας της), η Αυτοκρατορία έπεσε στην ψευδαίσθηση του τέλους της ιστορίας, μια εκκεντρική προφητεία που επεξεργάστηκε ο Φ. Φουκουγιάμα, ένας μπαλωμένος ιμπεριαλιστής πολιτολόγος ιαπωνικής καταγωγής, σύμφωνα με τον οποίο ο συνδυασμός φιλελεύθερης δημοκρατίας/οικονομίας της αγοράς θα επιβαλλόταν αργά ή γρήγορα ως μια ένδοξη και αναπόφευκτη μοίρα σε κάθε έθνος της γης.

Αλλά η προγνωστική αλαζονεία και ο φιλοσοφικός νηπιασμός δεν θα μπορέσουν ποτέ να υπερισχύσουν της αξιακής εξέλιξης, προόδου της ιστορίας: το αδιανόητο αυτής της πρόβλεψης έχει εξαφανιστεί μπροστά στην ακατανίκητη ένταση του ανθρώπου που αναζητά νέους ιδεολογικούς και κοινωνικούς ορίζοντες στην υπηρεσία των αναγκών του που είναι απαραίτητες.

Ο άνθρωπος, στον αριστοτελικό προβληματισμό, είναι ένα κοινωνικό ζώο, προικισμένο με λογική, ανάγκη για δικαιοσύνη και επίγνωση του δικού του θανάτου. Το να δίνεις νόημα στην ύπαρξη συνεπάγεται μια επιλογή: α) επένδυση στη γνώση και ενσυναίσθηση, αγκαλιά με τους συνομηλίκους σου, σεβασμό των διαφορών τους και ενθάρρυνση της ειρηνικής συνύπαρξης. β) ή, κυνηγώντας προνόμια, τιμές, πλούτο και δύναμη, προκαλώντας πολέμους, καταστροφές και θάνατο. Οι δύο επιλογές βρίσκονται στο επίκεντρο του υπαρξιακού διλήμματος, τόσο για τον άνθρωπο όσο και για τα έθνη.

2. Οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι η ασθένεια, σίγουρα όχι η θεραπεία. Με το 4,2% του πληθυσμού του πλανήτη, στοχεύουν να κυριαρχήσουν σε όλα και σε όλους, για την αιωνιότητα. Είναι σαφές ότι με τον όρο Ηνωμένες Πολιτείεςδεν εννοούμε τα 335 εκατομμύρια κατοίκους αυτής της χώρας, τους πρώτους που υπέστησαν την καταπίεση του συστήματος στο οποίο υπόκεινται, αλλά μάλλον εκείνο το ένα τοις εκατό (ή καλύτερα το 0,1 τοις εκατό) των ψυχωτικών κατεχόντων, που κάθεται γύρω από το στρωμένο τραπέζι. Η απόλυτη κυριαρχία πάνω στον πλανήτη στην οποία φιλοδοξεί αυτός ο μικρός κύκλος ανθρώπων που έχουν ανάγκη ψυχικής φροντίδας σκοπεύει να διαγράψει και τους άλλους πολιτισμούς, οι οποίοι χαρακτηρίζονται ως απλές εκφράσεις τοπικού φολκλόρ, που προορίζονται να εξαφανιστούν μπροστά στον ανώτερο ηθικό και πολιτικό πολιτισμό του μόνου απαραίτητου έθνους στον κόσμο, τις υπέροχες Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής! Πρόκειται για προσβολή της λογικής και της ηθικής. Δεν είναι τυχαίο ότι το όχημα της καθολικής-παγκόσμιας λειτουργίας της εξουσίας σήμερα είναι η αγγλική γλώσσα, με την οποία οι εξευτελιστικές πολιτικές και δημοσιογραφικές ελίτ της ιταλικής αποικίας μάχονται με γελοίο τρόπο (όπου το Υπουργείο Οικονομικής Ανάπτυξης, σε γκροτέσκο σεβασμό στα παραπάνω, αποκαλείται σήμερα Υπουργείο επιχειρήσεων και του Made in Italy, ναι του Made in Italy, απίστευτο!). Πλέον το ποσοστό υποταγής που η πολιτική μας τάξη είναι διατεθειμένη να ανεχθεί δεν έχει όρια.

Αντί να ρουφάμε όπως το οξυγόνο μια κατασκευασμένη στο τραπεζάκι προπαγάνδα, θα ήταν απαραίτητο να αποστασιοποιηθούμε από αυτό το άρρωστο έθνος, με προσοχή φυσικά, αφού οι ισχυροί φίλοι που δεν υπακούουν καθίστανται πιο κακοί από εχθροί!, σπάζοντας το παιδικό παραμύθι μιας καλοπροαίρετης αυτοκρατορίας, η οποία εργάζεται για την ειρήνη, τη σταθερότητα και την ελευθερία, αξίες που θα ήταν εγγενείς στη μαγευτική δημοκρατία των σχολαστικά σεβαστών ανθρωπίνων δικαιωμάτων: σκεφτείτε απλώς τον Τζούλιαν Ασάνζ, τους ηθικούς βομβαρδισμούς απεμπλουτισμένου ουρανίου ή ναπάλμ, των φυλακών του Abu Ghraib^[1] και Bagram^[2] (όπου χιλιάδες άτομα βασανίστηκαν και δολοφονήθηκαν), στο Guantanamo^[3] (όπου είναι κλεισμένοι άνθρωποι οι οποίοι ποτέ δεν έχουν κριθεί ή καταδικαστεί, για δεκαετίες) και σε εκείνα τα μπουντρούμια που είναι διάσπαρτα παντού, στις αμερικανικές φυλακές, χώρους σωματικών και ψυχικών βασανιστηρίων στα χέρια εξωνόμιμων-extra-legem βασανιστών (οι Ηνωμένες Πολιτείες φιλοξενούν το 21% των κρατουμένων στον κόσμο, πάνω από 2.173 από τα 20,35 εκατομμύρια, παρά το γεγονός ότι αποτελούν μόνο το 4,2% του πληθυσμού της γης^[4], η πλειονότητα τους είναι φτωχοί και μη προνομιούχοι, αφού σίγουρα δεν είναι οι πλούσιοι που καταλήγουν πίσω από τα κάγκελα).

Εάν χρειάζεται κάτι άλλο για να αρθεί κάθε αμφιβολία σχετικά με τον κίνδυνο που αντιπροσωπεύει η πολεμοχαρής πλουτοκρατία Ηπα για την ειρήνη και τη σταθερότητα στον κόσμο, περιηγηθείτε στον τόμο της ερευνήτριας από τις ηνωμένες πολιτείες Lindsay O’Rourke^[5].

Κι όμως, πλήθος ατόμων ζουν μέσα στη παιδική πίστη σε μια χώρα χωρίς την οποία ο κόσμος θα πήγαινε κατά διαόλου, ένα πρότυπο προς μίμηση: ένα άλλο ανεξήγητο ένδοξο μυστήριο! Το μεγάφωνο των ΜΜΕ/πολιτικών, όπου συχνάζουν μπάτλερ (εκτός από τις εξαιρέσεις που δεν κάνουν τη διαφορά), δεν χάνει ευκαιρία να κατηγορήσει για αντιαμερικανισμό αυτούς που υπερασπίζονται τη λογική, την ειρήνη και το δικαίωμα όλων να ζουν με το δικό τους τρόπο, όταν αντίθετα είναι ο αμερικανισμός η ασθένεια που πρέπει να θεραπευθεί, όχι το αντίθετό της.

3. Αλλά δεν είναι απαραίτητο να παραδοθούμε στην οριστική απαισιοδοξία. Ο πλανήτης μπορεί ακόμα να ελπίζει σε ένα τράνταγμα. Ο αναδυόμενος κόσμος έρχεται στην αντεπίθεση, ενώνει τις δυνάμεις του, γίνεται κρίσιμη μάζα και κάνει τη φωνή του να ακουστεί. Από την 1η Ιανουαρίου, η ομάδα Brics(εμπροσθοφυλακή της αναγέννησης του Νότου) πέρασε από πέντε σε δέκα χώρες μέλη, και άλλες 59 έχουν ζητήσει να ενταχθούν. Μαζί αποτελούν τη συντριπτική πλειοψηφία του παγκόσμιου πληθυσμού, μια σημαντική οικονομική δύναμη, με ρυθμούς ανάπτυξης υψηλότερους από τη Δύση. Με ξεχωριστές παραδόσεις, ιδεολογικά και πολιτικά συστήματα, τους ενώνει ένα εξαιρετικό τσιμέντο, η υπεράσπιση της κυριαρχίας [αυτονομίας ανεξαρτησίας]. Χρησιμοποιώντας αυτή τη θεμελιώδη αξία, σε έναν πλανήτη με πολλές φωνές, αυτές οι χώρες κινούνται πραγματικά προς την έξοδο από την υπανάπτυξη, όχι πλέον μέσω της Συναίνεσης της Ουάσιγκτον–Washington Consensus, δηλαδή της καπιταλιστικής οδού που υπόσχεται και δεν τηρεί, αλλά εξετάζοντας τον ορίζοντα, ελέγχοντας, κοιτάζοντας τη Συναίνεση του Πεκίνου-Beijing Consensus (αλλά όχι μόνο), πλαστική απόδειξη αυτή η τελευταία πως η έξοδος από τη φτώχεια δεν είναι πλέον ένας αντικατοπτρισμός, αν απομακρυνθούμε από την εξορυκτική παθολογία μιας συντεχνιακής αυτοκρατορίας που υποστηρίζεται από τη βία.

Σεβασμός στην αρμονία μέσα στη διαφορετικότητα, αμοιβαία/αδιαίρετη ασφάλεια, ανεξαρτησία στις επιλογές και απόσταση από τη δυτική εξαπάτηση των ανθρώπινων δικαιωμάτων (μόνο τυπικών και επιβεβλημένων με τη βία), μαζί με μη ανάμειξη στις υποθέσεις άλλων και ενίσχυση του ρόλου των Ηνωμένων Εθνών, είναι τα κρίσιμα συστατικά ενός Παγκόσμιου Νότου που πολεμά ενάντια στη γελοία αμερικανική απάτη μιας τάξης βασισμένης σε κανόνες-rules-based order, μιας τάξης που αποφασίζεται πάντα και μόνο από την ηγεμονική αυτοκρατορία.

4. Όσον αφορά την Ιταλία, είναι πολύ περίεργο το γεγονός ότι η ουσιαστική-απαραίτητη αξία για να συγκροτηθεί ένα έθνος ως Πολιτικό Κράτος, αυτή της Κυριαρχίας, παραμερίζεται από τους ίδιους θεσμούς που καλούνται να το υπερασπιστούν. Σε ένα κρίσιμο πέρασμα όπως το σημερινό, η άρχουσα τάξη θα είχε το καθήκον να καθοδηγήσει έναν ζαλισμένο λαό, με στόχο να ανακτήσει εκείνο το χαμένο κόσμημασαν μια βάρκα που ψάχνει φάρο μέσα στις φουρτουνιασμένες θάλασσες. Ήδη πριν από πέντε αιώνες, ο Μακιαβέλι είχε ορίσει τις ελάχιστες προϋποθέσεις για να χαρακτηριστεί ένα Κράτος ως τέτοιο: απουσία στρατιωτών άλλου στην εθνική επικράτεια και ιδιοκτησία του νομίσματος. Στόχοι που σήμερα απουσιάζουν παντελώς σε έναν πολιτικό στίβο διαποτισμένο από την ένοχη παραίτηση αιώνιων ηττημένων.

Η Χώρα (αν αφήσουμε κατά μέρος τη λεγόμενη Ευρωπαϊκή Ένωση) είναι αιχμάλωτη ενός διπλού επιπέδου υποταγής: α) του πολιτικο-στρατιωτικού απέναντι στις ολιγαρχίες των Ηπα, παθολογικά να κλείνουν σε ατελείωτους πολέμους. β) το χρηματοοικονομικό^[6] του γαλλο-γερμανικού ευρωπαϊκού Διευθυντηρίου, με τη σειρά του επιβαρυμένου της αυτοκρατορικής αγγλόσφαιρας.

Η τελευταία, ζώντας πέρα ​​από τη δική της αξία και εργασία, αποσπά πλούτο από ολόκληρο τον κόσμο, συμπεριλαμβανομένων των ευρωπαϊκών προτεκτοράτων, που έχουν καταστεί πειθήνια από εκβιασμούς, κατασκοπείες και απειλές από τον στρατό κατοχής, τον οποίο οι ζαλισμένοι κάτοικοι της Γηραιάς Ηπείρου επιμένουν να αποκαλούν «Το Νατο». Εάν δεν έχεις μια θέση στο τραπέζι, το πιθανότερο είναι ότι είσαι στο μενού[7]! Χωρίς ένα τράνταγμα μεταμέλειας, η παρακμή της Ιταλίας θα είναι ασταμάτητη.

Κάνοντας τη δουλειά τους, οι εκπρόσωποι της Δεξιάς αγωνίζονται για τη διατήρηση του status quo, παραβιάζοντας κάθε εμφάνιση προεκλογικής συνέπειας, με χαρά αναλαμβάνουν την ταπεινωτική θέση του ιεραπόστολου ενώπιον των ατλαντικών κυρίων (αυτοί ναι χειροκροτούμενοι κυριαρχικοί, όχι μόνο στα λόγια: Πρώτα η Αμερική! America First!) και στους λεγόμενους ευρωμανιακούς εταίρους- partner euroinomani (στο αλληλέγγυο ευρωπαϊκό πνεύμα, οι χώρες του Νότου μπορεί να θρυμματιστούν και να φτωχοποιηθούν, αυτές φταίνε!).

Η λεγόμενη Αριστερά από την άλλη (ένας όρος που χρησιμοποιείται εδώ ως ουσιαστικό και ως επίθετο μαζί) περνάει από την κυβέρνηση στην αντιπολίτευση χωρίς να αφήνει ίχνος, ανίκανη να σχεδιάσει τη σκιά μιας πραγματικής εναλλακτικής, ξεχωρίζοντας από τη Δεξιά μόνο στη διαφορετική ικανότητα να διασκεδάζει το τηλεοπτικό κοινό. Εδώ έρχονται στο νου οι οδυνηροί στίχοι που στριμώχνονταν στους εφιάλτες του Υπέρτατου Ποιητή πριν από επτά αιώνες:

Αλίμονο, δούλα Ιταλία, ξενώνας πόνου,

πλοίο χωρίς τιμονιέρη σε μεγάλη καταιγίδα,

όχι επαρχιώτισσα, αλλά μπορντέλο!

Η ανάκτηση της Κυριαρχίας (αν ο όρος ενοχλεί τις ευσεβείς ψυχές των ατλαντιστών ευρωϊνομανών, απλώς αντικαταστήστε τον με Ανεξαρτησία, αλλάζει ελάχιστα) θα ήταν άμεσα εφαρμόσιμη, φυσικά με προφανείς προφυλάξεις.

Η Ιταλία θα ανυψώνονταν έτσι ως η Βασίλισσα της Μεσογείου, μια θάλασσα που οι πρόγονοί μας ονόμασαν nostrum όχι τυχαία, δική μας, καθιστάμενη πλατφόρμα ειρήνης, προόδου και διαλόγου μεταξύ των λαών της Αφρικής, της Ασίας και της Ευρώπης.

Με την Ευρώπη, σε εκείνο το σημείο, οι σχέσεις θα επέστρεφαν στην ισοτιμία, που δεν θα βασίζονταν πλέον σε μια ταπεινωτική υπακοή στα συμφέροντα άλλου, και η γενιά αυτού που γράφει θα μπορούσε να εγκαταλείψει τον κόσμο με την ανακούφιση ότι άφησε μια έγκυρη κληρονομιά στα παιδιά και τα εγγόνια της.

Απηχώντας την αδιαθεσία του Μάο Τσε Τουνγκ απέναντι στη Σοβιετική Ένωση των άλλων χρόνων ’50, κι εμείς (κοιτάζοντας την Ευρωπαϊκή Ένωση) κοιμόμαστε στο ίδιο κρεβάτι, αλλά δεν κάνουμε (τουλάχιστον δεν θα έπρεπε να κάνουμε) τα ίδια όνειρα.

Επηρεασμένη από ένα ακατανόητο σύμπλεγμα κατωτερότητας, η τρομαγμένη ιταλική άρχουσα τάξη έχει ρίξει εδώ και πολύ καιρό λευκή πετσέτα χωρίς καν να τσακωθεί, παρά τις ζημιές και τις ταπεινώσεις που δεχόμαστε καθημερινά (οικονομική παρακμή, επισφαλής εργασία, υποβαθμισμένες δημόσιες υπηρεσίες, έλλειψη ανάπτυξης, υποταγή σε όλο το πεδίο.

Πέρασαν οι εποχές που, με τη λεγόμενη λιρέτα, που δυσφημίστηκε γκροτέσκα από δημοσιογράφους, ακαδημαϊκούς και πολιτικούς οι οποίοι στρατολογήθηκαν με το κριτήριο της ανικανότητας, η Ιταλία είχε καταστεί η τέταρτη οικονομική δύναμη στον κόσμο (πρωτοσέλιδο της Corriere della Sera, 16 μαΐου 1991 ^[8], ξεπερνώντας τη Γαλλία και τη Μεγάλη Βρετανία, ενώ πλησίαζε με μεγάλα βήματα τη Γερμανία, που ήταν τότε ο άρρωστος της Ευρώπης. Τα δεδομένα είναι διαθέσιμα, και επαναλαμβάνονται εδώ^[9], φέρνουν ανατριχίλα.

Ένα ερώτημα εκρήγνυται σαν ηφαίστειο: τι θα μπορούσε να παρακινήσει την άρχουσα τάξη της Χερσονήσου (αν υπάρχει ακόμα), οικονομική, κυβερνητική και επικοινωνιακή, να εγκαταλείψει αυτή την τριακονταετή αυτοκαταστροφική πορεία;

Το ερώτημα παραμένει προς το παρόν αναπάντητο, έστω και αν, ως μικρή παρηγοριά, οι μελλοντικοί ιστορικοί, επικαλούμενοι την παρακμή της χώρας, θα απαριθμήσουν τους υπεύθυνους, στον αιώνιο εξοστρακισμό τους.

5. Ένα τραγικό ερωτηματικό επιβάλλεται μετά για την Ευρώπη: πού κατέληξαν οι άρχουσες τάξεις του παρελθόντος, όχι μόνο εκείνες που προσομοίωσαν την υπεράσπιση του κόσμου της εργασίας (οι λεγόμενες Αριστερές) με αντάλλαγμα χρήματα και καριέρες, αλλά ακόμη και εκείνες που το έκαναν κάποτε υπερασπιζόμενες τα αστικά συμφέρονταχωρίς να μεταμφιέζονται, σήμερα θα λέγαμε της άρχουσας τάξης; Μια εύλογη απάντηση μπορεί να βρεθεί μέσα στον φόβο της απώλειας των υπολειπόμενων προνομίων. Σε αυτό ακολουθεί ένα δεύτερο: με την εξαφάνιση της μπουρζουαζίας, τα μέλη που επιζούν εντάσσονται στον περιορισμένο κύκλο της κυρίαρχης τάξης (αυτά που προέρχονται από υποτελείς χώρες, φυσικά, πάντα σε παθητική τήρηση των οδηγιών που δίνονται από πάνω!), ενώ οι τάξεις που απασχολούνται στις υπηρεσίες, πολιτικές, δημοσιογράφοι και ακαδημαϊκοί, στρατολογούνται μέσω διαφημιστικών αλγορίθμων, καθώς τα πραγματικά αφεντικά απεχθάνονται τις ικανότητες και τις ηθικές αξίες. Σε αυτήν την υποβάθμιση, οι διανοούμενοι που επιζούν εξαφανίζονται ή εξορίζονται.

Στον παραμυθένιο κόσμο του πολεμικού νεοφιλελευθερισμού, οι άνθρωποι πωλούνται σε δημοπρασίες, αλλά παραμένουν στην υπηρεσία των αυτοκρατορικών gerarchi-ιεραρχών, ακαλλιέργητων, αυταρχικών και βίαιων, η χειρότερη φυλή της ανθρώπινης ράτσας^[10].

Υπό το φως της φρίκης που αναβλύζει από κάθε πόρο τους, τίποτα δεν πρέπει πια να μας εκπλήσσει. Κι όμως, η αφέλεια ενός ηλίθιου πληθυσμού συνεχίζει να μας χτυπά, ο οποίος ενθουσιάζεται μόνο με τηλεοπτικά κουίζ και μια κυλιόμενη μπάλα, αντί να δέχεται παθητικά να καθοδηγείται από διανοητικά μπαλωμένα άτομα, ανταλλάξιμα σαν την ντομάτα, που η μόνη τους αρετή είναι η υπακοή.

6. Υπό το φως των προαναφερθέντων, είναι επομένως σαφές ότι η δυτική κοινωνία δεν είναι λεία ανύπαρκτων ανατρεπτικών παρορμήσεων, σκοτεινών ανταρσιών αναρχικήςυφής παρασυρμένη σε αντισημιτικές ανεξιχνίαστες εξάρσεις. Η κοινωνία δεν βιώνει ούτε καν μια κρίση λαϊκιστικού ριζοσπαστισμού, πολύ λιγότερο από τα αριστερά (της αληθινής αριστεράς, όπως αναφέρθηκε, δεν υπάρχει ίχνος!), ισλαμικού εξτρεμισμού (εκτός από περιθωριακά υποκείμενα, που συχνά στρατολογούνται) ή παθητικού εθισμού στην τρομοκρατία (πολιτικό φαινόμενο, όχι κοινού εγκλήματος και όχι σπάνια με τηλεκατευθυνόμενο εναλλασσόμενο ρεύμα).

Αντίθετα, η δυτική κοινωνία αντικατοπτρίζει μια πικρή συστημική άμπωτη, εγκατάλειψη ηθικής. Η πλουτοκρατία που οδηγεί μια ατμομηχανή έξω από τις γραμμές διαδίδει μια προπαγάνδα που αψηφά ακόμη και την αριστοτελική λογική, στοχεύοντας στην παγκόσμια, καθολική ηθική οπισθοδρόμηση προς τη λίθινη εποχή, ενώ η λαϊκή αδιαφορία συνορεύει με τη σιωπή των νεκροταφείων.

Το πρόβλημα της παρούσας εποχής δεν είναι καν η επιθετικότητα όσων αντιτίθενται στις φρικαλεότητες – αυτές του ισραηλινού στρατού στη Γάζα και εκείνων που επιτρέπουν οι Ηνωμένες Πολιτείες/Ουκρανία σε μια σύγκρουση που προκλήθηκε και έχασε από την αρχή (αν η Ρωσία έβλεπε τη σκιά της ήττας, και ευτυχώς δεν είναι έτσι, θα χρησιμοποιούσε το πυρηνικό όπλο!), αλλά η συναίνεση όσων δεν αντιτίθενται αρκετά, κατακλυσμένοι από τα επικοινωνιακά σκουπίδια, ενώ οι υπεύθυνοι λήψης πολιτικών αποφάσεων σκέφτονται τα αναίσχυντα συμφέροντά τους.

Δεν είναι αλήθεια ότι πάρα πολλοί άνθρωποι δεν υπακούουν, ισχύει το αντίθετο: πάρα πολλοί άνθρωποι συνεχίζουν να υπακούουν. Δεν είναι αλήθεια ότι οι άνθρωποι είναι ριζοσπαστικοποιημένοι, αλλά ισχύει το αντίθετο: λίγοι άνθρωποι παλεύουν για τις πραγματικές ανθρώπινες ανάγκες.

Δεν είναι αλήθεια ότι οι πιλότοι της συνοδείας που οδηγεί στο πυρηνικό ολοκαύτωμα φοβούνται τη λαϊκή απόρριψη. Το αντίθετο ισχύει: αυτοί δεν φοβούνται αρκετά έναν λαό που θα μπορούσε να τους στερήσει τις άνετες πολυθρόνες στις οποίες κάθονται.

Δεν είναι αλήθεια ότι η κοινωνία είναι λεία μιας φανταστικής επιδημίας αντισημιτισμού. Είναι αλήθεια, αντιθέτως, πως η κοινωνία δεν έχει αρκετό θάρρος να φωνάξει ότι αυτό είναι άλλο ένα ψέμα που χρησιμοποιεί το Ισραήλ για να σφαγιάσει φτωχούς ανθρώπους. Οι λαοί είναι πολυπληθέστεροι και σοφότεροι από αυτούς που τους κυβερνούν.

Δεν υπάρχει λόγος να φοβάσαι να εναντιωθείς. Ο κόσμος δεν ήταν ποτέ τόσο κοντά στον Αρμαγεδώνα. Το 2022, το Ρολόι της Αποκάλυψης σήμανε 100 δευτερόλεπτα έως τα μεσάνυχτα, σήμερα μόνο 90 ​​δευτερόλεπτα χωρίζουν τον πλανήτη από την καταστροφή.

Ο αμερικανός ιστορικός Χάουαρντ Ζιν-Howard Zinn δήλωνε: «Η πολιτική ανυπακοή δεν είναι ένα πρόβλημά μας. Το πρόβλημά μας είναι η πολιτική υπακοή».

[1] https://en.wikipedia.org/wiki/Abu_Ghraib_torture_and_prisoner_abuse

[2] https://it.wikipedia.org/wiki/Tortura_e_abusi_su_prigionieri_a_Bagram; https://it.wikipedia.org/wiki/Bagram

[3] https://theintercept.com/2024/06/01/guantanamo-prosecutors-torture-testimony-confession/; https://altreconomia.it/le-torture-di-guantanamo-e-il-tradimento-delle-vittime-dell11-settembre/

[4] https://en.wikipedia.org/wiki/Comparison_of_United_States_incarceration_rate_with_other_countries

[5] Covert Regime Change: America’s Secret Cold War, Cornell Studies in Security Affairs), Lindsey A. O’Rourke, Cornell Un., 2018

[6] https://scenarieconomici.it/il-ventennio-delleuro-i-dati-sul-disastro-economico-italiano/

[7] attribuita alla deputata democratica Ann Richards (al tempo di G.W. Bush)

[8] https://scenarieconomici.it/italia-quarta-potenza-corriere-della-sera-16-maggio-1991/

[9] https://mail.yahoo.com/d/folders/2/messages/AMCGsU1NbFe-ZnbPcwSEQK6BMDA/AMCGsU1NbFe-ZnbPcwSEQK6BMDA:2?fullscreen=1

[10] https://english.scenarieconomici.it/international/the-real-power-in-europe-is-neither-democracy-or-the-market/

Μιχάλης ‘Μίκης’ Μαυρόπουλος 

La Bottega del Barbieri