Γράφει ο Άγγελος Τσανάκας
Γιάννενα 1972.
Τριτοετής της Φιλοσοφικής ο Μιχάλης, φίλος και συναγωνιστής. Στα ίδια βήματα που πάτησε άρχισα να πατώ και γω. Δύσκολα τα χρόνια τής δικτατορίας. Συμβιβασμένοι και κάποιοι όμως ασυμβίβαστοι ήταν οι Πανεπιστημιακοί καθηγητές. Λίγοι – ευτυχώς – οι υποστηρικτές τού καθεστώτος.
Στο πανεπιστήμιο, τρεις τότε οι σχολές.
Φιλοσοφική, Μαθηματικό, Φυσικό.
Καβάλα – Γιάννενα, ολόκληρο ταξίδι. Δέκα, δώδεκα ώρες.
Πέρα από την οροσειρά τής Πίνδου, μακριά, τα Γιάννενα.
Ατελείωτη η «Κατάρα».
Κρήτη – Γιάννενα. Θάλασσες και βουνά. Ολόκληρη η Ελλάδα το ταξίδι.
Και η συνάντηση.
Χρόνια δύσκολα και ευτυχισμένα, τα καλύτερά μας χρόνια.
Ραντεβού στο κεντρικό, κρεμαστό, το μοναδικό τότε οδικό φανάρι, της πανέμορφης Ηπειρωτικής πρωτεύουσας.
1972 – 2018.
Ούτε καν μισός αιώνας.
Το σώμα και …το πνεύμα
Το να ΄ναι κανείς δάσκαλος είναι δύσκολο πράμα. Σε όλες τις βαθμίδες τής εκπαίδευσης, οι δυσκολίες είναι ίδιες. Από τους δημοδιδασκάλους μέχρι και τους Πανεπιστημιακούς Δασκάλους. Όλοι μοιάζουν με τους πωλητές των λαϊκών αγορών: ό, τι έχουνε, πουλάνε. Έχουν πολλά, πολλά πουλάνε. Έχουν λίγα, ξεπουλάνε στο πιτσ-φιτίλ και φεύγουν… Με μια διαφορά: ο λαϊκατζής ξεπουλάει και φεύγει, ο κάθε δάσκαλος όμως δεν μπορεί να φύγει ( έτσι τουλάχιστο πρέπει) α δε χτυπήσει το κουδούνι ή α δε περάσει το ακαδημαϊκό σαρανταπεντάλεπτο. Αυτό το «ελεεινό» υποχρεωτικό χρονικό διάστημα, αν το μαγαζάκι σου δεν έχει «στοκ» δεν περνάει με τίποτα…. Έτσι οι «μικρομαγαζάτορες» σκαρφίζονται ένα σωρό τερτίπια να ροκανίσουν τον χρόνο: Άλλος λέει ιστορίες «περί ανέμων και υδάτων», άλλος την ιστορία της ζωής του (όπως την φαντάζεται), άλλος …… Υπάρχουν και αρκετοί, όχι λίγοι, που καταφεύγουν για να καλύψουν την ανεπάρκειά τους στην ελεεινή επιλογή: Ειρωνεία των μαθητών. Λίγο πολύ τέτοια βιώματα έχουμε όλοι, άλλος πολλά κι άλλος λιγότερα.
Γιάννενα χίλια εννιακόσια εβδομήντα δύο. Πανεπιστήμιο, δηλαδή κάτι τεχνικές σχολές που φιλοξενούσαν τότε το παράρτημα τού Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης το μετέπειτα Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων. Φιλοσοφική σχολή, μάθημα ψυχολογία, καθηγητής Γιάννης Παρασκευόπουλος. Ποιος ήταν; Ένας δημοδιδάσκαλος, πήγε Αμερική στο Ιλινόιτς παρακαλώ (γιατί το θυμάμαι: στις τρεις προτάσεις του υπήρχε πάντα η φράση «όταν ήμουν στο Ιλινόιτς») και επέτρεψε και επί χούντας τότε νάσουτον καθηγητή Πανεπιστημίου. Υποχρεωτικό το μάθημα της ψυχολογίας και με παρουσίες… (Πού ‘σαι Φάνη Κακριδή που όχι μόνο δεν έπαιρνες παρουσίες, αλλά γίνονταν το αδιαχώρητο όταν παρέδιδες μάθημα γιατί έρχονταν να σε ακούσουν φοιτητές όχι μόνο από άλλα τμήματα αλλά κι από άλλες σχολές).
Μια μέρα, λοιπόν, ο Παρασκευόπουλος μπαίνει στην αίθουσα κρατώντας ένα εικοσάφυλλο τετράδιο,
«οι πανεπιστημιακές του σημειώσεις» οραμάιτ, διάβασε ένα πεντάλεφτο, τέλειωσε και τι κάνουμε τώρα… Είχε βρει τον τρόπο…. Για να δούμε, οι φοιτητές μου τα εμπέδωσαν;
Και άρχιζε η «ιερά εξέταση»…
Ανάμεσα στους συμφοιτητές μου ήταν και ένας στρουμπουλός Ηπειρώτης που άκουγε στο όνομα Ζώης.
«Για πες μου, κύριε συνάδελφε, τι γνωρίζεις για το θέμα που σας ομίλησα;» ρωτάει όλο ειρωνεία ο διδάσκων.
Άχνα ο Ζώης.
«Κύριε συνάδελφε, βλέπω είστε ευτραφής τω σώματι, ισχνός δε τω πνεύματι»!!!
«Έχετε δίκιο, κύριε καθηγητά», έρχεται η απάντηση του Ζώη που δεν ήταν καθόλου φτωχός τω πνεύματι, «γιατί το μεν σώμα το φροντίζω εγώ, το δε πνεύμα …Εσείς».
Είχε περάσει όλα τα μαθήματα του πτυχίου ο φίλος Ζώης και χρωστούσε τη ψυχολογία του πρώτου έτους!!!
**
Του φίλου και συναγωνιστή Μιχάλη.
Του δασκάλου και του αγρότη.
Από κείνα τα χρόνια τα όμορφα …τα φοιτητικά.
Τέλη του Μάρτη του 2018
*
Στη φωτογραφία, το Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων ρημαγμένο, αφημένο στη μοίρα του.
«Δείλαιοι και αμαθείς και βάρβαροι, τι κάνετε;
Τί αφανίζετε;»
