Είχα έναν θαυμάσιο
κι’ υπέροχο πατέρα,
μα η ψυχή του πέταξε
και έφυγε μια μέρα.
Ήτανε ο καλύτερος
πατέρας μέσ’ στην πλάση,
συνάμα κι’ ο γλυκύτερος
μπαμπάς πού ’χε περάσει.
Στον ουρανό ανέβηκε
να ζήσει η ψυχή του,
ποτέ δεν μας βαρέθηκε
σε όλη τη ζωή του.
Την θέση τώρα της χαράς
την έχει πάρει η λύπη,
μα η στιγμή της συμφοράς
απ’ όλους να εκλείπει.
Μ’ είχε διδάξει κάποτε
να είμαι παλικάρι,
να μη φοβάμαι τίποτε
αν φύγει στο φεγγάρι.
Εκεί θα ζει αιώνια
ανάμεσα στ’ αστέρια,
δίχως την ζηλοφθόνια
χωρίς ποτέ μιζέρια.
