Γράφει ο Χρήστος Τσελεπής
Ο Τάκης Αβραμίδης, Μικρασιατικής καταγωγής, ήρθε από το Ροδολείβος 16 χρονώ στην Καβάλα κι έπιασε δουλειά σε μια εταιρεία μεταφορών (ΣΠΑ) κι έτσι του κόλλησαν και το παρωνύμιο. Γράφτηκε στους Φιλίππους, στα 17 διέπρεπε στο ποδόσφαιρο, έπαιξε δυόμισι χρόνια, αλλά σ’ έναν αγώνα με το Βύρωνα ένα συντριπτικό κάταγμα τον ανάγκασε να σταματήσει το ποδόσφαιρο μόλις στα 20. Με την αγαπημένη του Σοφία απόχτησαν δύο παιδιά, την Πηνελόπη και το Βασίλη. Όταν γεννήθηκε ο Λάκης το 1949, ο πατέρας του γέμισε τα δωμάτια με μικρές μπάλες. Είχε καημό να τον δει ποδοσφαιριστή. Το καμάρι του πρώτα είπε «γκολ» και μετά «μαμά»! Έμαθε να κλοτσάει τις μπαλίτσες προτού καν περπατήσει…
Πιτσιρικάς σημάδευε την κολόνα της ΔΕΗ ή το ξύλινο παράθυρο του σπιτιού του, χωρίς να σπάει το τζάμι. Οι γείτονες τον χάζευαν. Στις αλάνες της Μεταμόρφωσης έπαιρνε ένα μπακότερμα, το γιο του Βιόλατζη, έβαζε όλους τους άλλους γαβριάδες αντιπάλους και τους κέρδιζε! Στα 12 ο προπονητής των Φιλίππων, Βάλε, τον έβαζε στη θέση του Τζαφέρη από το Δοξάτο (ο αδελφός του βασικός στη Δόξα Δράμας). μόνο που τα παπούτσια του Τζαφέρη ήταν μεγάλα και τα πόδια του Λάκη έπλεαν μέσα τους… Πρόλαβε κι έπαιξε στους Φιλίππους σε δύο επίσημους αγώνες, δεκατεσσάρων μόλις ετών, μαζί με το Σάββα Παπαδόπουλο, τον Κούντουρα, το Σοφικίδη, το Γαρίτση, το Χαρίτο Χατζηεμμανουήλ, το Δράκο και τους άλλους.
Το 1965 με την ένωση τον έκαναν επαγγελματία με πρώτο μισθό 220 δραχμές. Έπαιζε τότε στη β’ ομάδα με προπονητή τον καθηγητή Φυσικής Αγωγής Γιάννη Κόλλια, παλιό ποδοσφαιριστή του Παγκορινθιακού. Έπαιζαν τότε το σύστημα «4-2-4» και στο δίτερμα της προπόνησης δύσκολα τους κέρδιζαν οι μεγάλοι! Στο πρωτάθλημα των μικρών, πρώτο παιχνίδι με την Καλαμαριά, που είχε αναδειχθεί πρωταθλήτρια Ελλάδας τότε στους έφηβους. Αποτέλεσμα 4-1 υπέρ του Α.Ο.Κ. με 2 γκολ του «Σπα» και 2 του Γιάννη Πανταζή, του κεντρικού κυνηγού, πίσω από τον οποίο έπαιζε ως δεύτερο σέντερ φορ ο Λάκης Αβραμίδης, ο νέος «Σπα». Μαζί τους έπαιζαν ο Μασμανίδης, ο Μισιρλής, ο Χρήστος Χαρλαμπίδης, ο θαλασσινός, ο Κοκάλας, ο Γιαρεμής, ο Αδάβογλου, ο Κολεσίδης και ο Μανόλης Γιαλαμπούκης.
Το 1966 με τον Αντώνη Γεωργιάδη καθιερώθηκε στην α’ ομάδα. Πρώτος αγώνας με τον Άρη Πτολεμαΐδας. Ο Λάκης έξω δεξιά, δίπλα στο σκάμμα του Δημοτικού Σταδίου, ολότελα «τρακαρισμένος». Τότε δεν είχε αλλαγές. Στην ανάπαυλα ο «Ζαβούνας» του έδωσε θάρρος: «Πισεύω σε σένα! Κάνε ό,τι κάνεις στην προπόνηση!». Στο β’ ημίχρονο όργωσε το γήπεδο, μοίρασε δύο τελικές πάσες και ο Α.Ο.Κ. κέρδισε με σκορ 4-0. Κι ενώ στο α’ ημίχρονο οι φίλαθλοι εξέφραζαν τη δυσαρέσκειά τους, στο τέλος όλοι χειροκροτούσαν κι επευφημούσαν το «ζαρκάδι» της ομάδας…
Μέχρι το 1979-80 είχε στον Α.Ο.Κ. 400 συμμετοχές (257 στην Α’ Εθνική Κατηγορία). Στα 23 χρόνια του ήταν αρχηγός της ομάδας. Στη διάρκεια της καριέρας του δέχτηκε μόνο δύο κίτρινες κάρτες. Ποτέ δεν χτύπησε αντίπαλο. Συχνά τον ανακήρυσσαν πρώτο παίκτη του γηπέδου. Το 1969 πήρε βραβείο ήθους και αριστείας. Το 1973 οι δημοσιογράφοι της ομάδας, σύμφωνα με την αξιολόγηση της κάθε εβδομάδας, τον ανακήρυξαν πρώτο παίκτη, πιο πάνω κι από Δομάζο, Κούδα και άλλους διεθνείς παίκτες. Το 1985 βραβεύθηκε από τον Πανελλήνιο Σύλλογο Αμειβομένων Ποδοσφαιριστών, με πρόεδρο τον Αντώνη Αντωνιάδη. Τον ίδιο χρόνο βραβεύθηκε από τον Α.Ο. Ελαιοχωρίου ως παίκτης και προπονητής. Το 2016 στην Ηρακλείτσα, στη «Γιορτή του ποδοσφαιριστή» βραβεύθηκε μαζί με Παρίδη, Τερζανίδη, Ζαγοράκη, Κοψαχείλη και Χάρη Παππά. Τα μεγαλύτερα όμως βραβεία είναι η εκτίμηση και η αγάπη των φιλάθλων.
Το 1968 τον ζήτησε ο ΠΑΟ με τον Μαντζεβελάκη, το 1972 η Α.Ε.Κ. με τον Στράτο, τον επόμενο χρόνο ο Πανιώνιος. Το ίδιο κι ο μακαρίτης προπονητής του ΠΑΟΚ Λες Σάνον: «Φέρτε μου το 8 της Καβάλας!». Ο Χρήστος Μπάτσης όμως ήταν κατηγορηματικός: «Δεν τον δίνουμε!». Ο Λάκης Αβραμίδης δεν μετάνοιωσε που δεν έφυγε με μετεγγραφή. Η αγάπη και η εκτίμηση απ’ τη μεριά των συμπολιτών ήταν μεγάλη. Όπου κι αν πήγαινε ως πελάτης, δεν τον έπαιρναν χρήματα. Ούτε ο Κρυωνάς στα ενδύματα ούτε ο Πρίαμος κι ο Απόστολος Μητράκος στα παντοπωλεία ούτε στα κρεοπωλεία.
Έκανε πάντα μετρημένη ζωή, κοιμόταν νωρίς, ήταν υπάκουος, δουλευταράς. Πρώτος πήγαινε στην προπόνηση, έφευγε τελευταίος. Καθαρό και καλό παιδί, είχε καλές σχέσεις με τους ανθρώπους, τους γείτονες, τους συμπολίτες, τους συμπαίκτες. Έπαιξε στις Εθνικές ομάδες των Νέων, των Ελπίδων και των Ενόπλων. Θυμάται τη στιγμή που ένα κάταγμα στον αστράγαλο, σε σύγκρουση με το Συνετόπουλο στο ντέρμπι ΑΟΚ – Ολυμπιακού Βόλου, του στέρησε την ευκαιρία να παίξει στην Ισπανία με την Εθνική Νέων, μαζί με Δεληκάρη, Ελευθεράκη και άλλα μεγάλα ταλέντα της εποχής.
Θυμάται επίσης τη συμμετοχή του στην Εθνική Ενόπλων στον αγώνα με τον Ο.Φ.Η. στο Ηράκλειο, με συμπαίκτες τους καταξιωμένους Σούρπη, Γιούτσο, Κούδα, Αντωνιάδη, Σταυρόπουλο, Κρητικόπουλο, Παθιακάκη, Κουμαριά, όταν στο δεύτερο ημιχρόνιο μπήκε στον αγωνιστικό χώρο και με το περίτεχνο παιχνίδι του υποχρέωσε τους φιλάθλους του Ο.Φ.Η. να τον αποθεώσουν, χωρίς καν να γνωρίζουν το όνομά του.
Θυμάται ακόμη τα δεκαχίλιαρα πρόστιμα του Πάλφυ που για κάποιες θετικές του ενέργειες του επέβαλε, για να του τα επιστρέψει μετατρέποντάς τα σε πριμ. Θυμάται τον Μαριάνι, που έλεγε χαρακτηριστικά «Ο Αβραμίδης έχει μια μπάλα μες στο κεφάλι», τοποθετώντας τον ως λίμπερο με στόπερ τον Καπετανίδη σε μια χρονιά που φαινόταν χαμένη, αλλά με τρεις ισοπαλίες και μια νίκη κατόρθωσαν να σωθούν! Και δεν ξεχνά τον «Ζαβούνα» και τον Καραπατή που τους είχαν διδάξει το σωστό ποδόσφαιρο, κάτι που τον ίδιο τον βοήθησε στην προπονητική του καριέρα στο Νέστο, στο Ελαιοχώρι, στην Α.Ε.Κ., στα Λιπάσματα και στο Ορφάνι, όπου υπάρχει και ο Οδός Αβραμίδη! Επίσης στις ακαδημίες του Α.Ο.Κ. για δύο χρόνια.
Στα πέναλτι πάντα ξεγελούσε τους τερματοφύλακες. Από τα 22 έχασε ένα μόνο στη Βέροια. Στα 10 φάουλ 8 ήταν γκολ και 2 δοκάρια! Σεμνός, αθόρυβος, πάντοτε χαμηλών τόνων. Με την Ορθοδοξία απόχτησαν δυο κόρες (που σπούδασαν ιατρική) και δυο αγαπημένα εγγόνια, το Σταύρο και το Βασίλη.
