Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, διαβάζω μέσα από το κείμενο της Κύρωσης που μας έχει δοθεί: το πρωτόκολλο για την προσχώρηση στη συμμαχία αυτή «της δημοκρατίας της βόρειας Μακεδονίας» και παρακάτω ξανά «της βόρειας Μακεδονίας». Αυτό για να έχουμε γνώση του τι λέμε και ποια πραγματικότητα έχουμε δημιουργήσει, σε αντίθεση με τα ψελλίσματα περί παραχώρησης του ονόματος «Μακεδονία».
Η πράξη αυτή της Κύρωσης του Πρωτοκόλλου είναι η τελευταία πράξη που ολοκληρώνει τη διαδικασία της Συμφωνίας των Πρεσπών. Μια Συμφωνία η οποία έτμησε οριζόντια και κάθετα, σε μεγάλο βάθος και σε μεγάλη έκταση όλο το πολιτικό σκηνικό. Αυτό πρέπει να μας εμβάλλει σε σκέψεις ουσιαστικές και να μην επιδιδόμαστε σε μια επιδερμική προσέγγιση ενός τόσο σοβαρού θέματος χρησιμοποιώντας άθλιο πολιτικό λόγο που μιλά για συναλλαγές, μιλά για μεταγραφές, μιλά για όλες αυτές τις ποδοσφαιρικού τύπου αναφορές. Επί τέλους πρέπει να είμαστε στοιχειωδώς προσεκτικοί, όταν ο λόγος μας σπιλώνει συνειδήσεις συναδέλφων. Η Συμφωνία των Πρεσπών ανέδειξε την ανάγκη κατίσχυσης της ιστορικής ευθύνης έναντι της κομματικής σκοπιμότητας. Ο κάθε συνάδελφος είχε να κρίνει ανάμεσα στην επιβαλλόμενη κομματική πειθαρχία και στην υπαγόρευση της συνείδησής του, της κοινωνικής και της ιστορικής συνείδησής του εν τέλει. Δεν έχουμε προσεγγίσει το θέμα με αυτήν τη διάσταση και γι’ αυτό καθ’ όλο το χρόνο που διεξήχθη η συζήτηση στην Ολομέλεια, είχαμε όλη αυτή την κατάπτωση του πολιτικού λόγου.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, πρέπει να είμαστε προσεκτικοί, γιατί – όταν είσαι αξιωματική αντιπολίτευση και εν δυνάμει διεκδικείς τη διακυβέρνηση – θα πρέπει να έχεις μια στρατηγική τακτική η οποία να εστιάζεται στην ανάληψη πρωτοβουλιών και θετικών προτάσεων που να καταθέτουν ξεκάθαρα την κυβερνητική σου πρόταση.
Όλη η επιχειρηματολογία της αντιπολίτευσης εξαντλείται στην προσπάθεια να αποδομηθεί η πρακτική της κυβέρνησης. Το ξέρετε όμως πάρα πολύ καλά ότι δεν έχετε πολιτικό αύριο με αυτή την αρνητική τακτική. Θα μου πείτε: – εσύ είσαι αυτός που υπαγορεύει την αποτελεσματικότητα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης; Νομίζω ότι η κοινή λογική είναι αυτή που υπαγορεύει αυτή τη διαπίστωση. Άκουσα με πολύ προσοχή τον συνάδελφο κ. Σταμάτη και μου θύμισε εκείνο το μότο, «his master’s voice». Και ενώ αναζητούσα ποιος είναι αυτός ο «μάστερ», τελικά στο τέλος της ομιλίας είπε, ο κύριος Σαμαράς. Ο πολιτικός που η ιστορία τον έχει κατατάξει στη χωρία των «μοιραίων».
Νομίζω ότι όταν αναπαράγουμε αυτό τον ακραίο διχαστικό και εν τέλει υπονομευτικό για τη χώρα λόγο, είμαστε τουλάχιστον υπόλογοι απέναντι στην κοινωνία και απέναντι στην ιστορία. Είναι δυστύχημα το γεγονός ότι η ΝΔ και ο δορυφόρος της, το ΚΙΝΑΛΛ, επέλεξε την τακτική του ετεροπροσδιορισμού. Και εξηγούμε: η κυβέρνηση ανέλαβε την ευθύνη να λύσει ένα θέμα που για δεκαετίες είχε κακοφορμίσει με όλες τις αρνητικές συνέπειες για τη χώρα. Αντίθετα η αντιπολίτευση προσδιόρισε τη στάση της ετεροκαθοριζόμενη, υιοθετώντας τη διαμετρικά αντίθετη θέση ως προς αυτήν της Κυβέρνησης. Αντίθεση που έρχεται σε πλήρη αντίφαση με τις παγιωμένες θέσεις που για δεκαετίες είχε υποστηρίξει για το θέμα της ονομασίας προηγούμενα ως Κυβέρνηση. Έτσι αποδεικνύει την έλλειψη πυξίδας στην αντιμετώπιση των εθνικών θεμάτων.
Δεν μπορεί λοιπόν, μέσα από ένα τέτοιο έλλειμμα αξιοπιστίας να υπάρχει πολιτικό αύριο. Και στέκομαι ακριβώς σε αυτό. Γιατί οι λέξεις πραγματικά κρύβουν και τις βαθύτερες προθέσεις. Άκουσα τον Αντιπρόεδρο της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης δύο φορές να λέει, «πρώτη φορά Αριστερά». Ξέρετε, μετά το πρώτη φορά Αριστερά, ακολουθεί και το δεύτερη και το τρίτη. Δεν είναι τελευταία φορά Αριστερά κυρίες και κύριοι συνάδελφοι. Ο κυρίαρχος λαός είναι αυτός που θα κάνει την αποτίμηση και έχω πει και άλλη φορά από αυτό το βήμα ότι, έχει και τη γνώση και τη κρίση και κυρίως το ένστικτο της κοινωνικής αυτοσυντήρησης. Επομένως, σε αυτόν επαφιέμεθα και «ιδού η Ρόδος ιδού και το πήδημα».
