Αγαπητή Πρωινή, νοσηλευτικά πριν από λίγες μέρες στο Νοσοκομείο μας με πρόβλημα υγείας.
Η εικόνα που αντίκρισα στη διάρκεια της νοσηλείας ήταν τουλάχιστον τραγική. Δεν αφορά την ιατρική παροχή που έβλεπα τριγύρω μου και που ήταν εξαιρετική, αλλά τις απαράδεκτες συνθήκες κάτω από τις οποίες γιατροί- νοσηλευτές- νοσηλεύτριες προσπαθούσαν να προσφέρουν ότι καλύτερο μπορούσαν.
Στα Επείγοντα από το πρωί και μέχρι τις βραδινές ώρες υπήρχαν ασθενείς σε αναμονή. Τα ασθενοφόρα έφερναν συνέχεια ασθενείς ενώ άλλοι ερχόντουσαν με αυτοκίνητο ή Ταξί.
Από την άλλη, το ιατρικό προσωπικό χωρίς στιγμή ανάσας επιδίδονταν σε μια κούρσα ταχύτητας για να εξυπηρετήσει όλους τους παθόντες. Αργότερα, όταν μεταφέρθηκα στη Χειρουργική κλινική είδα τις ίδιες καταστάσεις.
Γιατρούς δηλαδή και νοσηλευτές, να κάνουν τα αδύνατα δυνατά για να σταθούν με συνέπεια κοντά στον ασθενή. Πιστεύω ότι και στις άλλες κλινικές του ιδρύματος ισχύουν τα ίδια. Το ερώτημα μου είναι: Ο διοικητής του Νοσοκομείου και οι συν αυτώ, γνωρίζουν την τραγική αυτή κατάσταση;
Αν ναι, τι ενέργειες έκαναν ώστε κάτι προς το καλύτερο να γίνει; Μιλάμε για 7 μέρες την εβδομάδα, η ίδια εικόνα. Στα Επείγοντα και στις κλινικές. Η απάντηση ίσως έρχεται με δύο συγκεκριμένα νούμερα. Τα τελευταία χρόνια έφυγαν για το εξωτερικό λόγω χαμηλών αποδοχών και όχι μόνο, 18.000 γιατροί μας.
Στην Κύπρο ο γιατρός στο δημόσιο νοσοκομείο αμείβεται με 4.300 ευρώ κι ο αντίστοιχος στη Ρουμανία με 3.000 ευρώ. Φυσικά δεν ξεχνώ τα λόγια του μεγάλου μας Κολοκοτρώνη: « Τούτο το ντοβλέτι μήτε χαλιέται, μήτε φτιάχνεται». Τραγική αλήθεια, πικρή και διαχρονική.
Ευχαριστώ για τη φιλοξενία, Κώστας Κουγιουμτζόγλου
