Η πλειονότητα των χωρών του πλανήτη σήμερα, βρίσκεται αντιμέτωπη με μια πολύμορφη απειλή. Συνέχεια πολιτικών επιλογών από τον περασμένο αιώνα, όπου η ανθρωπότητα αντιμετώπισε δυο παγκόσμιους πολέμους, πολλούς μεγάλους τοπικούς πολέμους, και πολλών ειδών ιδεολογικές και αντιαποικιοκρατικές επαναστάσεις.
Παρ’ όλα τα εκατομμύρια θυμάτων που αυτές επέφεραν, ακόμη και σήμερα δυστυχώς οι Λαοί στη πλειοψηφία τους δεν ευημερούνε και δεν ζούνε μεταξύ τους αρμονικά και ειρηνικά. Και δεν συνέβη αυτό, επειδή τα κυρίαρχα αλλά διαιρεμένα μεταξύ τους δυτικά κράτη, επεδίωκαν πάντοτε μέσα από τις δήθεν “δημοκρατικές, αντιτρομοκρατικές επεμβάσεις” και τους “ανθρωπιστικούς” βομβαρδισμούς τους, να εφαρμόσουνε μετά τους οικονομικούς και γεωστρατηγικούς στόχους και συμφέροντα τους, δημιουργώντας έτσι νέες εντάσεις και νέα μέτωπα.
Οι διάφοροι υπάρχοντες διεθνείς θεσμοί, απέτυχαν στο σκοπό τους,επειδή γίνανε με συγκεκριμένο πρότυπο, αυτό των «δυτικών» και ιδιαίτερα των Αγγλοσαξονικών χωρών, με σκοπό την επιβολή και εξυπηρέτηση των δικών τους συμφερόντων, στους τομείς οικονομίας και ασφάλειας. Έτσι λοιπόν η επιθυμία για ηγεμονία και επέκταση των εκάστοτε μεγάλων δυνάμεων ουσιαστικά από τον 19ο αιώνα και μετά, φέρνανε τους παγκόσμιους πολέμους και επακόλουθα τους περιφερειακούς, με αποτέλεσμα τις αλλαγές συνόρων, δημιουργία νέων κρατών, αλλά όχι ισοτίμων με τα ηγεμονικά, χωρίς να λαμβάνονται υπ όψη οι εθνικές, θρησκευτικές, πολιτισμικές κλπ διαφορές των πληθυσμών τους.
Κράτη στα οποία οι εκάστοτε μεγάλες δυνάμεις θεωρούσανε καθήκον και δικαίωμα τους να επεμβαίνουνε οποτεδήποτε στο εσωτερικό τους, αυθαίρεταή συγκεκαλλυμένα, επιδιώκοντας τον έλεγχο και τη χειραγώγηση τους, κατά παράβαση του διεθνούς δικαίου τις περισσότερες φορές,και είχανε σαν επακόλουθο τη φυγή δεκάδων εκατομμυρίων ανεξέλεγκτων πολιτών! Αυτή η “ κατ’ όνομα” ανθρωπιστική επέμβαση τους σε άλλα κράτη με γνώμονα το δίκαιο του ισχυρού, συχνά οδηγεί σε πολιτικοοικονομικές και ανθρωπιστικές τραγωδίες, με τελική επικράτηση, μετά την απομάκρυνση των “διασωστών”, κυβερνήσεων όμοιων με αυτές που ήτανε η αιτία της επέμβασης, η την επικράτηση ακραίων αντιδραστικών ομάδων, που ανάλογα με των ποιων συμφέροντα εξυπηρετούνε χαρακτηρίζονται μαχητές της ελευθερίας ή τρομοκράτες.
Μην ξεχνάμε την υποδοχή της ηγεσίας των μουτζαχεντίν, μαχητών της ελευθερίας τότε,στον Λευκό Οίκο από τον Ρέιγκαντο 1983, ή τις συχνές συναντήσεις τους με γερουσιαστές των ΗΠΑ, όταν μέχρι το 1989 πολεμούσανε την τότε ΕΣΣΔ. Οι ίδιοι χαρακτηριζόντουσαν σαν τρομοκράτες όταν μετά την εισβολή των ΗΠΑ στο Αφγανιστάν την 7η Οκτωβρίου 2001, ηττήθηκαν και στράφηκαν εναντίον των ΗΠΑ. Αυτοί οι ίδιοι ή συγγενείς τους αποτελούνε τη σημερινή ηγεσία των Ταλιμπάν.
Η Αλ Κάϊντα που ιδρύθηκε το 1988, και ο ηγέτης της Οσάμα ΜπινΛάντεν, από Ελληνοαμερικανό“ειδικό”εξοπλίστηκαν και εκπαιδεύθηκαν. Οι ηγέτες του κτηνώδους ISIS, Ιρακινοί Σουνίτες αξιωματικοί από τον διαλυμένο το 2003 από τις ΗΠΑ στρατό του Ιράκ είναι.
Συμπερασματικά λοιπόν και λόγω της διεθνούς ημέρας για την ΕΙΡΗΝΗ, ο κυρίαρχος σκοπός κάθε λογικού πολίτη και πολιτικού, πρέπει να είναι η δημιουργία, αποδοχή και εφαρμογή ενός παγκόσμιου διακρατικού συστήματος, όπου τα κράτη θα συνυπάρχουνε μεταξύ τους, σεβόμενα και αποδεχόμενα το καθένα, την μέσα στα όρια των άλλων κρατών υφιστάμενη Εθνική, πολιτική, γεωγραφική, πολιτισμική, θρησκευτική επιλογή, χωρίς καμιά διάθεση “ συμμόρφωσης τους”. Διαφορετικά εν εξακολουθήσουμε να αποδεχόμαστε την αυταπάτη, ότι ο λεγόμενος “δυτικός πολιτισμός“ είναι ο καλύτερος, και άρα πρέπει να επιβληθεί σε όλους, τότε κανένας “δυτικός πολίτης“ δεν θα αισθάνεται ασφαλής.
ΘΩΜΑΣ ΚΑΡΑΚΑΣΗΣ
