Γράφει ο Πάνος Λεονταράκης
Ποιός Παπανδρέου και ποιός Παπαδήμος; Ποιός Βενιζέλος και ποιός Σαμαράς; Τσίπρας και πάλι Τσίπρας! Γιατί ο Τσίπρας μέσα σε μερικούς μήνες κατάφερε να κάνει ότι δεν κατόρθωσαν, ότι δεν πρόλαβαν, ότι δεν μπόρεσαν να κάνουν οι προηγούμενοι. Συγκεκριμένα:
- ανέτρεψε μέσα σε λίγες ώρες το μεγαλειώδες ΟΧΙ του δημοψηφίσματος, ξέπλυνε παλιά και νέα μνημονιακά κόμματα (εξαιτίας του μπορούν ακόμη και μιλούν) και προχώρησε μαζί τους στην ψήφιση του 3ου Μνημονίου, αφήνοντας εμβρόντητο έναν ολόκληρο λαό.
- εγκαινίασε (από τα πριν) το δόγμα του «δεν υπάρχει εναλλακτική» (δηλαδή το δόγμα της ήττας), υιοθετώντας πλήρως την ρητορική των προηγούμενων περί καταστροφής σε περίπτωση εξόδου από το ευρώ, την ίδια στιγμή που το εναλλακτικό σχέδιο διεξόδου, με έξοδο από ΕΖ και στάση πληρωμών, άρχισε να σκιαγραφείται ήδη από το 2010 από αριστερούς οικονομολόγους, κόμματα και οργανώσεις.
- ψήφισε ένα καταιγισμό άγριων -απόλυτα υφεσιακών- μέτρων (ασφαλιστικό, φορολογικό, κτλ), που καταδικάζουν το μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας στη φτώχεια. Καθιέρωσε ακόμη και τον περιβόητο δημοσιονομικό «κόφτη» (ένα μνημόνιο διαρκείας) που καταργεί κυβέρνηση, βουλή, εθνική κυριαρχία (όποια έχει απομείνει). Με κέρδος ένα -στην καλύτερη περίπτωση- «φιλικό» χτυπηματάκι στην πλάτη για το χρέος.
Και να ήταν μόνο αυτά!
– παρέδωσε το μεγαλύτερο κερδοφόρο λιμάνι της χώρας και αυτό το ονομάζει «ανάπτυξη» και «επένδυση», αντί για πλιάτσικο που είναι. Παραχώρησε 14 αεροδρόμια (μόνο τα κερδοφόρα φυσικά) αντί του ποσού κερδών λίγων χρόνων λειτουργίας. Ψήφισε το υπερταμείο ιδιωτικοποιήσεων που προβλέπει συμβάσεις παραχώρησης από σήμερα και μέχρι το έτος… 2115.
– εγκαινίασε τον αγωγό ΤΑP ένα έργο, που πέρα από το ότι θα καταστρέψει χιλιάδες στρέμματα πλούσιας παραγωγικής γης, το μόνο που κάνει είναι να εξυπηρετεί τα ενεργειακά συμφέροντα της Δυτικής Ευρώπης για απεξάρτηση από το ρώσικο αέριο, και να απομακρύνει ακόμη περισσότερο την προοπτική ενεργειακής συνεργασίας με τη Ρωσία ή άλλες χώρες, στα πλαίσια μιας διαφορετικής πολυδιάστατης εξωτερικής και ενεργειακής πολιτικής, που τόσο ανάγκη έχει η χώρα.
– συνέχισε την λειτουργία της Ελντοραντο Γκολντ στην Χαλκιδική, ξεπουλώντας ένα από τα πιο μαζικά και αγωνιστικά κινήματα των τελευταίων χρόνων και τιμωρώντας τους κατοίκους σε αργό περιβαλλοντικό θάνατο
– παρουσίασε σαν νίκη την επαίσχυντη ευρωπαϊκή συμφωνία για τους πρόσφυγες που παραβιάζει όλες τις διεθνείς συνθήκες προστασίας, επικυρώνει το κλείσιμο των συνόρων, «ξεπλένει» την Τουρκία και το καθεστώς Ερντογάν στα μάτια της διεθνούς γνώμης ως ασφαλής χώρα και φέρνει το λύκο (ΝΑΤΟ) να φυλάει τα πρόβατα στο Αιγαίο. Έστειλε τα ΜΑΤ να «αδειάσουν» την Ειδομένη από «της γης τους κολασμένους».
– επέλεξε ως στρατηγική επιλογή της τη συμμαχία με το Ισραήλ, αλλά και το απολυταρχικό καθεστώς Σίσι, στην Αίγυπτο. Από τη μία, απαιτεί τεράστια ηθική υπέρβαση η συνεργασία με ένα τρομοκράτος που εκτελεί ένα διαρκές έγκλημα εναντίον του Παλαιστινιακού λαού. Από την άλλη, η τακτική αυτή αποτυγχάνει και στην πράξη, καθώς η λογική περί «αντιαξόνων» ενάντια στην Τουρκία, όχι μόνο δεν ευνοεί μια πολιτική ειρήνης και φιλίας στο Αιγαίο, αλλά αποθρασύνει ακόμη περαιτέρω την Άγκυρα.
Και ο κατάλογος -δυστυχώς- θα συνεχιστεί με νέα μέτρα για τις εργασιακές σχέσεις (περαιτέρω ελαστικοποίηση, πλήρης απελευθέρωση απολύσεων, ατομικές συμβάσεις, κτλ).
Και όλα αυτά για να πάρουμε την δόση, για να εξυπηρετούμε ένα χρέος που δεν είναι δικό μας, που μας φορτώσανε για να σωθούν οι τράπεζες, για να μείνουμε στο ευρώ. Η πλήρης παράνοια.
Λοιπόν, κακά τα ψέματα. Ο Τσίπρας τα καταφέρνει μια χαρά σε όλα τα ζητήματα. Σαν από πολύ καιρό έτοιμος, αποδεικνύεται ο καλύτερος άνθρωπος των δανειστών, των αγορών και του κεφαλαίου, εγχώριου και διεθνούς. Αλλά έτσι είναι. Όταν φιλάς εκεί που πριν έφτυνες, αυτό σου το αναγνωρίζουν όλοι.
