«Πριν την πανδημία με όσους συναδέλφους συζητούσα την έλευση του νέου ιού μου εξέφραζαν την απαισιοδοξία τους.
Η χώρα είχε κάποια χαρακτηριστικά που δεν επέτρεπαν άλλες σκέψεις. Μετά από μια επώδυνη δεκαετή οικονομική κρίση το σύστημα υγείας είχε μείνει υποστελεχωμένο και με γερασμένο και κουρασμένο προσωπικό. Η οικονομία που μόλις άρχισε να βαδίζει χωρίς μνημόνια, βασίζονταν περισσότερο από κάθε άλλη στις υπηρεσίες και στον Τουρισμό. Πολύ πιο ευάλωτη από οποιαδήποτε άλλη στην ευρωζώνη σε μια επερχόμενη αναταραχή που θα πάγωνε τις μετακινήσεις.
Όσοι θα επιβίωναν από την υγειονομική λαίλαπα θα είχαν να αντιμετωπίσουν μια απίστευτη οικονομική ανέχεια που τα μνημόνια θα φάνταζαν παιχνιδάκι.
Η μόνη πιθανότητα της χώρας ήταν να ακολουθήσει ένα σχέδιο. Βήμα βήμα να ξεπερνάει τις καθημερινές δυσκολίες.
Μπορεί το σχέδιο να μην ήταν τέλειο, αλλά θα έπρεπε να μη γίνουν τα μεγάλα λάθη. Πράγμα δύσκολο αφού η πανδημία ήταν πρωτοφανής και χωρίς ιστορικό. Χωρίς επιστημονικά τεκμηριωμένα στοιχεία . Οι επιλογές που έπρεπε να γίνουν δεν ήταν εύκολες. Ευτυχώς μεγάλα λάθη δεν έγιναν στην πρώτη φάση και ο λαός ίσως συναισθανόμενος το μεγάλο κίνδυνο συστρατεύτηκε σε μια άνευ προηγουμένου πορεία αυτοαπομόνωσης.
Άλλες χώρες, πιο δυνατές και οικονομικά πολύ πιο οργανωμένες όπως η Ιταλία και το Ηνωμένο Βασίλειο έκαναν λανθασμένες επιλογές με την αίσθηση ότι είχαν το δίκτυ ασφαλείας ενός ισχυρού συστήματος υγείας. Στην πραγματικότητα κανένα σύστημα υγείας δεν ήταν ικανό να συγκρατήσει το παλιρροιακό κύμα ενός τέτοιου επιδημιολογικού φαινομένου, όπως συνειδητοποίησαν όλοι με τον πιο οδυνηρό τρόπο.
Τώρα που στην χώρα μας η επιδημία δείχνει ότι κόπασε και τα αριθμητικά δεδομένα είναι πλέον ευνοϊκά, οι αρμόδιοι αποφάσισαν να κάνουμε κάποια βήματα που σε κάποιους φαντάζουν παράτολμα. Πιθανώς να είναι. Είναι τέτοιες οι αβεβαιότητες που κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος.
Όμως η κατάσταση και οι αντοχές της οικονομίας είναι τέτοιες που σίγουρα δεν θα αντέξει σε παράταση της απραξίας.
Σίγουρα θα υπάρξουν μικρές και μεγάλες αδικίες. Σίγουρα θα υπάρχουν παράπονα. Αλλά το δίλημμα είναι τέτοιο που κανείς δεν θα ήθελε να αναλάβει να το απαντήσει…
Κάθε βήμα μπορεί να συνοδευτεί με νέα κρούσματα. Κάθε άνοιγμα δραστηριότητας πιθανώς να φέρει επιπτώσεις.
Ο κάθε επαγγελματίας βλέπει την επιχείρηση του και την επιβίωση της. Κάθε εργαζόμενος προσβλέπει ότι θα έχει δουλειά για να συντηρήσει την οικογένεια του. ‘Όμως τη γενική εικόνα την έχει η επιτροπή και αυτή θα πάρει τις τελικές αποφάσεις, ελπίζοντας απλώς να μη γίνει το μεγάλο λάθος… Προσωπικά θεωρώ ότι η μόνη ελπίδα να επιβιώσουμε είναι να πάμε συντεταγμένα σαν κοινωνία όπως κάναμε ως τώρα. Η αποτυχία θα είναι για όλους και οι συνέπειες της θα είναι καταστροφικές και στην οικονομία αλλά στην υγεία των πολιτών.
Η αγορά πρέπει να ανοίξει με ασφάλεια. Τα καφέ και τα εστιατόρια πρέπει να ξαναλειτουργήσουν εξασφαλίζοντας πελάτες και εργαζόμενους. Τα ξενοδοχεία και τα ενοικιαζόμενα δωμάτια πρέπει να επιβιώσουν το δύσκολο φετινό καλοκαίρι βασιζόμενα στον ιολογικό έλεγχο των τουριστών που θα έρθουν.
Σαν κοινωνία πρέπει να βγούμε από τα σπίτια μας όμως πρέπει να διατηρούμε τις αποστάσεις, να πλένουμε τα χέρια μας και να φοράμε ένα κάλυμμα προσώπου…»
