Στην Παλαιστίνη όπως μεταξύ των κούρδων, στην Ουκρανία όπως στο Ιράν αλλά και σε πόλεις σε όλη την Ιταλία: είναι το ότι προσπαθούμε να μη λαμβάνουμε υπ’ όψη τη βία που διαμορφώνεται στην καθημερινή μας ζωή και η άρνηση αυτής που προκαλείται από διάφορες κυβερνήσεις που τροφοδοτούν παντού κυκλώματα θανάτου.
Η βία πολλαπλασιάζει τη βία. Ο πόλεμος τροφοδοτεί άλλους πολέμους. Πόση υποκρισία κρύβεται πίσω από αυτούς που δηλώνουν έκπληκτοι από τον ανοιχτό πόλεμο που εξαπλώνεται σε όλο τον κόσμο. «Αυτό που πονάει περισσότερο σήμερα δεν είναι αυτό που κάνουμε ή που επιτρέπουμε να γίνει ή να μην γίνει – γράφει ο Enrico Euli –, αλλά ακριβώς αυτή η φαινομενική έκπληξη που ξέρουμε να δείχνουμε κάθε φορά που, όπως τώρα, εξαπολύεται η βία, ενισχύει τα κυκλώματα θανάτου της και προωθείται στον ανοιχτό πόλεμο…
Θα πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι η βία είναι ήδη πόλεμος, όπως και να ασκείται… Αν παρουσιάζεται καλή, δημιουργεί το πλεονέκτημα ότι μπορούμε να την βγάλουμε από την μέση και να την αρνηθούμε πιο εύκολα, αλλά ταυτόχρονα καθορίζει το μειονέκτημα πως θα παρουσιαστεί τελικά σε ακόμη πιο τρομερές μορφές…».
Οι κούρδοι -μετά από χρόνια μάταιης αναμονής για αναγνώριση και εκτίμηση από τους ισχυρούς του κόσμου- αποφάσισαν να αρχίσουν ξανά τον πόλεμο και τις επιθέσεις. Έπρεπε να αποδεχτούν το γεγονός ότι μπορούν ακόμα και πάντα να χρησιμοποιούνται για τα συμφέροντά μας, αλλά ότι δεν θα πάρουν τίποτα σε αντάλλαγμα από εμάς τους δυτικούς.
Το βάρος των περιορισμών, των χρεών και των πιστώσεων μας προς τον Ερντογάν, τον Άσαντ και τους ιρανούς αγιατολάχ είναι πολύ ισχυρό. Ας συνεχίσουν λοιπόν να κάνουν τα δικά τους εναντίον των κούρδων, ενώ εμείς συνεχίζουμε να κάνουμε τις δουλειές μας, να επιδιώκουμε τα βραχυπρόθεσμα συμφέροντά μας, είτε οικονομικά είτε με στόχο τον πολιτικό και στρατιωτικό έλεγχο της λεγόμενης «παγκόσμιας τάξης» μας.
Και στο Ιράν και προς το Ιράν τίποτα. Καλυπτόμαστε με το φύλλο συκής του Βραβείου Νόμπελ Ειρήνης για μια φτωχή αντιστασιακή στη φυλακή, αλλά – εντός της χώρας – μπορούν να συνεχίσουν να ενεργούν ατιμώρητα εναντίον των πολιτών τους, επιτιθέμενοι στην αντιπολίτευση του δρόμου σε ένα πλαίσιο καταστολής και κρατικού τρόμου.
Από την άλλη, και εδώ στα μέρη μας, συνεχίζουν να χτυπούν παιδιά σε πορείες, οπλισμένα μόνο με βραστά αυγά, που θέλουν να συνεχίσουν να δημιουργούν και εδώ το κατάλληλο κλίμα για ένα μέλλον ειρήνης και δημοκρατίας. Σε κάθε περίπτωση, αν κάποιος περάσει στα όπλα, η λύση είναι πάντα η ίδια και ενισχύει το παιχνίδι της ένοπλης και κατασταλτικής βίας των Κρατών.
Οποιοσδήποτε λογικός ή ακόμα και αισθανόμενος άνθρωπος έχει από καιρό συνειδητοποιήσει ότι η βίαιη κατάσταση στην Παλαιστίνη δεν θα μπορούσε να διαρκέσει πολύ χωρίς έναν νέο πόλεμο.
Όλα τα κόμματα, τα μέσα ενημέρωσης, τα θεσμικά όργανα να εφορμούν στην επίθεση της Χαμάς, στον πόλεμο των φτωχών (με ανεμόπτερα, αγροτικά και απαρχαιωμένες ρουκέτες) εναντίον εκείνων που διεξάγουν πόλεμο εδώ και δεκαετίες, ατιμώρητοι και αλαζονικοί, υπό το πρόσχημα μιας δημοκρατίας: το κράτος του Ισραήλ, ένα λαμπρό παράδειγμα ρατσιστικού καθεστώτος, ικανό να δημιουργήσει εσωτερικό απαρτχάιντ, καταστροφή και θάνατο ολόκληρων πληθυσμών, σκαρφαλώνοντας πάνω από οποιοδήποτε διεθνή νόμο ή απαγόρευση, χωρίς κανείς να μπορεί να το σταματήσει ή τουλάχιστον να του επιβάλει κυρώσεις.
Εν τω μεταξύ, συνεχίζουμε να υπερασπιζόμαστε την Ουκρανία με τα όπλα μας, το δημόσιο χρήμα μας, τους θεσμούς μας (όλους) ευθυγραμμισμένους ενάντια στο ρωσικό τέρας. Τα δύο μέτρα και σταθμά γίνονται έτσι αντιληπτά σε όλα τα κραυγαλέα στοιχεία τους.
Σε μια φάση που αποκαλύπτεται η συμμετοχή μας σε έναν πραγματικό πόλεμο, ο οποίος δεν έχει πλέον ούτε την όψη της άμυνας και της αντίστασης, παραμένουμε κρεμασμένοι στις αποφάσεις των Borrell, Stoltenberg και Biden, χωρίς να μπορεί πλέον να σηκωθεί, δεν λέω μια αντίθεση, αλλά ούτε καν ένα παράπονο (και ο καημένος ο Σαντόρο, που ακόμα προσπαθεί, χωρίς να βρίσκει -μου φαίνεται- κάποια υποστήριξη). Είναι εντυπωσιακό να πρέπει να επαληθεύσουμε ότι η μόνη δυνατή αναφορά αντίθεσης παραμένει ο Πάπας.
Αυτό που πονάει περισσότερο σήμερα δεν είναι αυτό που κάνουμε ή που επιτρέπουμε να γίνει ή να μην γίνει, αλλά ακριβώς αυτή η φαινομενική έκπληξη που ξέρουμε πώς να δείχνουμε κάθε φορά που -όπως τώρα- η βία εξαπολύεται, ενισχύει τα κυκλώματα θανάτου και προχωρά σε ανοιχτό πόλεμο.
Είναι η ίδια που προσποιούμαστε όταν αποκαλύπτεται η βία κατά των παιδιών, των γυναικών, της οικογένειας, κατά των μαύρων και των φτωχών. Και αυτό μας οδηγεί να ζητάμε ολοένα και πιο αυστηρούς και βίαιους νόμους και ποινές, ανεξάρτητα από την έλλειψη αποτελεσμάτων που αναπόφευκτα συνεπάγονται.
Θα πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι η βία είναι ήδη πόλεμος, όπως κι αν ασκείται, με το καλό ή το κακό. Αν φαίνεται καλή, δημιουργεί το πλεονέκτημα ότι μπορούμε να μην τη σκεφτόμαστε και να την αρνηθούμε πιο εύκολα, αλλά ταυτόχρονα καθορίζει το μειονέκτημα πως – αφού την απομακρύναμε με ευκολία – θα παρουσιαστεί τελικά σε ακόμα πιο τρομερές, καταστροφικές και ανεξέλεγκτες μορφές, όπως ακριβώς ο πόλεμος.
Πρέπει να μάθουμε να βλέπουμε και να νιώθουμε αυτό που πλησιάζει quel che si sta avvicinando. Δεν θα μας σώσει από την καταστροφή, αλλά θα διατηρήσουμε τουλάχιστον την αξιοπρέπεια να έχουμε καταλάβει (και να έχουμε πει, χωρίς να αρνούμαστε πια) το πότε, το πώς και κυρίως το γιατί.
Μιχάλης ‘Μίκης’ Μαυρόπουλος comune.info
