«Δεν θέλω να μου δώσετε χάρη, διότι αν επρόκειτο να ανακτήσω την ελευθερία μου μια μέρα, θα ήταν για να εκδικηθώ τα θύματα που θυσιάσατε» Louise Michel μπροστά στο Συμβούλιο πολέμου της Γαλλικής Κυβέρνησης, 1871.
Μετά από δεκαετίες απουσίας, στην 150η επέτειο της Κομμούνας του Παρισιού, επιστρέφει η La Comune, παθιασμένη μαρτυρία και στην πρώτη γραμμή της Λουίζ Μισέλ-Louise Michel, από δασκάλα δημοτικών σχολείων σε ηρωίδα της πρώτης δημοκρατίας στην Ευρώπη.
Η Κομμούνα είναι ένα ένθερμο χρονικό που διηγείται τις ημέρες και τις νύχτες που είδαν τον δρόμο να παίρνει την εξουσία, τα οδοφράγματα να σηκώνονται και να πέφτουν κάτω από τα κανόνια, χιλιάδες γυναίκες και παιδιά που πολεμούν δίπλα στους άντρες.
Μια χορωδιακή ιστορία αίματος, θάρρους και πάθους, τόσο συναρπαστική όσο ένα μυθιστόρημα και αληθινή όσο η ιστορία. Αφιερωμένη σε εκείνους που δεν έχουν σταματήσει ακόμα να μάχονται. (από το κάλυμμα του βιβλίου: Louise Michel, «La Comune» (μετάφραση της Chiara Fortebraccio Di Domenico). Clichy σελ. 350, € 14)
Η Κόκκινη Παρθένα αγαπημένη από τον Ουγκώ ήθελε να εκτελεστεί σαν άντρας
Μεταξύ του μανιασμένου πλήθους που ξεχύθηκε στους δρόμους του Παρισιού για να διαμαρτυρηθεί ενάντια στη δολοφονία ενός δημοσιογράφου, του Victor Noir, που διαπράχθηκε από τον Pierre Bonaparte, ξάδελφο του αυτοκράτορα Ναπολέοντα Γ ‘, λίγοι είχαν παρατηρήσει μια γυναίκα ντυμένη σαν άντρας με ένα στιλέτο στο χέρι της.
Η Λουίζ Μισέλ ήταν σαράντα χρόνων και είχε ένα προκλητικό βλέμμα στο χλωμό της πρόσωπο χωρίς μακιγιάζ.
Δεν ήταν όμορφη, αλλά δεν ήθελε να μοιάζει όμορφη. Σκοπός της δεν ήταν να αποπλανήσει, αλλά να αποκαταστήσει τη δικαιοσύνη. Φυσική κόρη μιας υπηρέτριας και ενός ευγενούς, ξεκίνησε ως δασκάλα.
Όταν είχε χάσει τη δουλειά της αρνούμενη να ορκιστεί πίστη στον αυτοκράτορα, είχε δημιουργήσει ένα δικό της σχολείο. Για αυτήν, ο κοινωνικός αγώνας και ο φεμινισμός ήταν αναπόφευκτα συνδεδεμένοι και οι γυναίκες είχαν ένα αναντικατάστατο ρόλο. «Δεν αξίζουμε περισσότερο από τους άντρες, αλλά η εξουσία δεν μας έχει ακόμη διαφθείρει«.
Κατά την πτώση της ανήθικης Δεύτερης Αυτοκρατορίας, που ανατράπηκε από τον πρωσικό στρατό, είχε ενωθεί με εκείνους που, παρά τις δυσκολίες, σκόπευαν να πολεμήσουν ενάντια στους εισβολείς και τους αντιδραστικούς συμμάχους τους.
Κατά τη διάρκεια της παρισινής εξέγερσης του 1871, είχε προσφερθεί να πάει να σκοτώσει τον πρόεδρο της δημοκρατίας Adolphe Thiers, υπεύθυνο για μια επαίσχυντη ειρήνη. Μιλά γι’ αυτό στο ζωντανό La Comune, ένα χρονικό που «θέλει να μαρτυρήσει, να καταθέσει», εξηγεί η επιμελήτρια Chiara Di Domenico, και να μην είναι «όμορφο».
Η Louise είχε πολεμήσει ηρωικά στα οδοφράγματα και βοήθησε τους τραυματίες, αλλά τα στρατεύματα της αντίδρασης, με την υποστήριξη των πρώσων και την στρατιωτική υπεροχή, στο τέλος είχαν κερδίσει, συνθλίβοντας την επανάσταση με μια σφαγή δεκάδων χιλιάδων θυμάτων, μεταξύ των οποίων του δημοσιογράφου Théophile Ferré, του μόνου άντρα που αγάπησε η Λουίζ.
Από την πλευρά τους, οι κομμουνάροι είχαν διαπράξει κάποιες αυθαίρετες εκτελέσεις, ανάμεσα σε αυτές του αρχιεπισκόπου του Παρισιού, και έβαλαν φωτιά στο παλάτι των Tuileries, για αυτούς σύμβολο της ναπολεόντειας τυραννίας.
Όταν συνέλαβαν τη μητέρα της για να την εκβιάσουν, δεν δίστασε να παραδοθεί, παρόλο που διακινδύνευε τη θανατική ποινή. Ο θρύλος της κόκκινης Παρθένας ξεκίνησε όταν, μπροστά στο στρατιωτικό δικαστήριο, επέμεινε στη θανατική ποινή, η οποία αρνούνταν στις γυναίκες. «Μη μου δώσετε χάρη, γιατί αν κάποια μέρα ανακτήσω την ελευθερία μου, θα εκδικηθώ τα θύματα που θυσιάσατε».
Για να καταλήξει στη συνέχεια: «Εάν δεν είστε δειλοί, σκοτώστε με ». Ο Victor Hugo, συγκινημένος, την γιόρτασε σε ένα ποίημα, Viro major, περισσότερο από ένας άντρας, εκείνη τη «φοβερή και υπεράνθρωπη» γυναίκα που, αντί να τρέμει, κατηγορούσε τους δικαστές και εξύψωνε τους τουφεκισμένους συντρόφους. «Η καλοσύνη, η υπερηφάνεια μιας γυναίκας του λαού. / Η πικρή τρυφερότητα που κοιμάται κάτω από το θυμό».
Καταδικασμένη σε απέλαση για όλη τη ζωή της σε ένα σωφρονιστικό ίδρυμα της Νέας Καληδονίας, είχε αναπτύξει μια αναρχική πίστη και, μοναδική μεταξύ των συντρόφων, είχε πολεμήσει για τους ιθαγενείς σε εξέγερση εναντίον των Γάλλων. Δεν ήθελε να δεχτεί τη χάρη έως ότου την λάβουν όλοι οι σύντροφοι της.
Η εξαιρετική αξιοπρέπεια της, η ακεραιότητά της και η νοημοσύνη της δεν είχαν περάσει απαρατήρητες. Ένας πολιτικός από το αντίπαλο στρατόπεδο, ο Georges Clémenceau, που εντυπωσιάστηκε από την αυταπάρνηση με την οποία η Louise, πρώτη από την Κομμούνα, έκανε ότι μπορούσε για τους φτωχούς, προσπάθησε πολύ να τη βοηθήσει.
Κατά τη διάρκεια της Κομμούνας, εκείνος που ήθελε να ονομαστεί «ο πρώτος αστυνομικός στη Γαλλία» είχε εργαστεί σκληρά για να αποτρέψει περιττές σφαγές και από τις δύο πλευρές. Αλλά η πιο δυνατή φιλία της ζωής της ήταν εκείνη με τον Βίκτωρ Ουγκώ στον οποίο, ακόμα άγνωστη δασκάλα, είχε στείλει ποιήματα και γράμματα γεμάτα αθώα λατρεία.
Και ίσως ήταν ακριβώς μαζί του που είχε καταναλωθεί η μοναδική σχισμή σε μια ζωή απόλυτης συνοχής, που ανακατασκευάστηκε από τον Yves Muriot, ένα δημοσιογράφο ίσως απόγονο του.
Όταν η 21χρονη Louise πήγε στο Παρίσι για να συναντήσει τον Hugo, που θεωρείτο παγκοσμίως μια ιδιοφυΐα και πατέρας της χώρας, ένα ασυνήθιστο επεισόδιο θα συνέβαινε στην ταραχώδη ζωή του ποιητή. Τρομαγμένη, η Louise δεν θα μπορούσε να αντισταθεί σε αυτόν. μετά, αναστατωμένη, θα επέστρεφε στην επαρχία όπου γέννησε κρυφά ένα κοριτσάκι, την Victorine.
Η εμπειρία της ως φυσικής κόρης, σε συνδυασμό με την έλλειψη ενδιαφέροντος για την οικογενειακή ζωή, θα την είχε οδηγήσει να την δώσει για υιοθεσία σε μια οικογένεια. Φυσικά, η εντυπωσιακή έλλειψη τεκμηρίωσης για την περίοδο αυτή θα μπορούσε να υποστηρίξει αυτή τη θέση.
Πολλά χρόνια αργότερα ένας οικείος του Βίκτωρ Ούγκο είχε βρει, ψάχνοντας τα έγγραφα του συγγραφέα μετά το θάνατό του, κάποια γράμματα από τη Louise Michel που, κατά τη γνώμη του, θα ήταν καλύτερο να καταστρέψει. Σίγουρα δεν ήταν η τριακονταετής αλληλογραφία τους που θα εκδοθεί αργότερα..
Ένα εορταστικό πλήθος χαιρέτισε τη Louise στην επιστροφή της στη Γαλλία. Βοηθώντας τους φτωχούς συνάντησε την αποφασιστική δούκισσα του Uzès, μια μοναρχική φεμινίστρια, την πρώτη γυναίκα που έβγαλε άδεια οδήγησης στη Γαλλία, η οποία ενστικτωδώς γοητεύτηκε από εκείνη την επαναστάτρια.
Όταν, κατά τη διάρκεια μιας διαδήλωσης κατά της θανατικής ποινής, ένας εκτελεστής την πυροβόλησε, την υπερασπίστηκε, μέσα στα αίματα, το αγανακτισμένο πλήθος: «Είναι ένας τρελός, αφήστε τον να φύγει».
Παρόλο που μια από τις σφαίρες παρέμεινε στο κρανίο της, αρνήθηκε να μηνύσει τον εγκληματία της και είπε στον δημοσιογράφο που προσπαθούσε να της πάρει συνέντευξη: «Φαίνεται να δίνετε στις πληγές μου πολύ περισσότερο βάρος από αυτό που δίνω εγώ. Θυμηθείτε ότι δεν είμαι μια γυναίκα, αλλά μια μαχήτρια».
Η Louise συνέχισε να μάχεται και να το πληρώνει με φυλακή, παρά τις επεμβάσεις του Hugo και του Clémenenceau. Ο Paul Verlaine, ο οποίος κατά τη διάρκεια της Κομμούνας είχε εναλλάξει τον φανατισμό και τον φόβο, αφιέρωσε μια μπαλάντα στην «βραχνή και εύθραυστη μούσα του φτωχού».
Το 1904, είχε μπει σε μια μασονική στοά που δέχονταν τις γυναίκες. Το έκανε επειδή πίστευε στην ανθρώπινη αδελφοσύνη και θυμήθηκε την ημέρα που, κατά τη διάρκεια της Κομμούνας, μια γραφική πομπή των μασόνων είχε ανέβει στα οδοφράγματα κάτω από την εχθρική φωτιά, κηρύττοντας μάταια την ειρήνη.
Στην κηδεία της, ανάμεσα στο συγκινημένο πλήθος δεν φαίνονταν οι κόκκινες σημαίες «βρεγμένες με το αίμα των στρατιωτών μας», αλλά εκείνες οι μαύρες της αναρχίας, «σε πένθος για τους νεκρούς και τις ψευδαισθήσεις μας».
Υστερόγραφο:
Άσχετο. Διαβάζω καθημερινά στον τύπο, οι ρουφιανιές πάνε σύννεφο, και πάντα από ανθρώπους άσχετους, που δεν κινδυνεύουν με τίποτα από την υποτιθέμενη απροσεξία των συνανθρώπων τους.
Είναι αναφαίρετο δικαίωμα του καθενός να αποφασίσει για τη ζωή και τον θάνατο του, όταν δεν βλάπτει τους γύρω. Οπότε, ας σταματήσουμε να ρουφιανεύουμε τον γείτονα, επειδή εμείς είμαστε χέστες, ή δεν έχουμε ένα φίλο να καλέσουμε στην αυλή ή το μπαλκόνι μας!
Κάποτε οι ρουφιάνοι φορούσαν κουκούλες, από την ντροπή τους. Σήμερα οι καταδότες βγαίνουν στα παράθυρα περήφανοι των ‘κατορθωμάτων’ τους. Αυτό κατάντησε μερίδα των ελλήνων!
Με την ευκαιρία δε να χαιρετίσω την πολυαγαπημένη φιλενάδα Τέτη, και τον Μιχάλη, που έφυγαν για το μεγάλο ταξίδι, από τα βάθη της καρδιάς μου…
