Ο Βύρων έγινε κιόλας 91 χρονών.
Συμπλήρωσε με άλλα λόγια εννιά 10ετίες στο τοπικό ποδοσφαιρικό γίγνεσθαι. Πόσο γρήγορα αλήθεια φεύγει ο χρόνος. Ο Βύρων γεννήθηκε ποδοσφαιρικά στο Δημοτικό (Βερούλειο) Στάδιο. Και σε αυτό παρέμεινε όλα αυτά τα χρόνια.
Με ανθρώπους που τον αγάπησαν και τον αγαπούν. Που τον υπηρέτησαν με θέρμη και δημιουργικότητα δίνοντας ποδοσφαιρική στέγη σε εκατοντάδες των εκατοντάδων παιδιών. Και φέτος ήρθε η καταξίωση. Ο σύλλογος κέρδισε άξια τον τίτλο στην Α` κατηγορία και μέσα από μπαράζ μεταξύ των πρώτων από άλλες περιφέρειες, για δεύτερη φορά θέση στη Γ` Εθνική κατηγορία.
Ένα ομοιογενές και αξιόμαχο τρίπτυχο έδωσε την επιτυχία. Οι παίκτες με φιλότιμο και μαχητικότητα. Ο αξιόλογος τεχνικός Στέλιος Ιγνατιάδης από τα καλύτερα παιδιά του τοπικού ποδοσφαίρου και η ακούραστη διοίκηση με πρόεδρο τον Αριστείδη Καρίπογλου που πίστεψαν στην ομάδα και τη στήριξαν με όλες τις δυνάμεις τους. Σε καιρούς δύσκολους και αυτό το γνωρίζουνε όλοι.
Μόνο που στην επιτυχία αυτή μεταξύ όλων εκείνων που στήριξαν την ομάδα, δεν είναι πια εκείνη η χαρακτηριστική φιγούρα του Αντώνη του τάκα-τάκα. Όταν λοιπόν γίνεται αναφορά στην ιστορία του Βύρωνα, οι σκέψεις πηγαίνουν σε δυο γεγονότα που ίσως να μη συναντήσει κανείς σε παγκόσμιο επίπεδο.
Το πρώτο των δεκαετιών 1950-1960 αγωνιζότανε στην ομάδα τρία ζευγάρια αδελφών, ταυτόχρονα. Ο Λάμπρος και Νίκος Σιδηρόπουλος, ο Παύλος και Χρήστος Μηλιάδης, ο Θέμης και ο Αντώνης Μαυρίδης. Ο Θέμης ακολούθησε προπονητική καριέρα. Κάθισε και στον πάγκο της ομάδας.
Το ίδιο και ο Χρήστος Μηλιάδης. Μια εμβληματική φιγούρα του τοπικού ποδοσφαίρου, ο επονομαζόμενος «Ψήλος» λόγω της λεπτής σωματικής του κατασκευής. Ο Θέμης Μαυρίδης κράτησε για πολλά χρόνια τη λέσχη του Βύρωνα ενώ εκλέχτηκε πολλές φορές στις διοικήσεις. Τέλος ο Νίκος Σιδηρόπουλος, ο μοναδικός επιζών από τους έξη ήταν παράλληλα πολύ καλός αθλητής στίβου.
Το δεύτερο και εξίσου σημαντικό. Από τα ιδρυτικά μέλη του Βύρωνα και πρώτος του πρόεδρος ήταν ο Φώτης Σκαμάγκης. Μαζί με τα παιδιά του είχανε ένα φούρνο κοντά στο Δημοτικό Σχολείο του Βύρωνα. Οι γιοί του βοηθήσανε το Βύρωνα είτε μέσα στο γήπεδο, είτε στα διοικητικά.
Ένας άλλος Φώτης Σκαμάγκης εγγονός του πρώτου, ασχολήθηκε για πολλά χρόνια με τα διοικητικά. Εξαιρετικός φίλαθλος και παράγοντας με εξαιρετικό χιούμορ και καλή διάθεση. Δυστυχώς «έφυγε» νέος.
Τον έζησα και τον θυμάμαι με πολύ εκτίμηση. Τέλος ο γιος του Φώτη θήτεψε επί των ημερών μας στα διοικητικά του συλλόγου στα διοικητικά του συλλόγου. Τέσσερις γενιές Σκαμάγκη. Δεν είναι όμως τα γεγονότα που τόνισαν την πορεία της ομάδας.
Δεν είναι για παράδειγμα η πρώτη φορά που ο σύλλογος κέρδισε κατηγορία σε εθνικό επίπεδο το 1982 με προπονητή τον άλλοτε κεντρικό αμυντικό του ΑΟΚ, Γιώργο Τάτση. Είναι διάφορα πρόσωπα που βοήθησαν σημαντικά την πορεία του συλλόγου από την άκρη του πάγκου όπως ο Θάσιος Μαρτίνης, ο Γρηγόρης Χατζατίδης, ο Νούλης Χαραλαμπίδης, ο Ηλίας Καλούδης, ο Μπάμπης Πανταζίδης ιδιαίτερα πετυχημένος και ο μακροβιότερος προπονητής, ο Θεόδωρος Τσεντεμεϊδης.
Είναι γεγονός αναμφισβήτητο ότι κατά καιρούς το σύλλογο υπηρέτησαν με περίσσια αγάπη και φροντίδα αρκετοί παράγοντες. Ήταν ο Ευριπίδης Μηλιάδης για περίπου τέσσερις δεκαετίες. Ο Βαγγέλης Σιγουρέτας ως ποδοσφαιριστής και πρόεδρος. Ο παλιός Δήμαρχος Θανάσης Βαβαλέσκος που βοήθησε αρκετούς παίκτες.
Ο Βαγγέλης Σπουργίτης με την παλιά λέσχη κάτω από τον παλιό κινηματογράφο «Ολίμπια». Ο Τάκης Μίσιος για πολλά χρόνια δίπλα στην ομάδα και για ένα διάστημα πρόεδρος της. Ο Λεόντιος Γιορμπαλίδης, ο πρώην Δήμαρχος Στάθης Εριφυλλίδης και ως πρόεδρος. Ο συμπαθέστατος Άγγελος Μπαξεβανάκης. Ο Νίκος Παππάς και ο Γιώργος Βαρδάκας.
Και μια απαραίτητη αναφορά σε παίκτες που έζησα από κοντά. Τους παλιούς Καλπίδη (σπουδαίος τεχνίτης), Γιάννη Καραπαυλίδη με συμμετοχές στις παλιές μας μεικτές μας ομάδες, Σταύρο Λαχουβάρη, Χρόνη Ουλάνη (γαμπρό του Σιγουρέτα), Γκόγκος (από τα γνωστά παγωτά), Κυφωνίδη και από τους νεότερους που πρόσφεραν στο σύλλογο με αγάπη και συνέπεια τους Ιωαννίδη (το λέγανε και «Μουτζούρη» λόγω επαγγέλματος, Σιαμαντούρα, Βουτσά (έπαιξε και στον ΑΟΚ) όπως και ο Χαραλαμπίδης.
Επίσης και οι Μαυρουδής, Σιτσάνης, Ζώτος, Χαρέλης, Αθανασιάδης, Σαμαράς, Καλόγριας, Καλαμάρας, Γιορμπαλίδης, Γκόρφης, Αντωνιάδης, Ιακωβίδης κτλ. «Βύρων και ξερό ψωμί» λοιπόν όπως ήταν το σύνθημα των φίλων του συλλόγου. Τότε που στο Δημοτικό Στάδιο οι ομάδες μοιραζόταν καθημερινά το γήπεδο στη μέση για τις ανάγκες της προπόνησης.
Οι δυσκολίες πολλές. Η αγάπη όμως για το ποδόσφαιρο μεγάλη. Και συνάμα δυνατή και δημιουργική. Μέχρι το ερχομό του ΑΟΚ, πριν από 57 χρόνια. Ο Βύρων όμως τράβηξε το δικό του μοναχικό δρόμο. Η επιλογή δύσκολη. Η θέληση όμως μεγάλη. Στα χρόνια αυτά τρεις ποδοσφαιριστές του ξεχώρισαν ιδιαίτερα.
Ο Χαρίτος Χατζηεμμανουήλ ένας μαέστρος των γηπέδων. Έφυγε για τον Ηρακλή Θεσσαλονίκης και γύρισε στους Φιλίππους και ολοκλήρωσε στον ΑΟΚ. Ο Παναγιώτης Κοϊβέρογλου, σπουδαίος τερματοφύλακας ο οποίος ακολούθησε μια λαμπρή καριέρα σε Βύρων- ΑΟΚ- ΟΦΗ.
Ο Παύλος Δερμιτζάκης ο οποίος ξεδίπλωσε το ταλέντο του σε Βύρων- ΑΟΚ και ΠΑΟΚ. Γεγονότα τα οποία μπορούμε να τα δούμε και στο μέλλον του συλλόγου. Γιατί ο Βύρων έχει συνέχεια και πιστεύει ότι θα είναι εκεί που γεννήθηκε στο Δημοτικό Στάδιο (Βερούλειο) για πολλά χρόνια ακόμη. Και εμείς το πιστεύουμε.
Κ. Κ
