Βαλτώσαμε. Μαραζώσαμε. Γιατί; Ποια είναι τα όρια μας:
Σε μακροπολιτικό επίπεδο, εκφράζονται, για παράδειγμα, με την πεποίθηση ότι μόνο η νομοθετική μορφή, πλήρως εκφρασμένη στον κοινοβουλευτικό χώρο, είναι αυτή που δίνει μορφή και υπόσταση στις δυνατότητες αλλαγής.
Ίσως – μην εκλαμβάνετε αυτές τις δηλώσεις ως νοσταλγική έμπνευση που απευθύνεται σε μια, κατά τα άλλα ανύπαρκτη, καλή στιγμή που υπήρξε κάποτε, στην οποία, στην καλύτερη περίπτωση, ο «καλός» που υπήρχε εκεί έπρεπε να είναι λίγο νεότερος και, για κάποιους από εμάς να έχει μερικές τρίχες παραπάνω – θα άξιζε να προσπαθήσουμε να εξετάσουμε το ενδεχόμενο εξωκοινοβουλευτικών μορφών σκέψης και δράσης που στοχεύουν στην αλλαγή.
Αναλαμβάνοντας ως πρώτη διάσταση της δράσης μας, ουσιαστική και απαραίτητη, το γεγονός ότι ο ορίζοντας της απελευθέρωσης και της ελευθερίας (απελευθέρωση από τις συνθήκες εκμετάλλευσης και αποξένωσης-αλλοτρίωσης, ελευθερία αυτοδιάθεσης που δεν ξεχνά τον κοινωνικό δεσμό) δεν είναι ένα κεκτημένο δικαίωμα ότι μας το δίνει κάποιος άλλος (κοινωνικός μικροοργανισμός όπως η οικογένεια ή μια ομάδα φίλων ή μια κοινωνικοπολιτική μακροοικονομική οργάνωση όπως το Κοινοβούλιο), αλλά ένα (σκληρό) καθήκον στο οποίο πρέπει να παρέχουμε όλη μας την ενέργεια και τη νοημοσύνη
Φωτογραφία παρμένη από το unsplash.com
Μιχάλης ‘Μίκης’ Μαυρόπουλος
