Αρκετά χρόνια πριν, και χωρίς να γνωρίζω τον Θόδωρο Μουριάδη, είχα εντυπωσιαστεί από συχνές πυκνές αναφορές σε όλο σχεδόν το φάσμα του τοπικού τύπου (με τον οποίο έχω αποκτήσει τη συνήθεια να ξεκινάω τη μέρα μου, πολλά χρόνια τώρα), που περιείχαν το όνομά του. Οι αναφορές αυτές είχαν κάτι το αξιοπρόσεκτο. Ήταν σχεδόν όλες «γυμνές», απαλλαγμένες δηλαδή από ευμενείς χαρακτηρισμούς, εμφανή εκθειαστική διάθεση και προϊδεασμό των γραφόντων. Ήταν καθαρές ειδήσεις που, ανεξάρτητα από την οπτική του μέσου, ήταν ίδιες και πήγαιναν κάπως έτσι: «Ο Αντιδήμαρχος Τεχνικών Υπηρεσιών του Δήμου, κ. Θεόδωρος Μουριάδης έκανε αυτό», ή «βρέθηκε επιτόπου και έλυσε το ζήτημα που…», ή «πέτυχε εκείνο, ή το άλλο» και πάει λέγοντας. Όπου αυτό το «έκανε»» αναφερόταν πάντα σε κάποιο πρόβλημα που χρόνιζε ή μόλις είχε εμφανιστεί, ή οξυνθεί και μεσολαβούντος του κ. Μουριάδη είχε λυθεί. «Κράτησα» το όνομά του και αργότερα, συζητώντας μαζί του, κυρίως γύρω από τραπέζια φίλων αγαπητών, είχα την ευκαιρία να διαπιστώσω ότι διέθετε αυτό ακριβώς που οι περί τα δημοτικά ενέργειές του έδειχναν ότι διαθέτει. Φρόνηση αριστοτελικού τύπου, δηλαδή, σε ελεύθερη απόδοση, ικανότητα να αντιλαμβάνεται τις διαστάσεις ενός προβλήματος εντός της περίστασής του και να ενεργεί συνακολούθως για να το λύσει. Μια πολιτική αρετή που γύρω της μπορεί και αξίζει να συγκροτηθεί το συλλογικό αίτημα «θέλουμε καλύτερο δήμο». Και, εξίσου σημαντικό, φρόνηση που συνοδεύει έναν ασυμβίβαστο Δημοτισμό, δηλαδή τη διάθεση να «λιγοστέψει» το κράτος, διακονώντας το δήμο ως πεδίο κοινωνικής ελευθερίας και δημοκρατίας αντί να επιχειρεί να το ανταγωνιστεί πλειοδοτώντας σε κατασταλτικές προθέσεις και υποσχέσεις ανελεύθερης ασφάλειας. Ναι, αυτό δεν σημαίνει ότι, εάν εκλεγεί, θα πάρει τα μέσα παραγωγής από τα χέρια των λίγων για να τα καταστήσει κοινά για τους πολλούς, ούτε ότι θα μας οδηγήσει στην αταξική κοινωνία. Ωστόσο, σημαίνει ότι θα δράσει υπέρ του Δήμου και του γενικού συμφέροντος (όπως όλοι) αλλά με τον τρόπο που μόνο αυτός μπορεί. Χωρίς να προσβάλλει την πόλη με παλινωδίες και διγλωσσία σαν αυτές που αμαύρωσαν τη δημιουργία του Μνημείου των Εβραίων, χωρίς τις ιδεολογικές καθηλώσεις που θα εμπόδιζαν το Δήμο να ακολουθήσει το παράδειγμα του Δήμου Πάτρας ή του δήμου Τρικάλων, χωρίς να προσβάλλει τη νοημοσύνη μας με κενές υποσχέσεις αποκαθήλωσης του αντιπροσωπευτικού συστήματος, χωρίς διάθεση να μετατρέψει τον Δήμο σε κράτος, χωρίς να αντιμετωπίσει τους δημότες ως αριθμούς, χωρίς δηλαδή τον νεοφιλελεύθερο κυνισμό των ημερών μας και ταυτόχρονα με τη ρεαλιστική ευελιξία που απαιτεί το άρχειν, χωρίς να σταματήσει το διάλογο με όλες εκείνες τις ενέργειες που πραγματώνουν κοινωνικές, ηθικές και πνευματικές αξίες μόνο και μόνο επειδή δεν του ανήκει η πατρότητά του (π.χ. δεν θα «φρενάρει» τα όσα καλά συμβαίνουν στο ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Καβάλας)… Με δυο λόγια, θα δράσει (όπως ξέρει) με ιδεολογικό έρμα (όπως ξέρουμε) επιτρέποντάς μας όχι μόνο να (συ)ζητάμε έναν καλύτερο Δήμο αλλά να τον έχουμε συμμετέχοντας με τρόπους που εμείς θα επιλέξουμε. Με τον ίδιο τρόπο, πράγμα όχι λιγότερο από τα προηγούμενα, θα επιτρέψει σ’ όλους εμάς του όμορου χώρου που θα τον ψηφίσουμε, να συνεχίσουμε να έχουμε ως ορίζοντά μας «μιαν Αριστερά με τελειωμένα και αθάνατα φτερά» (κατά Σαββόπουλο). Γι’ αυτό και, υιοθετώντας την ουσία μιας εξαίρετης παλαιότερης πρότασης του συμπολίτη μας Μπάμπη Γαμβρέλη, προκρίνω τον Θόδωρο Μουριάδη ως το πρόσωπο γύρω από το οποίο πρέπει να συγκροτηθεί η ζητούμενη, ευρύτερη προοδευτική συμμαχία που θα αναλάβει τα του Δήμου Καβάλας. Αυτά επί του Πολιτικού. Κατά τα άλλα, σε όσους λυπήσω εκφράζοντας δημόσια αυτή τη γνώμη μου, θα θυμίσω ότι μπορούν κάλλιστα να μου αποδώσουν το ήθος του λόγου μου…
Θανάσης Τσιρταβής
Δημότης Καβάλας – κάτοικος Αθηνών
