Η κλίση των Ζαπατίστας, σύμφωνα με «ένα λακωνικό ορισμό», είναι «να είσαι καλός σπόρος», δήλωσε ο υποδιοικητής Moisés του Στρατού Εθνικής Απελευθέρωσης των Ζαπατίστας (EZLN, Ejército Zapatista de Liberación Nacional).
«Δεν σκοπεύουμε να κληροδοτήσουμε μια σύλληψη του κόσμου στις επόμενες γενιές. Μην τους κληροδοτήσετε τις δυστυχίες μας, τις μνησικακίες μας, τον πόνο μας, τις φοβίες μας ή τις φιλίες μας. Ούτε πως είναι ένας καθρέφτης με μια περισσότερο ή λιγότερο κατά προσέγγιση εικόνα αυτού που υποθέτουμε ότι είναι καλό ή κακό», αλλά μάλλον ότι «αυτό που θέλουμε να κληρονομήσουν είναι η ζωή», πρόσθεσε.
Ανέφερε πως «το τι θα κάνουν οι άλλες γενιές με αυτό θα είναι δική τους απόφαση και, κυρίως, ευθύνη τους. Όπως ακριβώς κληρονομήσαμε τη ζωή από τους προγόνους μας, παίρνουμε αυτό που θεωρούμε πολύτιμο, και αναθέτουμε στον εαυτό μας ένα έργο. Και, φυσικά, αναλαμβάνουμε την ευθύνη για την απόφαση που παίρνουμε, για το τι κάνουμε ώστε να ολοκληρώσουμε αυτό το έργο και για τις συνέπειες των πράξεων και των παραλείψεών μας».
«Βλέπουμε αυτή την τρομερή καταιγίδα, της οποίας οι πρώτες θύελλες και βροχές χτυπούν ήδη ολόκληρο τον πλανήτη»
Ο Moisés, ο οποίος τώρα υπογράφει και ως Γενικός Συντονιστής του «Ταξιδιού για τη Ζωή», επέμεινε ότι «δεν σκοπεύουμε να κληροδοτήσουμε νόμους, εγχειρίδια, κοσμοθεωρίες, κατηχήσεις, κανόνες, διαδρομές, προορισμούς, βήματα, εταιρείες, που, αν κοιτάξετε από κοντά, είναι αυτό που φιλοδοξούν σχεδόν όλες οι πολιτικές προτάσεις. Ο στόχος μας είναι πιο απλός και τρομερά πιο δύσκολος: να κληροδοτήσουμε τη ζωή».
Επεξεργάστηκε: «… Γιατί βλέπουμε ότι αυτή η τρομερή καταιγίδα, της οποίας οι πρώτες θύελλες και βροχές χτυπούν ήδη ολόκληρο τον πλανήτη, φτάνει πολύ γρήγορα και πολύ δυνατά. Άρα δεν κοιτάζουμε το άμεσο. Ή ναι, αλλά σύμφωνα με αυτά που βλέπουμε μακροπρόθεσμα».
«Η άμεση πραγματικότητά μας ορίζεται ή σύμφωνα με δύο πραγματικότητες: μια του θανάτου και της καταστροφής που θα αναδείξει το χειρότερο στους ανθρώπους, ανεξάρτητα από την κοινωνική τους τάξη, το χρώμα τους, τη φυλή τους, τον πολιτισμό τους, τη γεωγραφία τους, τη γλώσσα τους, μέγεθος, Και άλλο ένα ξεκίνημα, από την αρχή, στα ερείπια ενός συστήματος που έκανε αυτό που κάνει καλύτερα, δηλαδή να καταστρέφει».
Ρώτησε: «Γιατί λέμε ότι τον εφιάλτη που είναι ήδη εδώ και, που θα χειροτερέψει, θα ακολουθήσει ένα ξύπνημα; Λοιπόν, επειδή υπάρχουν εκείνοι, όπως εμείς, που είναι αποφασισμένοι να εξετάσουν αυτή την πιθανότητα.
Ελάχιστα, είναι αλήθεια. Αλλά κάθε μέρα και όλες τις ώρες, παντού, παλεύουμε για να μεγαλώσει αυτή η ελάχιστη πιθανότητα και, αν και μικρή και ασήμαντη —σαν μικροσκοπικός σπόρος— να μεγαλώσει. Και, μια μέρα, είναι το δέντρο της ζωής που θα είναι φτιαγμένο από όλα τα χρώματα ή δεν θα είναι».
Διευκρίνισε ότι «δεν είμαστε οι μόνοι. Σε αυτά τα 30 χρόνια (από την ένοπλη εξέγερση του Ιανουαρίου 1994) έχουμε κοιτάξει σε πολλούς κόσμους. Διαφορετικούς σε τρόπους, χρόνους, γεωγραφίες, δικές τους ιστορίες, ημερολόγια.
Αλλά ίσοι-ίδιοι μόνο στην προσπάθεια και το παράλογο βλέμμα που τοποθετείται σε έναν άκαιρο χρόνο που θα συμβεί, όχι από τη μοίρα, ούτε από θεϊκό σχέδιο, ούτε επειδή κάποιος χάνει για να κερδίσει κάποιος άλλος. Όχι, θα είναι επειδή εργαζόμαστε πάνω σε αυτό, παλεύουμε, ζούμε και πεθαίνουμε για αυτό».
«Δεν είναι απαραίτητο να κατακτήσεις τον κόσμο, αρκεί να τον ξανακάνεις νέο»
Είπε επίσης πως «όταν λέμε ότι «δεν είναι απαραίτητο να κατακτήσουμε τον κόσμο, αρκεί να τον ξανακάνουμε νέο», απομακρυνόμαστε, οριστικά και ανεπανόρθωτα, από τις τρέχουσες και προηγούμενες πολιτικές αντιλήψεις.
Ο κόσμος που βλέπουμε δεν είναι τέλειος, ούτε καν κοντά σε αυτό. Αλλά είναι καλύτερος, χωρίς αμφιβολία. Ένας κόσμος όπου ο καθένας είναι αυτός που είναι, χωρίς ντροπή, χωρίς διώξεις, ακρωτηριασμούς, φυλακίσεις, δολοφονίες, περιθωριοποιήσεις, καταπιέσεις. Πώς λέγεται αυτός ο κόσμος; Ποιο σύστημα το υποστηρίζει ή είναι κυρίαρχο; Λοιπόν, αυτό θα το αποφασίσουν, ή όχι, όσοι ζουν σε αυτόν».
Ένας κόσμος, πρόσθεσε, στον οποίο «όσοι επιθυμούν να ηγεμονεύσουν και να ομογενοποιήσουν μαθαίνουν από αυτά που προκάλεσαν σε αυτόν και άλλους καιρούς, και αποτυγχάνουν σε αυτόν τον κόσμο που έρχεται.
Ένας κόσμος στον οποίο η ανθρωπότητα δεν ορίζεται από την ισότητα (που κρύβει μόνο την απομόνωση εκείνων που «δεν είναι ίσοι»), αλλά από τη διαφορετικότητα. Ένας κόσμος όπου η διαφορετικότητα δεν διώκεται αλλά γιορτάζεται. Ένας κόσμος στον οποίο οι ιστορίες που λέγονται δεν είναι ιστορίες εκείνων που κερδίζουν, διότι κανείς δεν κερδίζει».
By Elio Henríquez, La Jornada correspondent, November 21, 2023
Μιχάλης ‘Μίκης’ Μαυρόπουλος
