Δημοσιεύτηκε στις 20 Σεπτεμβρίου 2017
[Το απόσπασμα ανακτήθηκε από το περιοδικό Nuova Rivista Letteraria (Εξαμηνιαίο Κοινωνικής Λογοτεχνίας που ιδρύθηκε από τον Stefano Tassinari) n. 15 (n. 5 Νέα σειρά) του μαίου 2017. Το νούμερο του περιοδικού έχει 21 λογοτεχνικά κείμενα, ένα για κάθε γράμμα του αλφαβήτου, αφιερωμένα σε διάφορες επαναστατικές προσπάθειες και κοινωνικής μετατροπής-μετασχηματισμού της ιστορίας ]
Είναι το πρώτο από τα πολλά βήματα των ζαπατίστας στην Πόλη του Μεξικού και σε όλους τους τόπους του Μεξικού. Ας ελπίσουμε πως όλοι εσείς θα περπατήσετε μαζί μας. Comandanta Ramona (1959-2006), EZLN, 1996 διοικητής Ραμόνα, Città del Messico, 30 ιουνίου 2018 Πόλη του Μεξικού
Εικοσιτέσσερις ώρες πριν από τις εκλογές της κυριακής πρώτης ιουλίου στο γενικό επιτελείο του υποψηφίου AMLO, αρκτικόλεξο που αποστάζει το μακρύ του πλήρες όνομα, Andrés Manuel López Obrador, ήδη αισθάνεσαι στον αέρα το άρωμα της νίκης.
Θα είναι η πρώτη φορά στην ιστορία για ένα κόμμα της αριστεράς σε εθνικό επίπεδο. Οι σημαίες του Κινήματος Εθνικής Αναγέννησης ή MoReNa, το κόμμα δημιούργημα του ηγέτη, κυματίζουν λίγο οπουδήποτε στην μεξικανική πρωτεύουσα η οποία, από πάντα, είναι το προπύργιο των διαφόρων ψυχών της κεντροαριστεράς, γράφει ο .Fabrizio Lorusso
Στα αυτάρεσκα χαμόγελα των αγωνιστών εντυπώνεται η χαρά, η κάθαρση έπειτα από σχεδόν είκοσι χρόνια εκλογικών ηττών και απογοητεύσεων. Στα μάτια που λάμπουν κάποιων στενών συνεργατών του πιθανού μελλοντικού προέδρου, που δίδεται επικεφαλής από όλες τις δημοσκοπήσεις και υποστηρίζεται από μεγάλες εθνικές τηλεοπτικές αλυσίδες ακόμη και από ένα διακριτικό αριθμό μεγιστάνων, προοδευτικών της τελευταίας στιγμής, διακρίνονται, ανάμεσα σε δάκρυα χαράς και έντασης, οι αρχέτυπες προεικονίσεις υπουργικών πολυθρόνων και κοινοβουλευτικών εδρών. Υπάρχει θέληση για αλλαγή.
Επιτέλους, όπως πολλές φορές επανέλαβε το AMLO στα συλλαλητήρια της προεκλογικής εκστρατείας , “η τρίτη είναι εκείνη η καλή”, συνεπώς ύστερα από την ήττα την πρώτη φορά το 2006 από τον καθο-συντηρητικό Felipe Calderón και τις εκλογικές απάτες του κόμματος του, Acción Nazional(PAN), και στη συνέχεια το 2012 από τον τηλε-υποψήφιο που ηλιθιοποιήθηκε, τον Enrique Peña Nieto, ήρθε η στιγμή της λύτρωσης.
Να ανοικοδομήσουμε την Χώρα, να νικήσουμε την διαφθορά και να αντιστρέψουμε την πορεία που πάρθηκε το 1982 με την αρχή των άγριων νεοφιλελεύθερων μεταρρυθμίσεων και την αποσυναρμολόγηση του Κράτους: αυτή, σε ένα tweet, η περίληψη του προγράμματος, ή καλύτερα των συνθημάτων, της αριστεράς που έχει σημείο αναφοράς το MoReNa.
Η άλλη κοινοβουλευτική αριστερά, δηλαδή μια πρώην αριστερά που σύμφωνα με κάποιες δημοσκοπήσεις θα γίνει και πρώην κοινοβουλευτική, μιας και κινδυνεύει να εξαφανιστεί από τον εκλογικό χάρτη, είναι εκείνη του PRD, του Partido de la Revolución Democrática, του Κόμματος της Δημοκρατικής Επαναστάσεως.
Το 1997 τα κατάφερε στην επιχείρηση να κατακτήσει την Πόλη του Μεξικού, προπύργιο του PRI (Κόμμα Επαναστατικό Θεσμικό, Partido Revolucionario Institucional), ηγεμονικό σε όλο το Μεξικό και στην πρωτεύουσα για 70 χρόνια τον εικοστό αιώνα XX, και από τότε το διαχειρίζεται.
Ο Andrés Manuel υπήρξε δήμαρχος της μεγαλούπολης από το 2000 έως το 2005 και στη συνέχεια υπήρξε ο υποψήφιος του PRD στις προεδρικές για δυο συνεχείς φορές, αμφότερες χαμένες. Αυτή την φορά, όμως, τα πράγματα πηγαίνουν διαφορετικά, ο leader κάνει για τον εαυτό του και είναι σίγουρος πως θα κερδίσει.
Είμαστε στοχασμός και κραυγές
Subcomandante Marcos, Πόλη του Μεξικού, 11 μαρτίου 2001 Υποδιοικητής Μάρκος
Marzo 2001, Colore della Terra e Autonomia Μάρτιος 2001, Χρώμα της Γης και Αυτονομία
“Ξεκινάει αυτή η πορεία σήμερα, τώρα που είναι νέα η σελήνη, έτσι ώστε ή γη να δώσει τελικά τους καρπούς της δικαιοσύνης για εκείνους που είναι το χρώμα της γης. Ξεκινά η πορεία της αξιοπρέπειας των ιθαγενών, η πορεία του χρώματος της γης”.
Το ανακοινωθέν, που στάλθηκε από τα βουνά του νοτιοανατολικού Μεξικού στις 24 φεβρουαρίου, είναι υπογεγραμμένο από την Γενική Διοίκηση του Ζαπατιστικού Στρατού, Comando Generale dell’Esercito Zapatista di Liberazione Nazionale (EZLN), και ανακοινώνει μια πορεία αναχώρησης από το νότιο κράτος των Chiapas. “Έτσι ώστε ο κόσμος να είναι επιτέλους ο τόπος όλων και όχι η ατομική ιδιοκτησία αυτού που κατέχει του χρήματος το χρώμα και τη βρώμα, το σκουπίδι. Ένας κόσμος με το χρώμα της ανθρωπότητας”, συνεχίζει.
Το EZLN έρχεται από το Νότο για να μιλήσει στον κόσμο στις πλατείες και στους κοινοβουλευτικούς που συζητούν την Ley Cocopa, που στάλθηκε από τον πρόεδρο στις Camere. O κανόνας, ο νόμος θα πρέπει να ενσωματώσει σε Σύνταγμα τις Συμφωνίες του San Andrés 1996, που παρέχουν νομική προσωπικότητα στους ιθαγενείς πληθυσμούς, τους αυτόχθονες λαούς, και να ανοίξει μια χαραμάδα για την επίλυση της σύγκρουσης που ξεκίνησε το 1994, όταν οι ζαπατίστας στα όπλα κατέλαβαν πέντε πόλεις, κάνοντας τη φωνή τους ν’ ακουστεί παγκοσμίως, κραυγή άξια θυμού και εξέγερσης: “¡Ya Basta!”, adesso basta, φτάνει πια!.
Η φτώχεια στη γη των Αζτέκων εκρήγνυται κυκλικά και επιμένει. Και οι ανισότητες επίσης αυξάνονται, το Μεξικό στα χρόνια ’90 έχει “παγκοσμιοποιηθεί” αλλά έχει εξομοιωθεί σε πεντηκοστό κράτος της Αμερικανικής Ένωσης.
Ο νεοφιλελεύθερος πρόεδρος Carlos Salinas μιλούσε αντιθέτως για μια Χώρα που εισέρχονταν στον “πρώτο κόσμο”. “Αξίζει την προσπάθεια, συμπατριώτες μου, για το καλό του μεγάλου μας έθνους, είναι για το Μεξικό”, είχε πει εορτάζοντας την έναρξη ισχύος, την 1 ιανουαρίου 1994, της NAFTA, συνθήκης ελεύθερου εμπορίου της Βορείου Αμερικής. Μα δεν σκέφτονταν όλοι και όλες όπως αυτός.
Παρά την στρατιωτικοποίηση, τις παραστρατιωτικές επιθέσεις και τον πόλεμο χαμηλής έντασης της κυβέρνησης, επτά χρόνια μετά την εξέγερση, οι ζαπατίστας εξακολουθούν να αγωνίζονται. Στις 11 μαρτίου 2001 η πιο μεγάλη πλατεία και πολιτική καρδιά της Χώρας, η zocalo, τους υποδέχεται, γεμάτη ασφυκτικά με κόσμο όπως ποτέ νωρίτερα για να συνοδεύσουν από κοντά τα αιτήματα της αναγνώρισης των δικαιωμάτων τους και του πολιτισμού τους από την κυβέρνηση Fox.
“Αδερφέ, αδερφή αυτόχθονη. Αδερφέ, αδελφή μη αυτόχθονη. Εδώ ήρθαμε για να πούμε πως βρισκόμαστε εδώ. Και όταν λέμε ‘εδώ είμαστε’, ονομάζουμε επίσης το διαφορετικό. Αδελφέ αδελφή είτε είσαι μεξικάνος είτε δεν είσαι. Με σένα λέμε ‘είμαστε εδώ’ και με εσένα είμαστε. Αδελφέ αδελφή αυτόχθονη και μη αυτόχθονη.
Ένας καθρέφτης είμαστε”, τα λόγια του Marcos έχουν σπάσει τη σιωπή και ο δριμύς ήλιος προμηνύει την αιώνια άνοιξη του οροπεδίου. “Δεν είμαστε εκείνοι που, αφελείς, περιμένουν πως απ’ τα ψηλά θα έρθει η δικαιοσύνη που αναπτύσσεται μόνο απ’ τα χαμηλά, η ελευθερία που κατακτάται μοναχά με όλους, η δημοκρατία που πάντα πρέπει να πολεμήσεις γι αυτήν και σε όλα τα επίπεδα. Δεν θα είμαστε”. Ένα πλήθος προσεκτικό και σιωπηλό ακούει τα λόγια των εξεγερμένων.
Avenida Universidad, η μεγάλη αρτηρία λεωφόρος που συνδέει το κέντρο της πρωτεύουσας με την πανεπιστημιούπολη, έδρα του μεγαλύτερου ateneo της Αμερικής, βρίσκεται σε κίνηση και βράζει. Οι ζαπατίστας διανυκτερεύουν στα islas, στα νησιά δηλαδή από χορτάρι, γκαζόν και πλατείες του Αυτόνομου Εθνικού Πανεπιστημίου που εξωτερικά κλείνονται από τα κτίρια των σχολών, από το κτίριο της Πρυτανείας και της κεντρικής βιβλιοθήκης, επιβλητικής με τους δώδεκα ορόφους τα ψηλά ταβάνια και την εξωτερική πρόσοψη διακοσμημένη από ένα μωσαϊκό του muralista O’Gorman. Κι εδώ, μια ημέρα μετά την διαδήλωση της zocalo, οι ζαπατίστας μαζεύουν γύρω τους χιλιάδες υποστηριχτές.
Ένας γάλλος φοιτητής, στο Μεξικό για μια ανταλλαγή και για να προσπαθήσει να κάνει μια διατριβή, διαβάζει το ανακοινωθέν της πορείας σε ένα φυλλάδιο που διανέμεται από τους συντρόφους του πανεπιστημίου.
Αντιγράφει κάποια αποσπάσματα και τα μεταφέρει σε μεγάλους χαρακτήρες επάνω σε ένα μεγάλο χαρτόνι. Το τοποθετεί σε ένα τραπέζι στη μέση της αυλής του συγκροτήματος και αρχίζει να μοιράζει αντίγραφα στους περαστικούς. Επίσης ενώνει και μια πρόσκληση γραμμένη επάνω σε ένα ορθογώνιο πανί που πάρθηκε από ένα σεντόνι: “Συλλογή τροφίμων σε αλληλεγγύη με τους ζαπατίστας: ρούχα, ρύζι, και φασόλια είναι καλοδεχούμενα”.
Οι ιθαγενείς που αγωνίζονταν διέσχισαν τη χώρα, κάνοντας περισσότερα από έξι χιλιάδες χιλιόμετρα, και έφτασαν στην Πόλη του Μεξικού μετά από τρεις εβδομάδες ταξιδιού. Έχουν ανάγκη τροφής και ρουχισμού.
Μια ηλικιωμένη κυρία πλησιάζει τον νεαρό φοιτητή, τον εξετάζει προσεκτικά και αρχίζει να τον χλευάζει: “Μας έλειπε μοναχά κόσμος από έξω να μπερδευτούν στα πολιτικά ζητήματα της Χώρας, θυμήσου πως μπορούμε να ζητήσουμε την απέλαση για εκείνους σαν κι εσάς, το λέει το Σύνταγμα!”.
“Γιατί δεν απομακρύνετε το ξενοφοβικό τσιπάκι απ’ το κεφάλι σας;”, απαντά ο νεαρός που, αλλαγμένος λίγο στην συμπεριφορά του αλλά όχι τρομαγμένος δεν γίνεται κατανοητός και σε αντάλλαγμα λαμβάνει μια γκριμάτσα.
Μέχρι πριν λίγα λεπτά βρίσκονταν στη συντροφιά δυο μεξικάνων compas οι οποίοι, με κάποιο τρόπο, κάλυπταν την παρουσία του, αλλά στη συνέχεια παρέμεινε μόνος στο έλεος ενοχλημένων βλεμμάτων κάποιων δεξιόστροφων και των αναθεμάτων μιας γριάς αντιζαπατίστα.
Εν τω μεταξύ οι zapatisti, την ώρα που στο κοινοβούλιο διαπληκτίζονταν για το τι να κάνουν, είχαν επιστρέψει στα Chiapas. Στις 28 μαρτίου μια αντιπροσωπεία είκοσι τριών διοικητών επιστρέφει στην πρωτεύουσα.
Μια γυναίκα λαμβάνει τον λόγο μπροστά σε ολόκληρη την Χώρα, στο κτίριο της νομοθετικής εξουσίας: “Υποφέρουμε τρεις φορές διότι είμαστε γυναίκες, είμαστε αυτόχθονες και είμαστε φτωχές”, εγκαλεί. “Ερχόμαστε εδώ για να μας ακούσετε και για να ακούσουμε και για να κάνουμε διάλογο”, επαναλαμβάνει. Είναι η comandanta Esther.
Ο Marcos δεν εισέρχεται, μιλούν οι άλλοι. Είναι στρατηγικής σημασίας η απουσία του, έξυπνη κίνηση. Το διάστημα που είναι αφιερωμένο στην ποίηση και στις ανακοινώσεις καταλαμβάνεται από τις αιτιάσεις του αγώνα και της πορείας και ο Υποδιοικητής μοναχά εξηγεί πως “σήμερα ο πόλεμος είναι λίγο μακρύτερα και η ειρήνη με δικαιοσύνη και αξιοπρέπεια λιγάκι κοντύτερα”.
Ένα μήνα αργότερα τα κόμματα που έχουν την πλειοψηφία των δυο τρίτων στο κοινοβούλιο, με την οποίαν έχουν τη δυνατότητα να μετατρέψουν το Σύνταγμα, είναι ο δεινόσαυρος PRI και το PAN, που έφτασε στο σημείο να κερδίσει την προεδρία με τον Vicente Fox τον προηγούμενο χρόνο, και ψηφίζουν μια αντιμεταρρύθμιση που προδίδει το γράμμα και τις προθέσεις των συμφωνιών.
Ένα PRD διαιρεμένο και σχιζοφρενικό ψηφίζει ενάντια στην Camera και υπέρ στο Senato, μα η μεταρρύθμιση περνά έτσι κι αλλιώς. Τότε οι zapatisti κλείνουν με τις πολιτικές των συνεννοήσεων με τους γραφειοκράτες των σαλονιών, οι Βάσεις Στήριξης τους σφίγγουν γύρω από την Comandancia, την Διοίκηση για να συγκεκριμενοποιήσουν εκ των πραγμάτων, όχι πλέον μέσω νόμων, την αυτονομία και να ιδρύσουν τις κοινότητες των caracoles.
Περνούν τα χρόνια, το 2006 ο πρόεδρος Calderón εξαπολύσει μια αυτοκτονική εκστρατεία “πολέμου στο ναρκοεμπόριο” και αφήνει στον »αγωνιστικό χώρο», μέσα σε μια δεκαετία, 200 χιλιάδες νεκρούς και 31 χιλιάδες desaparecidos, αγνοούμενους. Μα στα Chiapas μια νέα γενιά zapatista είναι έτοιμη.
Ο subcomandante Marcos αποφασίζει να βγει από την σκηνή, ανακοινώνει το θάνατο του και μεταμορφώνεται σε Galeano τον μάϊο του 2014, λίγες μέρες μετά την άγρια δολοφονία, που διέπραξαν παραστρατιωτικοί, του δασκάλου και συντρόφου José Solís López, γνωστού ακριβώς σαν Galeano.
“Πιστεύουμε πως είναι απαραίτητο ένας από εμάς να πεθάνει ούτως ώστε να ζήσει ο Galeano”, είναι η εξήγηση που δίδει ο Marcos. Ο subcomandante Moisés γίνεται ο νέος εκπρόσωπος. Ο Marcos ανακοινώνει την “αντικατάσταση” του και, μιλώντας για την καταγωγή της δημόσιας φιγούρας του, γράφει:
“Ξεκινά με αυτό τον τρόπο μια πολύπλοκη μανούβρα αντιπερισπασμού, ένα τέχνασμα μαγείας τρομερό και θαυμάσιο, ένα άτακτο τέχνασμα της αυτόχθονης καρδιάς μας, η αυτόχθονη σοφία προκαλούσε τη νεωτερικότητα σε ένα από τα προπύργια της: τα μέσα ενημέρωσης. Ξεκίνησε τότε η δημιουργία της προσωπικότητας, του χαρακτήρα που ονομάζεται Marcos”. Τώρα δεν υπάρχει άλλο, »ανοίγουμε το χώρο» στις νέες γενιές.
Καλούμε όλους και όλες να μην ονειρεύονται, αλλά να κάνουν κάτι απλούστερο και οριστικό: σας ζητούμε να ξυπνήσετε εκ νέου.
Subcomandante Marcos, ιανουάριος 1999
San Cristóbal de las Casas, Universidad de la Tierra, 14 οκτωβρίου 2016 Πανεπιστήμιο της Γης
“Να τρέμει στα κέντρα της η Γη”, το ανακοινωθέν ταξιδεύει διαγαλαξιακά από την selva lacandona του Chiapas στο διάστημα. “Δηλώνουμε πως βρισκόμαστε σε διαρκή συνέλευση και διαβουλευόμαστε σε καθεμιά από τις γεωγραφίες μας, τα εδάφη μας και τις διοικήσεις μας την συμφωνία αυτού του Πέμπτου CNI, για να ορίσουμε ένα αυτόχθονο συμβούλιο κυβέρνησης της οποίας ο λόγος θα ενσωματώνεται από μια γυναίκα ιθαγενή”.
Το Congresso Nazionale Indigeno (CNI), το Εθνικό Αυτόχθονο Συνέδριο, χώρος συνάντησης και οργάνωσης του ιθαγενούς κινήματος σε εθνικό επίπεδο που ιδρύθηκε το 1996 και σύμμαχος του EZLN, ταράζει τα νερά προτείνοντας γυναίκα και ιθαγενή για την προεδρία.
“Επιβεβαιώνουμε πως ο αγώνας μας δεν είναι για την εξουσία, δεν την επιζητούμε, αλλά να καλέσουμε τους αυτόχθονες λαούς και την κοινωνία των πολιτών να οργανωθούν για να μπλοκάρουμε αυτή την καταστροφή, να ενδυναμώσουμε τις αντιστάσεις μας και τις εξεγέρσεις μας, δηλαδή την υπεράσπιση της ζωής κάθε ανθρώπου, κάθε οικογένειας, κάθε κολλεκτίβας, κοινότητας ή συνοικίας. Να χτίσουμε την ειρήνη και την δικαιοσύνη καταλήγοντας από κάτω, απ’ όπου είμαστε αυτό που είμαστε”.
“Ciao, μα έχεις ακούσει; διάβασες; το CNI για να καταπολεμήσει την λεηλασία των εδαφών και των κοινοτήτων προσπαθεί, το » ζήτημα των ιθαγενών’’ επιστρέφει στο κέντρο”, ο τόνος της φωνής είναι διεγερμένος.
Ο φοιτητής, ο οποίος εν τω μεταξύ έχει τελειώσει την διατριβή του και παρακολουθεί ένα διδακτορικό, ακούει και κλείνει τα μάτια για να συγκεντρωθεί. Μόλις που αντιλαμβάνεται ποιος είναι ο φίλος από την άλλη πλευρά της συσκευής ο οποίος παίρνει αμέσως φόρα και αρχίζει να τον παροτρύνει: “Τώρα υπάρχει μια εναλλακτική στο κυρίαρχο πολιτικό σύστημα!”.
Μετά την ρήξη των zapatisti με το πολιτικό σύστημα και τους θεσμούς ο γάλλος, που παρέμεινε στο Messico για να ζήσει, δεν ξέρει τι να σκεφτεί και η απαισιοδοξία του είναι σχεδόν κοσμική: “Ναι, ok, μα εσύ πως είσαι;
Είδα λιγάκι τα νέα, όντως, για πρώτη φορά στην ιστορία εδώ μπορούν να παρουσιαστούν υποψήφιοι ανεξάρτητοι έξω από τα κόμματα, αλλά πρέπει να τραβήξουν κοντά τους 800 χιλιάδες υπογραφές, αλλά στη συνέχεια με ποιους θα κυβερνήσουν χωρίς κόσμο στο κοινοβούλιο;”.
“Εντάξει, μα είναι έτσι κι αλλιώς κάτι ιστορικό, δεν το έχουμε ξαναδεί, εμπρός”, επιμένει ο φίλος στο τηλέφωνο. “Το ξέρω, θα δούμε, ήδη υπάρχουν αυτοί που λεν πως θέλουμε να φτιάξουμε μια σκιώδη κυβέρνηση ή κάτι τέτοιο, δεν έχω καταλάβει”, αναστενάζει ο φοιτητής.
“Θα τα πούμε καλύτερα αργότερα, να κάνουμε μια συνέλευση, κάτι…”, καταλήγει ο καλέσας. “Claro, claro, εντάξει, εντάξει, μια αγκαλιά σύντομα!”, αποδεσμεύεται ο φοιτητής. Δυσκολεύεται να πιστέψει το νέο, είναι έκπληκτος, κι ευτυχισμένος, μα μπερδεμένος. Η μεξικάνικη πολιτική κάνει να χάνουν εύκολα την πυξίδα ακόμη και αυτοί που την μασούν από καιρό.
Αμέσως είναι άγριες οι αντιδράσεις της προοδευτικής intellighenzia και κομμάτων όπως το PRD και το MoReNa που φοβούνται πως θα χάσουν ψήφους από τα αριστερά τους και ήδη παροτρύνουν “το λαό” στην “χρήσιμη ψήφο” για να μπλοκάρουν τις δεξιές.
Από την άλλη πλευρά αντιθέτως υπάρχει αυτός που διεκδικεί το δικαίωμα στον οποιονδήποτε να διεκδικεί την υποψηφιότητα, ειδικότερα όταν μάλιστα πρόκειται για οργανώσεις ιστορικά αποκλεισμένες. Ο στόχος τους είναι να διοικούν υπακούοντας μέσα από ένα συμβούλιο αυτόχθονο κυβέρνησης και μιαν προεδρεύουσα-εκπρόσωπο εκλεγμένη από τις βάσεις.
Οι εφημερίδες του καθεστώτος κατηγορούν τους ζαπατίστας και το CNI πως είναι προβοκάτορες και πως δεν έχουν ελπίδες. Η συζήτηση ανάβει, και είναι ένα πρώτο σημαντικό αποτέλεσμα για τους αυτόχθονες οργανωμένους λαούς.
Εγώ αγωνίζομαι για ιδανικά και προσπαθώ την μετατροπή του Μεξικού με ειρηνικό τρόπο
Η ψήφος είναι το μοναδικό όπλο που έχει ο λαός ώστε να αλλάξει τα πράγματα
Andrés Manuel López Obrador
Città del Messico, 2 ιουλίου 2018 Πόλις του Μεξικού
Είναι νύχτα, σχεδόν μεσάνυχτα. Βρέχει με τη σέσουλα. Ο leader είναι μόνος του. Βλέπει στην οθόνη τα αποτελέσματα. Γελά, τα μάτια του γυαλίζουν και σκέφτεται αυτά που θα κάνει. Του είπαν να μείνει ήρεμος, μετά το έμφραγμα πριν πέντε χρόνια η καρδιά του έχει ανάγκη διαλογισμού.
Δεκάξι ώρες δουλειάς, τρία συλλαλητήρια την ημέρα, ριπές συναισθημάτων και μια εκλογική εκστρατεία διαρκής που διαρκεί εδώ και περισσότερα από δέκα χρόνια θα έριχνε κάτω οποιονδήποτε. Το AMLO έχει κάνει ολόκληρη την tour σε όλους τους δήμους του Μεξικού, η εμπειρία του στην επικράτεια είναι πολύτιμη και η ομάδα του έχει πολλά ταλέντα, κυρίως στον χώρο του πολιτισμού και των κοινωνικών πολιτικών.
Ο leader ζήτησε από όλους να βγουν από το δωμάτιο. Ακόμη δεν το πιστεύει. Συγκαλεί τους συνεργάτες τους σε μια επείγουσα reunión για να χειριστούν το καλύτερο δυνατόν τις πρώτες δηλώσεις στον τύπο. Σε 89 εκατομμύρια έχοντες δικαίωμα, χθες ψήφισαν τα δυο τρίτα υπήρξε μια εκλογή η πιο συμμετοχική της ιστορίας. Μα ο Andrés Manuel δεν νίκησε. Κανένα κόμμα δεν νίκησε.
Το εκλογικό ινστιτούτο επικοινώνησε τα αποτελέσματα της προκαταρκτικής καταμέτρησης: το AMLO πήρε το 25%, η Margarita Zavala, σύζυγος του πολεμοκάπηλου Calderón, το 17%, ο Osorio Chong, του PRI, το 13%, οι ανεξάρτητοι το 1% και ο Mancera, του PRD, το 9%.
Η υποψήφια του EZLN και του CNI νίκησε τους υποψηφίους και εδραιώνει την προεδρία με το 35% των ψήφων. Το συμβούλιο της αυτόχθονης κυβέρνησης την συνοδεύει, θα εγκατασταθεί την πρώτη δεκεμβρίου. Κανένα προγνωστικό, καμία εικασία, δεν το είχαν φανταστεί.
Στο κοινοβούλιο, μοναχά το MoReNa είχε φτάσει σε μια πλειοψηφία που, αν και ευάλωτη, μπορεί να αποφασίσει εάν θα υποστηρίξει την presidenta ή θα βυθίσει την Χώρα στο χάος. Αφήνουν τον τύπο να εισέλθει. Ο AMLO είναι κουρασμένος αλλά ήρεμος.
“Τι έχετε σκοπό να κάνετε;”, ένας reporter της La Jornada τον ρωτά. Ο πολιτικός είχε υποσχεθεί πως θα αποσύρονταν σε ιδιωτική ζωή σε περίπτωση ήττας. “Νικήσαμε – εξηγεί – αλλά κυρίως χάσαμε, διότι ήμουν μοναχά εγώ το κέντρο, το κόμμα, μα τώρα για το MoReNa ήρθε η ώρα να διοικήσει υπακούοντας και να υποστηρίξει την αλλαγή”.
Εν τω μεταξύ ένα αυθόρμητο πλήθος, τεράστιο και εορτάζων κατακλύζει τις Insurgentes και Reforma, τις μεγαλοπρεπείς avenidas λεωφόρους που κόβουν σε σταυρό την μεξικανική πρωτεύουσα από βορά προς νότο και από ανατολή προς δύση.
Το τελετουργικό είναι εντυπωσιακό. Ένας αιώνιος φοιτητής περπατά στο κέντρο, δεν μοιάζει ούτε καν ένας ξένος ύστερα από τόσα χρόνια, με την αχτένιστη γενειάδα του και το χάλκινο δέρμα του στην αιώνια μεξικάνικη άνοιξη. Έχει δει τόσα πολλά χρώματα της γης αυτά τα χρόνια, έχει δει τη σκόνη του Μεξικού να βάφεται με αίμα και την ελπίδα να γκριζάρει από σφαίρες και μακάβριες καταμετρήσεις θυμάτων.
Mα σήμερα, όπως και το ενενήντα τέσσερα, είναι πολύχρωμες και αντάρτισσες οι κραυγές που μουσκεύουν απ’ τη βροχή μες τη χαρά. Βλέπει τα σύννεφα ν’ ανοίγουν, κάθεται, παρατηρεί τον ομφαλό της σελήνης και ξέρει πως δεν είναι πια μόνος ενώ περιμένει την αυγή της αλήθειας και της δικαιοσύνης.
Μιχάλης ‘Μίκης’ Μαυρόπουλος carmillaonline
