Με την Aleida Guevara March*
Ζω στην Κούβα, αγαπώ τον λαό μου και υπερασπίζομαι την επανάστασή μας. Είμαι διεθνίστρια γιατρός, είμαι περήφανη γι’ αυτό, επομένως βλέπω την πραγματικότητα, είμαι κριτική απέναντι της, γιατί καταλαβαίνω ότι υπάρχουν πολλά πράγματα που πρέπει να βελτιώσουμε και πολλά άλλα που πρέπει να αλλάξουμε, αλλά εκπαιδεύτηκα με μεγάλη επιρροή από τις διδαχές του Χοσέ Μαρτί ο οποίος είπε ότι ο ήλιος έχει κηλίδες, αλλά δίνει τόση ενέργεια και τόσο φως που οι άνθρωποι δεν βλέπουν τα ψεγάδια του. Μας δίδαξε να σεβόμαστε τον άνθρωπο, δεν μπορούμε όλοι να σκεφτόμαστε όμοια, αλλά όλοι έχουμε το δικαίωμα να ακουστούμε και, πάνω απ’ όλα, να μας λαμβάνουν υπόψη, φυσικά για να το επιτύχουμε πρέπει να κερδίσουμε αυτό το δικαίωμα.
Μπορούμε να φωνάζουμε πολύ και πολύ δυνατά, αλλά αν εκείνοι που είναι δίπλα μας φωνάζουν κάτι άλλο, ανεξάρτητα από το πόσο δυνατά, κανείς δεν θα μας καταλάβει, γι’ αυτό η ενότητα τoυ κριτηρίου είναι σημαντική και συνιστώ πάντα όχι μόνο κριτική σε κάτι, αλλά πρέπει επίσης να ήμαστε σε θέση να προτείνουμε λύσεις. Αυτό που είναι σε εμένα πολύ ξεκάθαρο είναι ότι δεν μπορούμε να χρησιμοποιούμε βία για να ακουστούμε. Όταν το κάνουμε, το μόνο που θα κερδίσουμε είναι η απόρριψη, ειδικά από έναν λαό που έχει πολλούς ανθρώπους με υψηλότατο πολιτιστικό επίπεδο και με μεγάλη αξιοπρέπεια.
Πριν από λίγες ημέρες, αδίστακτοι άνθρωποι διέπραξαν βανδαλισμούς σε διάφορες πόλεις της χώρας μου. Εννοώ να σπάζουν τζάμια, να ληστεύουν καταστήματα, να ρίχνουν πέτρες σε παιδικά νοσοκομεία, να αναποδογυρίζουν αυτοκίνητα στη μέση του δρόμου, μερικές φορές με συναδέλφους μέσα σε αυτά, με λίγα λόγια, πράγματα που οι κουβανοί δεν έχουν συνηθίσει, και χρησιμοποιώντας εκφράσεις που έδειξαν ένα πολύ χαμηλό πολιτιστικό επίπεδο, που αποπνέουν μίσος, και ακούστηκαν πολλά ψέματα, όμως αυτό που με ενοχλεί περισσότερο είναι ότι δεν έχουν καμία ντροπή να αναγνωρίσουν τους οικονομικούς τους δεσμούς με κυβερνητικά ιδρύματα στις Ηνωμένες Πολιτείες της Βορείου Αμερικής.
Αξιοπρέπεια και κυριαρχία
Όπως είπα, η κουβανική επανάσταση απέχει πολύ από την τελειότητα, αλλά οι μόνοι που έχουν το δικαίωμα να λύσουν αυτά τα προβλήματα ήμαστε εμείς, καμία άλλη χώρα στον κόσμο δεν έχει το δικαίωμα να παρεμβαίνει στις εσωτερικές μας υποθέσεις και ορισμένοι από αυτούς τους ανθρώπους ζήτησαν την παρέμβαση ξένων δυνάμεων, φανταστείτε την αντίδραση του λαού. Αυτό που ακόμα δεν καταλαβαίνουν είναι ότι η Κούβα είναι ένας αξιοπρεπής λαός και όταν κάποιος αμφισβητεί αυτή την αξιοπρέπεια, οι άνθρωποι ενώνονται και υπερασπίζονται με πάθος την κυριαρχία τους.
Έχουμε πολλά προβλήματα στέγασης, έχουμε σοβαρές δυσκολίες με τις αστικές μεταφορές, έχουμε να το ξεπεράσουμε με αυτή τη βάναυση πανδημία που όλοι υποφέρουμε, η κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών ενίσχυσε περαιτέρω τα μέτρα αποκλεισμού, τα οποία διατηρεί στη χώρα μου για σχεδόν 60 χρόνια, έτσι ώστε να έχουμε έλλειψη φαρμάκων, για παράδειγμα από του στόματος αντιβιοτικά, προμήθειες, όπως σύριγγες, και λόγω της οικονομικής καταδίωξης που υφιστάμεθα, δεν μπορούμε να αγοράσουμε όλα τα τρόφιμα που χρειαζόμαστε. Επιπλέον, τους τελευταίους χρόνους είναι μια πραγματική οδύσσεια να έρχονται τα ξένα πλοία στις ακτές μας με τα πράγματα που χρειαζόμαστε, συμπεριλαμβανομένου του πετρελαίου που είναι απαραίτητο για την αποτροπή των ενοχλητικών διακοπών στη φυσιολογική ροή που υποφέρουμε, στις συγκοινωνίες.
Τώρα μπορεί κάποιος να μου πει ποια είναι η ανησυχία της κυβέρνησης των Ηνωμένων Πολιτειών για την ευημερία του λαού μου, εάν χρησιμοποιεί και υποστηρίζει τέτοιο αποκλεισμό εναντίον μας; Ειλικρινά δεν μπορώ να το καταλάβω.
Παρ’ όλα αυτά, είμαστε η μόνη χώρα στη Λατινική Αμερική με δύο εμβόλια κατά του Covid-19, που δημιουργήθηκαν με μεγάλη θυσία, αλλά από εμάς, χωρίς την παρέμβαση οποιασδήποτε διεθνούς φαρμακολογικής εταιρείας, πράγμα που μας επιτρέπει να εμβολιάζουμε ολόκληρο τον πληθυσμό μας δωρεάν και που μας επιτρέπει να βοηθήσουμε άλλους ανθρώπους που το έχουν ανάγκη. Θέλω να γνωρίζετε ότι εάν εσείς ως αμερικανικός λαός χρειάζεστε την αλληλεγγύη μας, θα σας την προσφέρουμε πολύ ευχαρίστως. Μην ξεχνάτε ότι η διεθνής ταξιαρχία γιατρών και προσωπικού υγείας που εργάζεται σε περισσότερες από 50 χώρες σε όλο τον κόσμο για να βοηθήσει να νικήσουν αυτή την πανδημία πήρε το όνομά της από έναν νεαρό από τις ηνωμένες πολιτείες που πολέμησε μαζί με τον λαό μου ενάντια στην ισπανική κυριαρχία. Προς τιμήν αυτού του γενναίου, Henry Reeve, φέρνουμε τη ζωή και την αγάπη σε αυτούς όλους που έχουν την περισσότερη ανάγκη σε όλο τον κόσμο, γι’ αυτό και για όλους εμάς είμαι περήφανη για τον λαό μου και τη σοσιαλιστική μου επανάσταση.
Μια αγκαλιά με τη ζεστασιά του λαού.
*Κουβανή παιδίατρος, κοινωνική ακτιβίστρια, κόρη του Ernesto Che Guevara.
https://www.pagina12.com.ar/356599-vivo-en-cuba
Αλλάζοντας θέμα, να στείλω ένα χαιρετισμό, φόρο τιμής, γεμάτο σεβασμό σε έναν μεγάλο αγωνιστή που έφυγε αυτές τις ημέρες από την ζωή: Οτέλο Ντε Καρβάλιο, φάρο φωτεινό όλης της επαναστατικής αριστεράς στην Ιταλία στα χρόνια ’70. Όπως γράφει η Εφ. Συν. Το γαρίφαλο μαράθηκε. Ο Οτέλο Ντε Καρβάλιο, επικεφαλής της λεγόμενης επανάστασης των Γαριφάλων, που οδήγησε στην ανατροπή του δικτάτορα της Πορτογαλίας Σαλαζάρ, άφησε χθες την τελευταία του πνοή στο στρατιωτικό νοσοκομείο της Λισαβόνας, σε ηλικία 84 ετών. O Oτέλο Νούνο Σαράιβα Ντε Καρβάλιο γεννήθηκε το 1931 στη Μοζαμβίκη, τότε πορτογαλική αποικία.
Στις 25 Απριλίου του 1974, έχοντας αποκτήσει τον βαθμό του ταγματάρχη, τέθηκε επικεφαλής ενός κινήματος προοδευτικών στρατιωτικών που ανέτρεψαν σχεδόν αναίμακτα μια δικτατορία σχεδόν 50 χρόνων. Πάντα μάχιμος, ο Ντε Καρβάλιο διεκδίκησε δύο φορές την προεδρία της Πορτογαλίας, καταδικάστηκε για την υποτιθέμενη συμμετοχή του σε ένοπλη ακροαριστερή οργάνωση, πέρασε τέσσερα χρόνια στη φυλακή και, το 1989, έλαβε χάρη από τον τότε πρόεδρο Μάριο Σοάρες.
Ο Οτέλο Ντε Καρβάλιο, ίνδαλμα και σημείο αναφοράς για την πορτογαλική αριστερά -και όχι μόνο- δεν σταμάτησε ποτέ να παρεμβαίνει στα πράγματα, με μια δόση πικρίας για την επανάσταση που έμεινε στη μέση. «Δεν μπορώ», είχε πει, «να αποδεχτώ αυτές τις διαφορές. Εμένα με σοκάρουν. Και οι άλλοι; Αυτοί που σηκώνονται στις 5 το πρωί για να πάνε να δουλέψουν στο εργοστάσιο και φτάνουν στο τέλος του μήνα με έναν μισθό πείνας;». Είχε πει, επίσης, πως «η Πορτογαλία άξιζε κάτι καλύτερο από τα δύο εκατομμύρια που ζουν σε συνθήκες φτώχειας». Μια πρόκληση για τις σημερινές και τις επόμενες γενιές στην Πορτογαλία, την Ισπανία, την Ελλάδα και παντού.
Μιχάλης ‘Μίκης’ Μαυρόπουλος
